Με ανώμαλη προσγείωση απειλείται πλέον από σήμερα η υπέροχη πτήση της χαράς στα σύννεφα του υπερήφανου «Όχι» του 61,31% και της συνακόλουθης μεγαλομανίας μιας χρεοκοπημένης χώρας που έβαλε στόχο αντί να σώσει και να αλλάξει τον εαυτό της, να αλλάξει δήθεν την Ευρώπη και τον κόσμο – ίσως και το ηλιακό σύστημα με τους πλανήτες του, αν και αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμα…
Το ερώτημα δεν είναι αν θα γίνει αυτή η ανώμαλη προσγείωση. Αυτό είναι δεδομένο – όχι … 61, αλλά 150%….
Τα ερωτήματα είναι άλλα. Και είναι επώδυνα:
Πρώτον, αν το αντιλαμβάνονται οι κυβερνήτες που ακόμα είναι κι εκείνοι έμπλεοι χαράς και επαναστατικότητας – μέχρι και ο Φιντέλ (που εν τω μεταξύ στα γεράματα έγινε ο καλύτερος φίλος των ΗΠΑ και του διεθνούς καπιταλισμού…) έστειλε συγχαρητήρια.
Δεύτερον, αν, όταν και εφόσον το αντιληφθούν, θα είναι σε θέση να κρατήσουν, έστω και τότε, το πηδάλιο ώστε αυτή η ανώμαλη προσγείωση να γίνει όσο το δυνατόν με λιγότερες απώλειες: το αεροσκάφος θα πέσει σε χωράφι, θα πέσει σε πλαγιά, θα πέσει στη θάλασσα, ή μήπως πέσει σε καμιά πυκνοκατοικημένη πόλη;…
Τρίτον, τι θα μείνει μετά από αυτή την πτώση; Πώς θα εξηγήσει ο καπετάνιος στους όποιους διασωθέντες πώς από τις χαρές και τα πανηγύρια φτάσαμε με τη μούρη κολλημένη στο χώμα; – στην καλύτερη δυνατή περίπτωση. Αυτό είναι το καλό σενάριο.
Τέταρτον, ποια θα είναι η συνέχεια μετά το σοκ της πρόσκρουσης, αφού θα έχουμε μετρήσει τα θύματα; Υπάρχει σχέδιο επιβίωσης της επόμενης ημέρας; Ποιο και σε ποια κατεύθυνση;
Όλα αυτά τα ερωτήματα έρχονται με βία και με ταχύτητα μπροστά μας, την ώρα που εμείς ακόμα πετάμε στα σύννεφα μιας ψευδεπίγραφης «επανάστασης» που, ενώ στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ (όπως άλλωστε έδειξε και η συνολική στάση της κυβέρνησης αμέσως μετά το 61%), δυστυχώς, θα πληρωθεί πολύ, πάρα πολύ ακριβά…
