«Οταν καταπιέζεις έναν λαό κάποτε ξεσηκώνεται» είπε ο Μίκης Θεοδωράκης μιλώντας στη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung, απ’ όπου και κάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα «να μην ακολουθήσει την κατεύθυνση των προκατόχων του».
Αυτό είναι ένα γνώρισμα των μεγάλων δημιουργών: να διατυπώνουν με δυο λέξεις την ουσία, σε κρίσιμες ώρες. Ο Μίκης μίλησε λίγο πριν φανεί προχθές αργά ο «λευκός καπνός» από τις Βρυξέλλες. Όμως, πριν περάσουν λίγες ακόμα ώρες, η κυβέρνηση, που μόλις είχε υποχωρήσει, έζησε στο πετσί της τι σημαίνει αυτή η ψεύτικη αρμονία μιας σκληρά εκβιαστικής «συμφωνίας»: από χθες το μεσημέρι, οι δανειστές έχοντας πια μυρίσει αίμα, κυριολεκτικά βομβάρδισαν την κυβέρνηση με νέες απαιτήσεις οδηγώντας τη σε πλήρες αδιέξοδο. Δεν είναι παράδοξο: το έχουν ξανακάνει πολλές φορές ως τώρα. Γι αυτό και πολύ κακώς βιάστηκαν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση προχθές το βράδυ να μεταφράσουν την υποχώρηση σε επιτυχία….
Στη συνέχεια., ο Μίκης μίλησε για κάτι που γνωρίζει όσο ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο: για την αναζήτηση της αληθινής αρμονίας: «Διψάμε για αυθεντική αρμονία όχι για αυτήν που έρχεται ως ψευδαίσθηση. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν την δυσαρμονία και να αναγνωρίζουν την ψεύτικη αρμονία». Και ειδικά για την πολιτική ότι «είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να δημιουργείς καταστάσεις ψεύτικης αρμονίας». Αυτή η φράση, η «ψεύτικη αρμονία», αποδείχθηκε ήδη κλειδί της κατανόησης του τρόπου με τον οποίο φτάσαμε ως εδώ:
Ψεύτικη ήταν η αρμονία της δήθεν ευημερίας των προηγούμενων δύο δεκαετιών.
Ακόμα πιο ψεύτικη ήταν η δυνατότητα και η δήθεν «δημοκρατικότητα» της συντήρησης ενός τερατώδους πελατειακού κράτους μα και μιας ασύστολης ιδιωτικής κατανάλωσης πάνω σε αυτή την ψεύτικη ευημερία.
Στη συνέχεια όλων αυτών, επίσης ψεύτικη ήταν και η αρμονία των αποφάσεων που «συνυπέγραψε» η Ελλάδα με την τρόικα – τώρα για λίγο θεσμούς και, ουσιαστικά, πάλι τρόικα: υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τηρηθούν δεσμεύσεις που ουσιαστικά κατέστρεψαν τη χώρα αντί να τη βοηθήσουν να ανακάμψει. Ηταν οι υπογραφές τις οποίες έβαλε η Ελλάδα με το πιστόλι στον κρόταφο, όπως κάνει και τώρα, για μία ακόμα φορά.
Γιατί, δυστυχώς, περισσότερο ψεύτικη από οτιδήποτε άλλο είναι και η πεποίθηση που χτίζεται σήμερα για το αύριο: ότι, δήθεν, μέσα απ’ όλα αυτά, η Ελλάδα θα μπορέσει να τα καταφέρει – το κατάλαβαν στο πετσί τους χθες οι προχθές θριαμβολογούντες κυβερνητικοί.
Κυρίως όμως, δεν θα μπορέσει η χώρα να σταθεί, γιατί είναι αμετάκλητα πνιγμένη στο μη βιώσιμο χρέος, όπως και στην δομική αποσάθρωση της οικονομίας καθώς και της κοινωνίας. Πολύ απλά, η χώρα πια δεν λειτουργεί.
Όλα αυτά συνιστούν μια εκρηκτική κατάσταση: το ψέμα δεν μπορεί να ζήσει ομαλά. Και παράγει τέρατα για να επιβιώσει. Αντί να περιορίζεται, μεγαλώνει και εξαπλώνεται. Ετσι, σε ένα ψέμα βρίσκεται και πάλι σήμερα μπροστά η Ελλάδα, ακόμα πιο επικίνδυνο κι από τα χθεσινά. Σε μία ψεύτικη αρμονία που θέλουν πολλοί να τη βαφτίσουν λύση ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είναι – το αντίθετο μάλιστα. Γιατί; Επειδή βασίζεται σε αυξήσεις φόρων ή σε παραδοχές της μορφής ότι τα 30.000 ευρώ μικτό εισόδημα είναι μεγάλος πλούτος καθώς και ότι είναι δυνατόν η ανεργία να χτυπηθεί όταν αντί να μειώνεις αυξάνεις τις εισφορές – επίσης ψέμα είναι ότι το 2.9% από την αύξηση θα το πληρώνουν οι εργοδότες, όπως φαιδρά ισχυρίζεται το αρμόδιο υπουργείο…
Τι είναι όμως εκείνο άλλαξε ριζικά από χθες και μας οδηγεί στο νέο ψέμα;
Ότι σε αυτούς που το υιοθετούν προστέθηκε τώρα και ο νέος πρωθυπουργός, ο οποίος μέσα σε ένα βράδυ έγινε ξαφνικά από πολέμιος, υπερασπιστής αυτής της ψεύτικης αρμονίας. Ψεύτικη αρμονία είναι άλλα να λες και άλλα, τελικά, να κάνεις – ιδίως τα αντίθετα, όποια δικαιολογία κι αν επιστρατεύσεις. Δυστυχώς εκεί πάμε.
Δυστυχώς για τον Τσίπρα, όσο και για τη χώρα που θα εισέλθει ξανά στον βαθύ φαύλο κύκλο του πολλαπλού ψεύδους.
Χθες το βράδυ, δεν μπορεί, θα το κατάλαβε…
