Στις 4 Απριλίου 1944, 71 χρόνια από σήμερα, ξέσπασε η τελευταία στάση στους κόλπους των εξόριστων ελληνικών στρατευμάτων στη Μέση Ανατολή – είχαν προηγηθεί μια σειρά από αντίστοιχα γεγονότα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά τότε, στις 4 Απριλίου του ΄44 ξεκίνησε η τελική σύγκρουση που, με την επέμβαση αγγλικών δυνάμεων, έδωσε οριστικό τέλος στις στάσεις 20 ημέρες αργότερα.
Τα γεγονότα εκείνα είχαν τεράστια σημασία για την πορεία της Ελλάδας: της στέρησαν πολύ σημαντικές δυνατότητες άσκησης πίεσης για εθνικά ζητήματα την επομένη του πολέμου καθώς είχε αμαυρωθεί πολύ σοβαρά η εικόνα της χώρας μεταξύ των Συμμάχων – ακόμα και των Σοβιετικών, καθώς όταν εκδηλώθηκαν οι διάφορες στάσεις, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν ακόμα σε πλήρη εξέλιξη.
Επίσης, ήταν γεγονότα που λειτούργησαν ως προπομποί του Εμφυλίου Πολέμου μετά την Απελευθέρωση της χώρας στα τέλη του 1944. Φυσικά, ο Εμφύλιος είχε αρχίσει νωρίτερα στην Ελλάδα: όχι το 1946 με την επίθεση που διέταξε προσωπικά ο Ζαχαριάδης στο αστυνομικό σταθμό στο Λιτόχωρο, ούτε καν τον Δεκέμβρη του 1944 με τα τραγικά «Δεκεμβριανά»: ο Εμφύλιος είχε αρχίσει ήδη μέσα στην Κατοχή, στη διάρκειά της, γεγονός που δείχνει και την τραγικότητα των εξελίξεων στην Ελλάδα…
Τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής, παρά το ότι συνδέονταν στενά και με ζητήματα που άπτονταν άμεσα με τις σχέσεις παλιών Βενιζελικών – Αντιβενιζελικών στο στράτευμα και με τις σχετικές αποστρατείες μετά τα τελευταία προπολεμικά κινήματα, πάνω απ’ όλα, αντικατόπτριζαν αυτό το νέο εμφυλιακό πνεύμα, το οποίο ήταν μια σύγχρονη για την εποχή εκδοχή του παλιότερου Εθνικού Διχασμού.
Τώρα, τι σημασία έχουν όλα αυτά σήμερα, πέραν του γεγονότος ότι απλώς είναι μια επέτειος των 71ος χρόνων; Η απάντηση μπορεί να δοθεί από την ίδια την επικαιρότητα: από τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, από την «εισβολή» στη Βουλή, από το συγκρουσιακό διάλογο που άνοιξε περί της Αριστεράς και της δημόσιας τάξης στην Ελλάδα. Κι επειδή είναι τόσο προφανές το τι συμβαίνει, δεν πρέπει κανείς να μπει στον κόπο αν αναλύσει: η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο Κόσμος, δεν έχουν ουδεμία σχέση με τα χρόνια εκείνα, όταν, τότε και αργότερα, διαμορφώθηκε το βίωμα μιας ιδεολογίας αντιπαλότητας που έφτανε μέχρι τα όπλα με τις γνωστές συνέπιες.
Τα πράγματα έχουν προχωρήσει από τότε και αυτό οφείλουν επιτέλους να το καταλάβουν όλοι: αστυνόμευση και δημόσια τάξη δεν σημαίνει καταπίεση, χούντα και χωροφύλακας. Όλα αυτά, είναι ξεπερασμένα εδώ και δεκαετίες, είναι εξωπραγματικά και επιφέρουν μεγάλη βλάβη στην κοινωνία και τη δημοκρατία όσο αναπαράγονται. Κυβέρνηση της Αριστεράς δεν σημαίνει και δεν μπορεί να σημαίνει κατάλυση των μηχανισμών του κράτους και των λειτουργιών τους. Δεν ψηφίστηκε γι αυτό, δεν ζητείται αυτό, δεν πρέπει να γίνεται αυτό, που είναι άλλωστε σφόδρα αντισυνταγματικό και παράνομο.
Γι αυτό, το καλύτερο που μπορεί να γίνει, είναι το εξής: ας συνειδητοποιήσουν ορισμένοι επιτέλους ότι τα κινήματα, ο Εμφύλιος, η Χούντα, όλα αυτά έχουν τελειώσει. Η δημοκρατία έχει κανόνες και πρέπει να τηρούνται. Όταν δεν τηρούνται, υπάρχει η καταστολή που αποτελεί βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας. Ας ξυπνήσουν στον πραγματικό κόσμο κι ας κοιτάξουν να μην προκαλούν βλάβη σε μια χώρα που παλεύει με θεούς και δαίμονες να τα βγάλει πέρα. Τέτοιες παιδαριώδεις ιδεοληπτικές «πολυτέλειες» δεν υπάρχουν. Ή, μάλλον, περιθώρια για τέτοιες επικίνδυνες γελοιότητες.
