Μπορεί εμείς να βαδίζουμε σε εκλογές με διάφορες ατραξιόν τύπου Ζωής να κάνουν την πολιτική πλάστιγγα να γέρνει όλη την ώρα ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία, όμως, την ίδια στιγμή, συμβαίνουν κι άλλα, ορισμένα εκ των οποίων είναι ασφαλώς πιο σοβαρά και πιο σημαντικά για το μέλλον – και το δικό μας.
«Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που θα ήθελα να ζω» είπε προχθές. Ποιος το είπε; Μα ο ίδιος ο πρόεδρος της Ευρωπαικής Επιτροπής, δηλαδή της ευρωπαικής «κυβέρνησης» Γιουνκέρ…
Εμείς το φωνάζουμε από την αρχή της κρίσης ότι αυτή η Ευρώπη είναι μια αξιοθρήνητη σκιά του εαυτού της, ένα έκτρωμα που δεν έχει την παραμικρή πια σχέση με το ευγενές μεταπολεμικό οικοδόμημα των πρώτων δεκαετιών, αλλά οι περισσότεροι δεν αντέχουν να το ακούν: τώρα που το λέει ο Γιουνκέρ, μήπως έχει έρθει πια η ώρα να το ξανασκεφτούν;…
Ο Γιουνκέρ αναφερόταν σε αυτό που η πολιτική ορθότητα ονόμασε ζήτημα των «μεταναστών», ενώ πρόκειται για πρόσφυγες πολέμου, ενός πολέμου που η ίδια η Δύση, δυστυχώς, ανεύθυνα και χωρίς λογική και σχέδιο προκάλεσε, φέρνοντας μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή και μια πρωτοφανή για τις τελευταίες δεκαετίες γεωπολιτική διακινδύνευση.
Όλα αυτά, όμως, είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Αυτή τη στιγμή, το πιο εξοργιστικό είναι να ακούει κανείς τον ίδιο τον πρόεδρο της Κομισιόν να μέμφεται κατ’ αυτό τον τρόπο την Ευρώπη στο τιμόνι της οποίας εκείνος βρίσκεται – η μομφή του αφορά τη στάση των κρατών μελών απέναντι στους αμέτρητους αυτούς δυστυχείς ανθρώπους που κανείς δεν τους θέλει και κανείς δεν ξέρει τι να τους κάνει.
Μόνον στις ιταλικές ακτές το τελευταίο 48ωρο οι πρόσφυγες ξεπέρασαν τους 100.000. Ο αριθμός λέει τα πάντα. Και, κυρίως, λέει, ότι η Ευρώπη, η οποιά έχει αναλωθεί την τελευταία πενταετία στο πώς μέσα από την κρίση θα αναπροσαρμοστεί στη γερμανική ηγεμονία τρώγοντας τις σάρκες της, είναι ανέτοιμη και αδιάφορη για τις μεγάλες, τις αληθινές προκλήσεις.
Δεν είναι παράξενο: πρόκειται για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: αυτού της θλιβερής Ευρώπης των μικρών ανθρώπων…
