Ένα νέο ερώτημα θα έπρεπε ίσως να αρχίσει πλέον να απασχολεί τη δημόσια ζωή αυτού του τόπου: ποιος δουλεύει ποιον; Πάμε λίγες μέρες πριν, για να γίνει κατανοητό.

Επειτα από την επιστροφή του από τις Βρυξέλλες όπου είχε ουσιαστικά αναγγείλει επίτευξη συμφωνίας, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται μπροστά σε νέες πιέσεις από τους δανειστές, με αποτέλεσμα όχι απλώς να καταφύγει, ξαφνικά, σε δημοψήφισμα, αλλά και να λάβει ο ίδιος τη μαχητική ηγεσία του «Όχι» στα μέτρα που απαιτούσαν οι «Θεσμοί» – πρώην Τρόικα..

Οι δανειστές ακούν «δημοψήφισμα» και βγάζουν καντίλες. Η απάντησή τους είναι μία και ομόφωνη: αν βγει «όχι», τότε Grexit. Οσο του το λένε αυτό, τόσο ο Τσίπρας επιμένει… Το βλέπουν αυτοί, σταματούν τα λεφτά, κλείνουν οι τράπεζες.

Με τους Ελληνες για πρώτη φορά στις ουρές των ΑΤΜ, το «Όχι» παίρνει τελικά το συντριπτικό 61,31%.

Το επόμενο πρωί, ο Τσίπρας, μέγας νικητής, φωνάζει τους πολιτικούς αρχηγούς και καταλήγουν σε ένα κοινό κείμενο που, ουσιαστικά, το «Όχι» του λαού της Κυριακής, το οποίο ο πρωθυπουργός προκάλεσε και επέτυχε, το κάνει «Ναι» των αρχηγών των κομμάτων τη Δευτέρα.

Οι ευρωπαίοι δανειστές ξανατσαντίζονται αγρίως – οι άλλοι δεν μιλάνε και πολύ. Στέλνουν στην Ελλάδα τελεσίγραφο, υπό το κράτος του οποίου, ο πρωθυπουργός εμφανίζεται στη Σύνοδο Κορυφής και στη συνέχεια στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου υπερασπίζεται τις σκληρές γραμμές της. Η καταστροφή απέχει πλέον μια ανάσα.

Όμως, ξαφνικά, να που η γερμανική εφημερίδα Bild έχει το σχέδιο συμφωνίας, την ώρα που η Ελλάδα έχει ήδη υποβάλλει αίτημα χρηματοδότησης: πρόκειται για τρίτο μνημόνιο ύψους – αν πάνε όλα «καλά», 51 δις ευρώ!…

Συμπέρασμα: ο Τσίπρας (που εν τω μεταξύ όλο γελάει στις κάμερες προκαλώντας διεθνή απορία και καυστικά σχόλια την ώρα που «καίγεται ο κόσμος»), δια του δημοψηφίσματος και του μεγάλου περήφανου «Όχι» του 61% και πλέον, (φαίνεται να) οδηγείται τελικά ξαφνικά, πλην λίαν μεθοδικά, στο πιο μνημονιακό, το πιο σκληρό μέχρι σήμερα, «Ναι» και μάλιστα, όπως όλα δείχνουν, χωρίς ουσιαστικά κουβέντα περί χρέους.

Τουλάχιστον όμως, κράτησε την υπόσχεσή του: «έσκισε» πράγματι το δεύτερο μνημόνιο καθώς όπως φαίνεται τώρα να πηγαίνει κατευθείαν για τρίτο, μακροχρόνιο και ακριβό – αλλά, πράγματι, αλλιώς δεν γίνεται. Οπότε αν όντως τα πράγματα πάνε έτσι, δεν μπορεί παρά να εγερθούν δύο ερώτηματα:

Προς τι τόσος χαμός, τόσες απώλειες, τόση αγωνία;

Και, κυρίως, τελικά, ποιος δουλεύει ποιόν σε αυτόν τον τόπο;