Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά από προχθές το βράδυ για την επεισοδιακή, τελικά, συζήτηση στη Βουλή. Κάτι που δεν σημειώθηκε όμως όσο θα ήταν χρήσιμο, είναι εκείνο που είπε ο αρχηγός του ΠαΣοΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος, προφανώς απελευθερωμένος πλέον από τους περιορισμούς των παλιών του ρόλων, δήλωσε ότι την… «ευθύνη» για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (αυτός είναι ο καημός του, όπως και του Αντώνη Σαμαρά…) τη φέρει η μυωπική πολιτική των Γερμανών, τους οποίους και επέκρινε ιδιαιτέρως σκληρά.
Και πολύ καλά έκανε. Θα έπρεπε όμως να το είχε κάνει νωρίτερα, όχι τώρα. Τώρα, είναι πια αργά. Ιδίως θα έπρεπε να το είχε κάνει δημόσια όταν ο υπουργός Σόιμπλε τον απείλησε προσωπικά όταν ήταν ομόλογός του ότι η Ελλάδα κυριολεκτικά θα πεταγόταν έξω και από το ευρώ και από την Ε.Ε. ταυτόχρονα… Επρεπε τότε να έχει ξεσηκώσει διεθνή χαμό ο Βενιζέλος, όχι για να κάνει καμιά αγριάδα, αλλά γιατί αυτό επέβαλλε το πραγματικό συμφέρον της χώρας κι όχι το να τρέμει διαρκώς η Ελλάδα και να υποχωρεί άτακτα στα πάντα. Αλλά, δυστυχώς, δεν το έπραξε.
Εν τω μεταξύ, στη γερμανική Ευρώπη του Βερολίνου αναφέρθηκε προχθές ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος. «Η ίδια η Γερμανία πρέπει να επιδιώκει να υπάρχει ως Γερμανία εντός της ΕΕ. Δηλαδή, η ίδια η Γερμανία πρέπει να επιδιώκει να είναι μια ευρωπαϊκή Γερμανία και αυτή την αντίληψη έχω» είπε στη Λευκωσία μετά από τη συνάντησή του με τον Κύπριο ομόλογό του Νίκο Αναστασιάδη.
Και δεν είπε μόνον αυτά. Είπε ακόμα ότι δεν θα ήθελε να σκεφθεί, «δεδομένης και της σοφίας του γερμανικού πνεύματος, αλλά και της πολιτικής ζωής, ότι μπορεί η πλειοψηφία, τουλάχιστον, του γερμανικού πολιτικού συστήματος, να θεωρεί ότι είναι δυνατόν να υπάρξει η Ευρωπαική Ενωση ως γερμανική Ευρώπη», καθώς και ότι δεν τολμά επίσης να σκεφθεί καν ότι «οποιοσδήποτε στο πλαίσιο της ΕΕ -αυτής της ΕΕ που δημιουργήθηκε με όλα εκείνα τα οράματα, τα οποία ξέρουμε τι ήθελαν να αποφύγουν αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- σκέφτεται, όση ισχύ μπορεί και να έχει, με όρους εκβιασμών».
Ο Προκόπης Παυλόπουλος μιλούσε ανοιχτά για τη γερμανική ηγεμονία εδώ και πολύ καιρό, όταν οι πιο πολλοί, ιδίως της τότε κυβερνητικής παράταξης, σιωπούσαν. Αυτό ήταν από τότε ενδιαφέρον.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον όμως, σχεδόν εντυπωσιακό, είναι το γεγονός ότι εξακολουθεί και μιλά και σήμερα για τη γερμανική Ευρώπη και τους κινδύνους της, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Γιατί αν το προηγούμενο ήταν σπάνιο, αυτό, είναι περίπου μοναδικό.
Φυσικά, μιλά με μια γλώσσα διπλωματική. Όμως, σε αντίθεση με τους περισσότερους, θέτει το ζήτημα, δεν κρύβεται. Αναφέρεται στην ουσία του σημερινού προβλήματος της Ευρώπης, το οποίο έχει αρχίσει πλέον να την κλονίζει συθέμελα.
Δεν «στρίβει» ξαφνικά τις απόψεις του και δεν τα μασάει τα λόγια του ο πρόεδρος της Δημοκρατίας τώρα που έγινε πρόεδρος. Δεν λειτουργεί ως άσχετος θεατής σε μία τρομερή κρίση – κι αυτό είναι κάτι καινούργιο αλλά και σημαντικό ταυτόχρονα. Προς τιμή του, μιλάει. Τώρα το ζήτημα είναι αν ακούν εκείνοι που πρέπει να ακούν…
