Ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να το καταλάβει: θα διαβάζει, θα ξαναδιαβάζει, αλλά η εξίσωση δεν θα του βγαίνει και απάντηση σε ένα καίριο ερώτημα των ημερών που ζούμε δεν θα μπορεί να δώσει. Ας του τη δώσουμε λοιπόν εμείς σήμερα, να μην ταλαιπωρείται άδικα.
Το προφανές, υπό την απόσταση του χρόνου, αναπάντητο ερώτημα είναι γιατί τελικά έριζαν τόσο πολύ ο Σαμαράς και ο Τσίπρας; Το αντίθετο θα ήταν το… φυσιολογικό, δεδομένης της, εν πολλοίς, κοινής τους διαδρομής στο πολιτικό στερέωμα του τόπου.
Ο πρώτος έχει την ταυτότητα του «δεξιού». Ο δεύτερος του «αριστερού». Ο ένας είναι στην πολιτική τα τελευταία σαράντα χρόνια, ο άλλος, επί της ουσίας, τα τελευταία τέσσερα. Ο ένας είναι πια μεγάλος, ο άλλος όχι. Όμως, οι διαφορές ανάμεσά τους, κάπου εδώ εξαντλούνται. Και αρχίζουν πια οι ομοιότητες…
Και οι δύο έχτισαν την σημαντικότερη περίοδο της πολιτικής τους σταδιοδρομίας ως αρχηγοί του «όχι» στην πολιτική που επέβαλε η τρόικα στην Ελλάδα της πτώχευσης. Με προίκα αυτή την «αντίσταση» πήραν – και οι δύο με θεαματικό τρόπο – την εξουσία. Όμως, και οι δύο, ως πρωθυπουργοί, από αρχηγοί του «όχι», έγιναν αρχηγοί του «ναι».
Το έκαναν δε και οι δύο για την πατρίδα: εντάξει, πρώτα είχαν πέσει σε μία πλάνη, δεν είχαν… αντιληφθεί την κατάσταση. Όταν ανέλαβαν, τότε κατάλαβαν. Και, τότε, έκαναν την καρδιά τους πέτρα: ο πρώτος για να εκφωνήσει το διαβόητο «ουδείς αναμάρτητος». Ο δεύτερος δεν ξέρουμε ακόμα πώς θα το πει αν και το ιδεολόγημα έχει αρχίσει να στήνεται: περί πλουσίων των 30.000 μικτά και περί δήθεν ανακατανομής των βαρών…
Όλα αυτά που γίνονται τώρα, όπως και εκείνα που έγιναν τότε, είχαν ακριβώς τον ίδιο στόχο: να επιτρέψουν μια στροφή 180 μοιρών και να υπηρετήσουν τελικά οι δύο αρχηγοί όλα όσα με σφοδρότητα επέκριναν και που τους έφερε στην εξουσία.
Υπό μία έννοια λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας εξελίσσεται σήμερα σε άξιο μαθητή και διάδοχο του Αντώνη Σαμαρά: όπως εκείνος ξέχασε τα Ζάππεια, έτσι κι αυτός ξεχνά τη Θεσσαλονίκη. Απλά πράγματα. Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο κι αν είναι βέβαιο ότι δεν θα αρέσει ούτε στον έναν ούτε στον άλλο.
Όμως είπαμε: έχουν ακατανόητες, για τον ιστορικό του μέλλοντος, διαφωνίες.
Για εμάς πάλι που το ζούμε, είναι απολύτως κατανοητές, δεν υπάρχουν απορίες: κι έχουν να κάνουν μόνον με ένα ζήτημα, με το μαγαζί γωνία.
Το λένε εξουσία…
