Εν μέσω τεράστιων δυσκολιών αλλά και αντιφάσεων, λαθών, αδυναμιών πολιτικής και διοικητικής μορφής, η ουσία είναι ότι η Ελλάδα, αυτή τη στιγμή το παλεύει όσο μπορεί.
Πάνε όλα καλά; Αναμφίβολα όχι. Είναι τα πάντα διασφαλισμένα; Ασφαλώς και δεν είναι. Οι επιδόσεις της χώρας είναι εκείνες που θα περίμενε κανείς από μία πρώτης κατηγορίας «ορχήστρα»; Προδήλως δεν συμβαίνει.
Όμως, όλα αυτά, ήταν απολύτως αναμενόμενα. Και πολύ καλά θα κάνει η χώρα να μην χάνει το κουράγιο της εξ αυτών των λόγων.
Πράγματι, οι νέοι κυβερνήτες δεν είναι επαγγελματίες της εξουσίας, όπως ήταν οι παλιοί. Αυτό ακριβώς όμως είναι ταυτόχρονα και η δύναμη αλλά και η αδυναμία τους.
Και εκείνο που ο ελληνικός λαός αποφάσισε πριν από λίγες εβδομάδες ήταν ακριβώς ότι προτιμά να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες του άνθρωποι που δεν είναι επαγγελματίες εξουσιαστές, με ότι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.
Η διαπραγμάτευση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη είναι η πρώτη και, ουσιαστικά, η μόνη που έχει γίνει, από την ώρα που η χώρα μπήκε στην τρομερή κρίση τα Χριστούγεννα του 2009.
Το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή γίνεται επιτέλους διαπραγμάτευση, είναι άμεσα συνδεδεμένο με το γεγονός ότι δεν βρίσκονται επαγγελματίες της εξουσίας στο τιμόνι της χώρας.
Ετσι, δεν πάνε όλα ρολόι – λες όμως και πήγαιναν πριν: ας βρεθεί κάποιος να το υποστηρίξει αυτό στα σοβαρά…
Η Ελλάδα παλεύει αυτή την ώρα με θεούς και δαίμονες.
Και, σε ορισμένες περιπτώσεις, εξοργίζει και τους θεούς και τους δαίμονες.
Όμως αυτό ακριβώς σημαίνει να παλεύεις.
Αλλιώς, κάνεις αυτό που ως τώρα γνωρίζαμε, με τις εξίσου γνωστές συνέπιες:
απλώς υποτάσσεσαι τυφλά και σιωπηλά, όπως ακριβώς σου επιβάλλουν.
Κι ας θυμηθούν εκείνοι που λένε ότι τώρα οδηγούμεθα σε καταστροφή:
με τα δικά τους μέτρα, καταστροφή ήταν η άρνηση των δανειστών να «περάσει» η χώρα την αξιολόγηση του περασμένου Δεκεμβρίου.
Τότε ήταν που κόπηκε στις εξετάσεις.
Και εκεί άρχισαν όλα…
