Πολύ συχνά ανά τους αιώνες, τα δημόσια κτήρια εκφράζουν συχνά τη φιλοδοξία που βρίσκεται πίσω από την ανέγερσή τους. Κι άλλοτε γράφουν ιστορία, άλλοτε όχι. Όταν γράφουν, κάποιες φορές αυτή είναι προς την κατεύθυνση της προόδου, ενώ, τις πιο πολλές, συμβαίνει μάλλον το αντίθετο.
Είναι όμως πολύ σπάνιο για τη δυτική Ευρώπη των μεταπολεμικών δεκαετιών να υψωθεί ένα νέο κτήριο που να προκαλέσει τέτοια πολεμική όπως χθες το νέο διοικητήριο της ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη.
Πρόκειται ουσιαστικά για το κτήριο – σύμβολο της εποχής της γερμανικής Ευρώπης και των σαφών χαρακτηριστικών της και ως τέτοιο προκάλεσε ήδη τόσο μεγάλη οργή.
Τα χθεσινά γεγονότα στη Φρανκφούρτη δεν είναι παράδοξα, ούτε ακατανόητα: δεν είναι δυνατόν πολλές χώρες της «ενωμένης» Ευρώπης να διέρχονται τέτοιου μεγέθους κρίση όπως αυτή που εμείς καλά γνωρίζουμε και, την ίδια ώρα, να δαπανάται περισσότερο από ένα δις ευρώ για να χτιστεί το αρχηγείο της κατά τα λοιπά τράπεζας των ευρωπαίων.
Όλα αυτά, τηρουμένων των αναλογιών, θυμίζουν περισσότερο τον Τσαουσέσκου και τα παλάτια του, παρά την Ευρώπη που επιχειρήθηκε να χτιστεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η οποία έχει πλέον εξελιχθεί με τον πιο στρεβλό δυνατό τρόπο.
Ούτε είναι δυνατόν αυτό το κτήριο να εγκαινιάζεται την ίδια ακριβώς ώρα που η Ευρωπαική Επιτροπή θρασύτατα εγκαλεί την Ελλάδα για δήθεν «μονομερή ενέργεια» επειδή περνάει από τη Βουλή ένα νόμο για την ελάχιστη δυνατή αντιμετώπιση μιας μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης μου μαστίζει τη χώρα – κρίσης που έτσι έχει χαρακτηριστεί ακόμα και από διεθνείς θεσμούς πια, μεταξύ των οποίων και το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο.
Πριν από 25 χρόνια, άπαντες πίστεψαν ότι με την πτώση του Τείχους του Αίσχους η Ευρώπη όχι μόνον δεν θα αλλοιωνόταν, αλλά, αντιθέτως, θα αναβαπτιζόταν, θα ξαναγεννιόταν. Υπολόγισαν χωρίς τη Γερμανία…
Η Ευρώπη έχει πλέον ξεφύγει από το στόχο, το ρόλο, τις προδιαγραφές, την ουσία της. Εχει χάσει το νόημά της.
Τώρα, αυτός ο Πύργος του Αίσχους δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να συμβολίζει αυτή την απώλεια, η οποία, είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι θα έχει κακό τέλος…
