Γκάμπριελ; Σουλτς: Μέρκελ; Σόιμπλε; Στη μέση ελληνική συνείδηση, οι δύο πρώτοι ανήκουν στους… καλούς, για την τρίτη το… ψάχνουμε, ενώ, ο τέταρτος, είναι βέβαιον ότι μοιάζει περίπου με τον άρχοντα τους σκότους…
Είναι μάλιστα εντυπωσιακό ότι μετά το ραντεβού με τον Σόιμπλε, ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης έκανε… δεήσεις σωτηρίας προς την Αγκελα Μέρκελ. Δεν αντιλαμβάνεται ότι εκείνη είναι το κεντρικό πρόσωπο όλης αυτής της πολιτικής. Είναι δυνατόν;
Λοιπόν: το ξαναείπαμε πολλές φορές και θα το πούμε άλλη μία, μήπως το καταλάβει κυρίως η κυβέρνηση, η οποία εσχάτως φαίνεται να έχει πέσει μέσα στη λούμπα αυτής της φαιδρής «ανάλυσης».
Τόσο ο Σούλτς όσο και ο Γκάμπριελ έδειξαν τις τελευταίες ημέρες τα δόντια τους με τον πιο άγριο τρόπο για την Ελλάδα. Όχι μόνον δεν εξέφρασαν μία «άλλη» πολιτική, όπως πολλοί φαντάζονταν ότι θα μπορούσε να συμβεί, αλλά, αντιθέτως, πετυχαίνουν δύο στόχους ταυτόχρονα, σε αντίθετη κατεύθυνση:
Πρώτον, δίνουν το απόλυτο ιδεολογικό άλλοθι, ως ψευτοσοσιαλιστές, στην πιο ακραία σκληρή πολιτική σήμερα στο δυτικό κόσμο και, δεύτερον, «τσιμεντώνουν» οριστικά την έννοια της ταύτισης της κοινής Ευρώπης με τα στενά συμφέροντα της Γερμανίας, η οποία, έχει γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τη λέξη «κοινής» και επιβάλλει ακριβώς αυτό που η ίδια θέλει στην πάλαι ποτέ ένωση «ίσων» κρατών.
Εν τω μεταξύ, η ίδια η Μέρκελ είναι που κάνει το πιο βαθύ παιγνίδι από όλο αυτό το μηχανισμό τον οποίο τόσο αφελώς εμείς εδώ προσεγγίζουμε: πρώτον, ως… δήθεν διαφορετική από την πολιτική που ασκείται από την δική της κυβέρνηση εδώ και τόσα χρόνια, συντηρεί αυτό τον μύθο που, προφανώς προς έκπληξη και της ίδιας ακόμα δουλεύει.
Δεύτερον, και πιο σημαντικό, εκείνη είναι που πάνω σε αυτό το προφίλ… μετριοπάθειας είναι που χτίζει τις διεθνείς ισορροπίες, ειδικά με χώρες που θα ήθελαν μία άλλη πολιτική και λιγότερο βαθμό κινδύνου εξαιτίας της Ελλάδας, όπως λ.χ. μόλις προχθές έπραξε με απόλυτη επιτυχία για τη γερμανική πολιτική στους G 7 στη Βαυαρία. Κι εμείς είναι αδύνατο καν να εξηγήσουμε. Ο εγκλωβισμός γίνεται πολύ βαθύς…
Η ουσία λοιπόν είναι ότι η ομοφωνία σε αυτή την πολιτική είναι απόλυτη μεταξύ των δύο εταίρων της γερμανικής κυβέρνησης – ακόμα και οι ρόλοι των μελών της είναι προσεκτικά και πολύ αποτελεσματικά κατανεμημένοι. Η Γερμανία και η Ευρώπη κυβερνώνται σήμερα από μία και αδιάσπαστη ομάδα με ευρύτατο κομματικό φάσμα και κοινή πλεύση μια αμιγώς εθνική πολιτική.
Τι λένε τώρα εκείνοι που πίστευαν κάποτε ότι οι σοσιαλδημοκράτες θα άλλαζαν τα δεδομένα και θα οδηγούσαν, υποτίθεται, τη γερμανική πολιτική σε άλλες κατευθύνσεις; Βλέπουν, ακόμα κι αυτοί, ότι όλα αυτά ήταν αστεία πράγματα. Η ουσία είναι μία και μόνη: οι Γερμανοί ασκούν μία 100% γερμανική ηγεμονική πολιτική με εργαλείο το ευρώ, εις βάρος όλων των άλλων.
Αυτοί οι «άλλοι» βέβαια, η χειρότερη εκδοχή των οποίων είμαστε εμείς, αλλά και πολλοί ακόμα που βρίσκονται στα κακά τους τα χάλια και κάνουν ότι δεν το βλέπουν, δεν τολμούν να πουν κουβέντα στο Βερολίνο: ότι πει η Γερμανία, είναι ο απόλυτος νόμος. Τίποτα και κανείς δεν πάει απέναντί της σε αυτά τα μεγάλα ζητήματα.
Η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί επιτέλους ότι η ιδέα να «χωρίζουν» τους Γερμανούς σε δήθεν… καλούς και δήθεν καλούς, είναι σαθρή μέχρι διαλύσεως. Και ότι ήδη έβλαψε πολύ. Αλλωστε, περάσαν κι άλλοι από το ίδιο στάδιο. Δεν είναι οι πρώτοι…
Ελπίζει κανείς ότι τώρα, μετά τα αρχικά φλέρτ, η ελληνική ηγεσία έχει την πραγματική εικόνα, ειδικά μετά το μπαράζ δηλώσεων Μέρκελ, Σουλτς και Γκάμπριελ – αλλά όχι μόνον…
Η ουσία βρίσκεται πέραν των καλών και των κακών Γερμανών: δεν είναι ούτε καλοί, ούτε κακοί.
Είναι βέβαια λίγο ψεύτες: κάνουν δηλαδή το παιγνίδι τους με την Ευρώπη εις βάρος της και το ονομάζουν «ευρωπαικό», ενώ είναι 100% ένα σχέδιο Γερμανικό, προς όφελος αυτής της χώρας και μόνον. Και έχουν πετύχει να «δέσουν» τους πάντες σε αυτό, με διαφορετικό τρόπο τον καθένα. Ελέγχουν πλήρως το «γήπεδο» και αυτό θα βρει μπροστά της, λίαν σκληρά, σήμερα στις Βρυξέλλες, περίπου οριστικά πλέον, η κυβέρνηση.
Αλλωστε, ο μέγας Γερμανός φιλόσοφος, ο Φρίντριχ Νίτσε το είχε πει ξεκάθαρα: το αληθινό ζήτημα, είναι πέραν του καλού και του κακού…
