Η μέση Ανατολή, η παράκτια βόρεια Αφρική και εν γένει το αραβικό έθνος πληρώνουν, το βαρύτατο τίμημα μιας ανόητης επεμβατικής αφροσύνης του δυτικού κόσμου. Και δυστυχώς, ελάχιστοι από τους πολιτικούς αναλυτές της Ευρώπης και των ΗΠΑ τόλμησαν και τολμούν να χρεώσουν το αστείρευτο λουτρό αίματος, αλλά και το πρωτόγνωρο ρεύμα φυγής των προσφύγων και των φυγάδων, από την κόλαση του πυρός, μέσω του υγρού τάφου της Μεσογείου , να τα καταλογίσουν όλα αυτά τα αμαρτήματα στην αναβίωση των «σταυροφοριών» του 21ου αιώνα.
Στην εποχή των μεσαιωνικών σταυροφοριών (1100-1300), οι χριστέμποροι, με το πρόσχημα της εμπέδωσης ενός χριστιανικού status quo, στις χώρες με μουσουλμανικό θρήσκευμα, μετέτρεψαν το βασικό σύμβολο πίστεως, τον σταυρό σε διωκτικό φόβητρο, αλλά και φονικό όπλο κατά των ισλαμιστών.
Στον 21ο αιώνα με το επεκτατικό –διαλυτικό πρόσχημα του «εκδημοκρατισμού» των χωρών, που προαναφέραμε, οι βόρειες και ανατολικές ακτές της Μεσογείου κινδυνεύουν να γίνουν ένα απέραντο νεκροταφείο. Μοιραίοι και άβουλοι οι ηγέτες της Ευρώπης και των ΗΠΑ, ενώ γνωρίζουν, ότι βασικοί υπεύθυνοι γι’ αυτές τις εκατόμβες αθώων, άμαχων πολιτών δεν είναι άλλοι από τον πατέρα Τζωρτζ Μπους και τον Τονι Μπλερ, εν τούτοις τυρβάζουν στη βολική τους ανεμελιά.
Οι ίδιοι δεν εννοούν να το αναγνωρίσουν, ότι σε λίγο, όχι μόνον από τις ακτές της νότιας Ευρώπης ή το υποθαλάσσιο τούνελ της Μάγχης, αλλά και από τα πιο απίθανα και δυσπρόσιτα περάσματα του ευρωπαϊκού κορμού τα καραβάνια των φυγάδων και των προσφύγων θα κατακλύσουν μετά τη Λαμπεντούσα, τη Μυτιλήνη, την Κω και όλα τα ανατολικά μας παράλια γιατί όχι και τη λίμνη Κομο ή τα υψίπεδα των Άλπεων (Gallia Cisalpina και Gallia Transalpina)
Γιατί όχι και την υπόλοιπη κεντρική και βόρεια Ευρώπη…
Όλα αυτά τα κορμιά μεσηλίκων μουσουλμάνων, νέων και γερόντων. Όλα αυτά τα πανέμορφα μελαχροινά παιδιά της αγωνίας μοιραία θα γίνουν ένα με τις δικές μας ατσαλάκωτες και φρεσκοπλυμένες σιλουέτες των νέο-σταυροφόρων. Όπως ο αφέντης με το δούλο του Τολστόι, στη χιονοθύελλα της στέπας.
Kαι όμως, όλο αυτό το σενάριο της κατακλυσμιαίας μετατόπισης εκατομμυρίων κατοίκων της ανατολικής Μεσογείου και της βόρειας και υποσαχαριας Αφρικής, προς τα ευρωπαϊκά ενδότερα, θα μπορούσε να αποφευχθεί ήδη από το 1990.
Ούτε οι Σύροι, οι Λίβυοι, οι Ιρακινοί γιατί όχι και οι Αφγανοί θα έπαιρναν των ομματιών τους, εάν τους άφηναν στην ησυχία τους οι προφέσορες του δυτικού «εκδημοκρατισμού». Με εξαίρεση τους Αφγανούς, που δυστυχώς υπήρξαν θύματα του σοβιετικού μιλιταρισμού, Σύροι, Λίβυοι, Ιρακινοί, επί δεκαετίες έζησαν χωρίς να ενοχλούν κανέναν με το δικό τους υψηλό βιοτικό επίπεδο. Με τη δική τους θρησκεία, τα έθιμα τους , την αισθηματική τους μουσική και τα γλέντια τους και το φιλόξενο χαμόγελο αλλά τις πλούσιες πολιτισμικές παρακαταθήκες τους.
Γιατί να τους ξεσηκώσει και να τους οδηγήσει στην αλληλοσφαγή η Βρετανία με τις ΗΠΑ γιατί όχι και η Γαλλία του επιπόλαιου Σαρκοζί μαζί με την ανεκδιήγητη Χίλαρι Κλίντον; Μάλιστα η τελευταία «μεγάλη κυρία» καταγράφηκε από τις τηλεοπτικές κάμερες να γυρίζει αντεστραμμένο τον αντίχειρα της και με γέλιο ικανοποίησης, όταν από τους τηλεοπτικούς δέκτες του Λευκού Οίκου, μεταδίδονταν οι φρικιαστικές σκηνές του βασανισμού και της άγριας δολοφονίας του Μοαμάρ Καντάφι (21-10-2011) .
Κατά τι άραγε διαφέρει η Αγριπίνα του Ρωμαϊκού Κολοσσαίου από την τότε μεγάλη κυρία του Λευκού Οίκου; Και οι δυο γιόρταζαν με αντεστραμμένο τον αντίχειρα τα φονικά . Εύγε και στις δύο …
Είναι γεγονός, πως η διατραπεζική παγκοσμιοποίηση (λεκτική παραχάραξη της έννοιας του Διεθνισμού), έχει ξεστρατίσει την προ του 1990 Ευρώπη σε κατευθύνσεις που μάλλον ντροπιάζουν τις ημέρες των Σαρλ ντε Γκωλ Αντενάουερ, Βίλι Μπραντ, Φρανσουά Μιτεράν, Ζωρζ Πομπιντού , Πωλ Ανρι Σπάακ, Ούλοφ Πάλμε Μάριο Σοάρες, Χελμούτ Κολ και Χέλμουτ Σμιθ, του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, Ζακ Ντελόρ, Άλντο Μόρο Μπετίνο Κράξι, Ανδρέα Παπανδρείου, Κων. Καραμανλή κ.α
Μόνον μια πολιτική αναγέννηση θ ‘ ανορθώσει και πάλι στη χαμένη αίγλη της την ιστορική ήπειρο. Και μόνον τότε θα επανακάμψουν στις εστίες του οι φυγάδες και οι πρόσφυγες. Αλλά για μια παρόμοια σαρωτική μεταρρύθμιση δεν αρκούν πειραματισμοί «στου κασίδη το κεφάλι». Ούτε οι εγχώριες ψευδοεπαναστατικές διγλωσσίες, ούτε και τα γραφικά πειράματα των Podemos.
Aπαιτείται συνολική ευθύνη και κυρίως σοβαρότητα
