Στις 18 Φεβρουαρίου στο άρθρο με τίτλο «Ο νόμος του Βερολίνου» η παρούσα στήλη έγραφε μεταξύ άλλων επί λέξει τα ακόλουθα:
«Οι Γερμανοί απειλούν μέσω ΕΚΤ και Ντράγκι – έχουμε πει άλλωστε ότι το λεγόμενο πακέτο Ντράγκι ήρθε σε μια πολύ περίεργη στιγμή: μία εβδομάδα πριν τις ελληνικές εκλογές. Κάτι που μπορεί πολύ καλά να σημαίνει ότι θα αποτελέσει τον μηχανισμό «μπουκώματος» της Ευρώπης με χρήμα την ώρα που πάλι ο Ντράγκι θα προκαλεί ασφυξία στην Ελλάδα με εντολή του Βερολίνου. Η ελληνική πολιτική δεν μπόρεσε να δει αυτή τη λειτουργεία και έπεσε πολύ εύκολα και με μεγάλη αφέλεια στην παγίδα να πιστεύει ότι κάτι θετικό σήμαινε για την Ελλάδα ένα πρόγραμμα που, ακόμα κι αυτά να μη συμβούν, ουσιαστικά δεν αφορά την Ελλάδα με τις προυποθέσεις που θέτει».
Χθες, όταν ο Ντράγκι ανακοίνωσε τις σχετικές αποφάσεις της ΕΚΤ, έγινε επιτέλους από όλους αντιληπτό το τι σήμαιναν όλα αυτά: πράγματι, η Τράπεζα έγινε μοχλός ασφυξίας της Ελλάδας και ωμής πολιτικής πίεσης στην κυβέρνηση, αλλά και κάτι χειρότερο από αυτά: ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκε περίπου ως μηχανισμός αρχής «αποκόλλησης» της χώρας από τις εξελίξεις στην ευρωζώνη.
Δυστυχώς, για μία ακόμα φορά, η ελληνική πλευρά πιάστηκε για πολλοστή φορά στον ύπνο – της ήταν αδύνατο να αντιληφθεί εγκαίρως το τι συνέβαινε στα ευρωπαικά πράγματα και το σε τι οι εξελίξεις σε αυτά μεταφράζονται για την Ελλάδα.
Εκείνα που τότε η Αθήνα νόμιζε ως οφέλη αποδείχθηκε τώρα ότι όχι μόνον δεν ήταν τέτοια, αλλά, αντιθέτως, επί της ουσίας, συνιστούν τελικά ευθύ κίνδυνο καθώς το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ανοίγουν το χάσμα ανάμεσα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες αλλά, ταυτόχρονα, και να κλείνουν τα στόματα όσων ενδεχομένως θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε αυτή την πολιτική – κι αυτά οφείλαμε να τα έχουμε εγκαίρως καταλάβει αντί να χαιρόμαστε για τη δήθεν… βοήθεια Ντράγκι, για τα δώρα των Δαναών…
Ο ρόλος του Ντράγκι είναι δεδομένος και πολύ συγκεκριμένος στην ελληνική υπόθεση. Κι όποιοι έχουν ακόμα αυταπάτες για τη δήθεν… ανεξαρτησία του από το Βερολίνο, καλά θα κάνουν να τις αναθεωρήσουν –επιτέλους- πάραυτα.
Πρόκειται για ένα ακόμα εργαλείο της γερμανικής πολιτικής και τίποτα περισσότερο (ή λιγότερο) – εν τάξει, οι Γερμανοί του επιτρέπουν να παίζει που και που το ρόλο του «καλού» στην υπόθεση, καθώς ενίοτε χρειάζεται κι αυτός.
Τώρα, το ζήτημα είναι το πώς θα χειριστεί η κυβέρνηση αυτή την εξέλιξη. Το αν δηλαδή θα χρησιμοποιήσει τις εξαγγελίες Ντράγκι ως πρόσχημα μεταβολής της πολιτικής της, ή όχι.
Αν πάντως το κάνει, πρέπει να θυμάται ότι ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση κατάφερε να ολοκληρώσει την αξιολόγηση που τώρα και ο Ντράγκι θέτει «ξαφνικά» ως προαπαιτούμενη για τη συμμετοχή στο πρόγραμμα της ΕΚΤ.
Επίσης, πρέπει να γνωρίζει ότι όπως έγινε και με τη διαβόητη εκείνη απόφαση του eurogroup για το χρέος, την οποία στο δρόμο οι Γερμανοί… ξέχασαν και τώρα πια ήδη την αρνούνται επισήμως, τα προαπαιτούμενα πρέπει να εκπληρώνονται ολοκληρωτικά κι όχι κατά μέρος αυτών.
Αυτό, τα λέει όλα…
