Μπορεί η κρίση να κατέφαγε αμέτρητους εργαζομένους και επαγγέλματα, υπάρχει όμως και μία κατηγορία που αντί να συρρικνωθεί, αντιθέτως, αναπτύχθηκε σε αυτά τα χρόνια: είναι οι επαγγελματίες σωτήρες που επί όλη αυτή τη μακρά περίοδο έχτισαν πολιτικές καριέρες ακριβώς πάνω στα ερείπια της χώρας και στον φόβο των Ελλήνων για το αύριο…
Ο ένας απ’ αυτούς, παρά το γεγονός ότι θα χρημάτιζε υπουργός Οικονομικών, είχε ήδη στείλει τα λεφτά του όχι απλώς έξω, αλλά έξω κι από την ευρωζώνη για την οποία τόσο όλοι αυτοί κόπτονται, σε βρετανικούς φορολογικούς παραδείσους. Που αλλού θα έστεκε κάτι τέτοιο; Χιλιάδες μπορεί να στείλαν τα λεφτά τους έξω, αλλά πόσοι εξ αυτών έγιναν υπουργοί Οικονομικών της κρίσης και μάλιστα όρθωσαν και… «διδακτικό», τρομάρα τους, λόγο προς έναν ανήμπορο λαό από θέση ισχυρής εξουσίας;
Ο άλλος, πιο φωνακλάς και γραφικός, είπε ότι θα πάρει τα λεφτά του να τα πάει έξω αν χάνανε τις εκλογές, αλλά δεν είπε μετά αν τα πήρε και που τα πήγε, αν τα πήγε. Το πανελλήνιον αγωνιά γι αυτή την ώρα, πότε θα μάθε επιτέλους την αλήθεια του γραφικού αυτού ανθρώπου – που ότι έγινε στο δημόσιο βίο το χρωστά στην κρίση…
Τώρα, τόσο αυτοί οι δύο πιο χαρακτηριστικοί όπως και πολλοί άλλοι όμοιοί τους από την κάστα των αυτόκλητων απειλητικών σωτήρων, ουσιαστικά ελπίζουν στην αποτυχία της χώρας – και ουσιαστικά δεν το κρύβουν, την περιμένουν πώς και πώς… Προσοχή, δεν είναι οι μόνοι: το ίδιο κάνουν και άλλοι, κάποτε πολύ υψηλότερα από αυτούς.
Η ουσία όμως είναι ότι η δουλειά τους τελείωσε ακόμα κι αν τα πράγματα δεν πάνε τελικά καλά.
Γιατί, ξεχνάνε, ότι εκείνοι είναι που απέτυχαν να πάρουν το πράσινο φως της τελευταίας αξιολόγησης.
Εκείνοι είναι που τα καναν μαντάρα, όσο κι αν τώρα δεν θέλουν να το παραδεχθούν.
Εκείνοι λοιπόν θα είναι, τελικά, οι κύριοι υπόλογοι…
