Τελικά, χθες, η απόφαση της ΕΚΤ κάλυψε την Ελλάδα προφανώς στον αναγκαίο βαθμό ώστε να αποτραπούν περαιτέρω οικονομικές εξελίξεις με ευρύτερα αποτελέσματα. Την ίδια στιγμή όμως, οι πολιτικές εξελίξεις είναι ραγδαίες και το κλίμα παραμένει ιδιαίτερα βαρύ. Παρόλα αυτά, το τι και το πώς θα συμβεί δεν είναι ακόμα γνωστό. Η εικόνα δεν είναι πλήρης. Αναμένοντας λοιπόν, ίσως αξίζει να σταθεί κανείς σε κάτι δείχνει πολλά για το πώς κινούνται τα πράγματα στις Βρυξέλλες.
Αφορά τον κ. Γιουνκέρ, ο οποίος δηλώνει προ ημερών απογοητευμένος από τους χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης μιλώντας στο κολέγιο των Επιτρόπων. «Η Ελλάδα έχει χάσει τον τελευταίο σύμμαχό της που ήταν η Επιτροπή» είπε ο πρόεδρός της και συμπλήρωσε δε ότι δεν μπορούν να γίνουν περισσότερες … παραχωρήσεις προς την Αθήνα, καθώς οι λοιποί θεσμοί τον πιέζουν αν μην κάνει.
Αυτό ήταν το ένα χτύπημα του κ. Γιουνκέρ «κάτω από τη μέση» εντός λίγων ορών, την ώρα που οι συζητήσεις βρίσκονται στην πιο δραματική φάση της πορείας τους: το άλλο ήταν ότι διέρρευσε πώς δεν δέχθηκε να απαντήσει σε τηλεφώνημα του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, αλλά ούτε, λέει, καν να τον… δει, με την αιτιολογία ότι έχει άλλα πιο σημαντικά πράγματα να κάνει από τη στιγμή που, όπως ο Γιουνκέρ θεωρεί, ο πρωθυπουργός δεν φέρνει νέες προτάσεις.
Το ερώτημα λοιπόν που εγείρεται είναι το εξής: άμα έχεις τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς;
Η απάντηση είναι καλύτερα να μην έχεις τέτοιους φίλους – ή, ακριβέστερα, να μην σε παραμυθιάζουν ότι τους έχεις, επειδή ούτε τους είχες, ούτε τους έχεις, ούτε και θα τους έχεις ποτέ φίλους…
Γιατί αυτό ακριβώς συνέβη με τον κ. Γιουνκέρ, ο οποίος, παρά τη μακρότατη πείρα του τόσο στην πολιτική της χώρας του όσο και στους διαδρόμους των Βρυξελλών, τελικά, δεν ήταν καθόλου καλός στο ρόλο του… καλού έναντι της Ελλάδας, τον οποίο ανέλαβε αυτοβούλως ή κλήθηκε να υπηρετήσει το προηγούμενο διάστημα.
Για όποιον αντιλαμβάνεται τη συμβολική γλώσσα της ευρωπαικής υποκρισίας, ο πρόεδρος της Επιτροπής το είχε καταστήσει φανερό από την πρώτη στιγμή ότι αυτό που επιχειρεί να κάνει είναι το να φέρει την Ελλάδα εκεί που θέλουν οι δανειστές και τίποτα άλλο – απλώς είχε επιλέξει να το κάνει με… κομψότητα. Ο στόχος του κατέστη δε εξόφθαλμος με την αδιανόητη εικόνα να κάνει ότι φοράει στον Τσίπρα τη γραβάτα του: εκεί, τα είπε όλα…
Ο Γιουνκέρ έχει χρηματίσει για χρόνια πρωθυπουργός της χώρας του και έχει λάβει στη συνέχεια και μεγάλες ευρωπαικές θέσεις πριν φτάσει στην κορυφή της προεδρίας της Επιτροπής.
Εχει λοιπόν την εμπειρία της… ευελιξίας: ξέρει ποιος είναι το αφεντικό και δεν θέλει να το στενοχωρεί, παρά το γεγονός ότι το ίδιο αφεντικό, δηλαδή το Βερολίνο, λίγο έλλειψε να τον βγάλει εκτός μετά τις ευρωεκλογές, όταν αμφισβήτησε την υποχρέωση να λάβει τη θέση ο επικεφαλής του κόμματος που νίκησε σε αυτές.
Με το θέατρο των εξελίξεων να βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό, για λόγους υποκρισίας κυρίως, αλλά και τεχνικούς, στις Βρυξέλλες, είναι αυτονόητο ότι ο Γιουνκέρ έχει λόγο σε όλα όσα γίνονται με την Ελλάδα. Και έχει ένα λόγο: να κάνει καλά τη δουλειά στα αφεντικά του. Εκείνα που διορίζουν και ξαναδιορίζουν σε τέτοιες θέσεις.
Αλλά και που θυμούνται τα πάντα, οπότε, αν κάτι δεν τους αρέσει, μπορεί και να μην διορίσουν ξανά όταν κάποτε θα ρθει πάλι ο καιρός. Συνεπώς…
