Η 25η Μαρτίου πέρασε, η παρέλαση έγινε, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό χωρίς κάγκελα και με πολύ κόσμο που δεν αποθαρρύνθηκε από τη συνεχή βροχή. Όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι γραφικά, εξωπραγματικά, άλλης εποχής.
Δεν έχουν δίκιο.
Οι καιροί αλλάζουν μα τα παλιά θεμελιώδη γεωπολιτικά προβλήματα επιμένουν να επανέρχονται όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπως συμβαίνει με τα γεγονότα του Κριμαικού Πολέμου. Ένα από τα πολλά παραδείγματα είναι όταν μια μέρα σαν την αυριανή, στις 28 Μαρτίου 1854, 161 χρόνια πριν, η τότε Δύση, δηλαδή η Γαλλία και η Αγγλία, κήρυξαν τον πόλεμο στη Ρωσία.
Εκτοτε, έγιναν πάρα πολλά: χώρες γεννήθηκαν, χώρες έσβησαν από το χάρτη, καθεστώτα άλλαξαν, επαναστάσεις ξέσπασαν, επικράτησαν και κατέρρευσαν, πέρασαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι…
Όμως, τελικά, τίποτα από όλα αυτά δεν αποδείχθηκε ικανό να ξεριζώσει παλιές έριδες και τα ίδια θέατρα συγκρούσεων απασχολούν και πάλι την Ευρώπη- ορισμένες εκ των οποίων φτάνουν να αγγίζουν ακόμα και εμάς – άλλωστε, τα γεγονότα του 1854 είχαν επίκεντρό τους και τις οθωμανικές Παραδουνάβιες ηγεμονίες.
Όλα αυτά, έχουν μια σημασία που δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει, ούτε, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, να την υποτιμούμε.
Δεν υπάρχει χώρα που δικαιούται να περιφρονεί την αυτοπροστασία της, που να μη δίνει σημασία στην άμυνά της, που να πιστεύει ότι «οι καιροί άλλαξαν, αυτά δεν γίνονται πια»…
Οι συγκρούσεις όχι μόνον δεν υποχωρούν, αλλά, αντιθέτως, πυκνώνουν στις μέρες μας.
Και η Ελλάδα βρίσκεται, όπως πάντα, στο σταυροδρόμι πολλών εξ αυτών.
Οφείλει λοιπόν να φροντίζει ως κόρη οφθαλμού την άμυνά της και τις συμμαχίες της.
Χωρίς αυτούς τους δύο πυλώνες, η χώρα θα βρεθεί μετέωρη, αδύναμη μπροστά σε εξελίξεις ανακατατάξεων που είναι πλέον ορατές και που οφείλουμε να τις δούμε πριν να είναι αργά.
Δυστυχώς, δεν έχουμε την πολυτέλεια να αγνοούμε την αναζωπύρωση της Ιστορίας, με όποιο τρόπο κι αν αυτή εκφράζεται στις μέρες μας…
