«Δεν υπάρχουν Γερμανοί, όπως δεν υπάρχουν Ελληνες. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί Γερμανοί και πολλοί διαφορετικοί Ελληνες» δήλωσε χθες κατερχόμενος της μοτοσικλέτας του ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης: αυτή ήταν η απάντησή του σε ερωτήματα για το πώς αναμένει να κλείσει συμφωνία όταν το Βερολίνο εμφανίζει τόσα μέτωπα ως εντελώς ανοικτά.
Ηταν προφανώς μια ατάκα της στιγμής μπροστά σε ένα μικρόφωνο. Όμως το ζήτημα όμως είναι πιο σοβαρό. Γιατί σε ένα άλλο επίπεδο, όπως φαίνεται από σειρά τοποθετήσεων κυβερνητικών στελεχών του ιδίου του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, η θεωρία των «δύο Γερμανιών» φαίνεται ότι έχει αρχίσει να βρίσκει έδαφος στις σκέψεις της κυβέρνησης. Είναι η θεωρία σύμφωνα με την οποία υπάρχουν δύο γερμανικές πολιτικές, η «καλή» της καγκελαρίου Μέρκελ και η «κακή» του υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε.
Είναι άγνωστο αν οι απόψεις αυτές είναι αποτέλεσμα πεποίθησης ή εργαλεία τακτικής. Αν είναι το δεύτερο, ίσως έχει μια δική του, (πολύ) κρυφή λογική. Αν όμως είναι το πρώτο, σημαίνει ότι η κυβέρνηση έχει πέσει σε μία μεγάλη, επικίνδυνη πλάνη η οποία δεν πρόκειται να βγει σε καλό ούτε στην ίδια ούτε στην Ελλάδα.
Ο υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να εκφράζει την πολιτική που έχει αποφασίσει να εφαρμόσει το Βερολίνο: με άλλα λόγια, είναι ο πολιτικός που λέει με λόγια εκείνα που τελικά βρίσκει μπροστά της η Ελλάδα.
Από την άλλη πλευρά, η καγκελάριος Μέρκελ είναι βέβαιο ότι είναι – ή καλύτερα ήταν μερχί τώρα – πολύ πιο συμπαθής στις συζητήσεις με τον πρωθυπουργό – έτσι ήταν άλλωστε και με όλους τους προκατόχους του. Βεβαίως να βρούμε λύση, βεβαίως να βοηθήσουμε, βεβαίως η Ελλάδα πρέπει να ξεπεράσει τις δυσκολίες: αυτά ακούει σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας, όπως τα άκουσαν και άλλοι πριν.
Όμως, όταν φτάσει στο δια ταύτα, το αποτέλεσμα είναι ένα: εκείνο που λένε οι «θεσμοί», δηλαδή, επί της ουσίας, εκείνο που έχει εκφράσει ο Σόιμπλε. Αλλωστε, ήδη, μετά τη Ρίγα, σταδιακά «διαρρέεται» και κάποια «αποστασιοποίηση» της καγκελαρίου από τον ρόλο της «καλής»: υποτίθεται ότι έχει αρχίσει να κουράζεται…
Αν λοιπόν η κυβέρνηση επενδύει σε αυτή την εικαζόμενη φαντιστική «διάσταση απόψεων» μέσα στους κόλπους της εξουσίας στο Βερολίνο, κάνει ένα μεγάλο στρατηγικό σφάλμα. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει.
Αντιθέτως, η ενότητα της γερμανικής κυβέρνησης είναι αρραγής και απόλυτη – κι αυτό ξεπερνάει την καγκελάριο και τον υπουργό Οικονομικών, φτάνει μέχρι και τους σοσιαλδημοκράτες εταίρους τους.
Η Γερμανία είναι μία: η εποχή που ήταν… δύο, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Δεν υπάρχει πια. Αυτό αποδείχθηκε άλλωστε και το μεγάλο σημερινό πρόβλημα της Ευρώπης, στην αιχμή του δόρατος του οποίου βρίσκεται αυτή την ώρα η Ελλάδα. Γιατί η Γερμανία είναι πια πολύ μεγάλη και πολύ δυνατή για να ανέχεται οτιδήποτε δεν της αρέσει…
