Πρωτόγνωρα είναι, για τα χρόνια της κρίσης, τα όσα εξελίσσονται ειδικά τις τελευταίες ημέρες μεταξύ της Αθήνας και των δανειστών της. Πρωτόγνωρα, ακριβώς επειδή για πρώτη ουσιαστικά φορά από τις αρχές του 2010 και μετά η ελληνική πλευρά κάνει εκείνο που δεν είχε κάνει ποτέ μέχρι σήμερα: διαπραγματεύεται πραγματικά.
Το γεγονός αυτό δεν απαιτεί ούτε ανάλυση, ούτε απόδειξη: είναι αυταπόδεικτο και προφανές: τα ατέλειωτα ξενύχτια στην καγκελαρία που με άλλους ξεκινούν και με άλλους τελειώνουν, η διεθνής αναστάτωση που έχει προκύψει ιδιαίτερα μετά το προχθεσινό άρθρο του πρωθυπουργού στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, αλλά, πάνω απ’ όλα, η συνεχής έλλειψη μιας «γραμμικής» εξέλιξης των συζητήσεων που συνεχώς επιφυλάσσουν ανατροπές, τα λένε όλα.
Γιατί αν υπάρχει ένα κύριο χαρακτηριστικό που δείχνει ότι καταβάλλεται ουσιώδης προσπάθεια από την ελληνική πλευρά, αυτό είναι ακριβώς το γεγονός ότι δεν προκύπτει μια «γραμμική» εξέλιξη. Γιατί; Επειδή αυτή, αν υπήρχε, θα σήμαινε ένα και μόνον πράγμα: την πλήρη υποταγή στις επιταγές των δανειστών –αλλιώς θα ήταν αδύνατη.
Όλα τα παραπάνω είναι εκείνα που δεν καταλαβαίνουν λοιπόν στην παλιά συγκυβέρνηση και συνεχίζουν να φωνασκούν, χωρίς όμως να τους ακούει κανείς. Γιατί; Επειδή ο κόσμος βλέπει ότι η χώρα το παλεύει ειλικρινά. Δεν κοροιδεύει, δεν είναι στην αλήστου μνήμης λογική των «Ζαππείων», δηλαδή, «λέω ότι θα διαπραγματευτώ αλλά υποτάσσομαι από το πρώτο λεπτό»…
Το που θα καταλήξουν όλα αυτά, τα οποία φυσικά έχουν εν τω μεταξύ κόστος – θα ήταν ψέμα να μην το παραδεχθεί κανείς, αλλά δεν γίνεται αλλιώς – μένει να το δούμε.
Αυτή την ώρα κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα σε κανέναν.
Όμως, αυτό δεν είναι ευθύνη της Ελλάδας που αυτή την ώρα, με όσα λάθη, προβλήματα και αστοχίες κι αν υπάρχουν, παλεύει με θεούς και δαίμονες να βελτιώσει τη μοίρα της.
Είναι ευθύνη εκείνων που την έφτασαν ως εδώ.
Εγχώριων και ξένων.
