Μπορεί η μαραθώνια χθεσινή συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να έληξε με την, αναμενόμενη άλλωστε, επικράτηση της κυβέρνησης επί όσων βουλευτών είχαν διαθέσεις αμφισβήτησης, όμως, αυτό το γεγονός, κάθε άλλο παρά αρκεί για να αποφύγουμε το αδιέξοδο που διαγράφεται μπροστά μας, όπως άλλωστε δεν άρκεσε και η, ακόμα σημαντικότερη, συμφωνία της περασμένης Παρασκευής στις Βρυξέλλες.

Ο λόγος είναι ότι όλα αυτά που συζητήθηκαν τόσο στις Βρυξέλλες όσο και χθες στη Βουλή, όσο δύσκολα κι αν είναι, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ουσιαστικά, αφορούν το παρελθόν. Αφορούν δηλαδή τον τρόπο ολοκλήρωσης – ή μη ολοκλήρωσης – του παλιού μνημονίου, την ώρα όμως, που ένα νέο, διαφορετικό, άλλο παγόβουνο προβάλει ήδη στον ορίζοντα: είναι το παγόβουνο των ίσως περισσότερων από 20 δις που θα χρειαστεί τελικά συνολικά η Ελλάδα, ποσό που κατά τους Γερμανούς φτάνει μέχρι και τα 40 δις ευρώ.

Οι νέοι υπουργοί με δηλώσεις τους από χθες ήδη προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για τα λεφτά που δεν υπάρχουν, ενώ ο Ντάισεμπλουν από τις Βρυξέλλες, όσο και ο Σόιμπλε από το Βερολίνο, ξεκαθαρίζουν ότι δεν υπάρχει ούτε ευρώ για την Ελλάδα αν δεν κλείσουν πλήρως οι διαπραγματεύσεις, αλλά αναφέρονται στα «παλιά» λεφτά, όχι στα καινούργια: δηλαδή, σε ένα κομμάτι και όχι στο σύνολο που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Αποτέλεσμα; Ουσιαστικά, ετοιμάζεται ήδη μια νέα μορφή δανειακής καταφυγής της χώρας σε «θεσμούς», διαδικασία που μοιάζει μονόδρομη αλλά και αδύνατη ταυτόχρονα, καθώς είναι αδιανόητο και να συζητά κανείς ότι η παρούσα Βουλή θα μπορέσει να πάει σε νέο είδους δανειακής σύμβασης, μνημονίου, εταιρικής σχέσης, ή ότι άλλο θέλει να το πει κανείς.

Φυσικά, στην παλιά κυβέρνηση επιχαίρουν ότι αυτό δήθεν είναι έργο της νέας. Όμως είναι αστείο να υποστηρίζει κανείς κάτι τέτοιο, μέσα σε έναν μήνα. Αλλωστε, η παλιά κυβέρνηση είναι εκείνη που απέτυχε να ολοκληρώσει θετικά την τελευταία αξιολόγηση της 8ης Δεκεμβρίου 2014, όχι η νέα.

Αυτό που συμβαίνει λοιπόν, είναι έργο της σκληρής πραγματικότητας που συστηματικά αποκρύπτεται: ότι η Ελλάδα έχει τεράστια δυσκολία όχι πλέον ταμιακής μορφής, αλλά επιβίωσης στα δεδομένα του κοινού νομίσματος. Είναι η πικρή αλήθεια που, δυστυχώς, σχεδόν κανείς δεν τολμά ούτε να πει, ούτε να ακούσει.

Το πραγματικό αδιέξοδο λοιπόν είναι μπροστά μας και δεν θα το αποφύγουμε, δυστυχώς, με κανένα τρόπο, σε όλα του μάλιστα τα επίπεδα: τόσο στα προαναφερθέντα τρέχοντα, όσο και σε σχέση με το χρέος.

Η κυβέρνηση, πέρα από ότι άλλο κάνει, οφείλει να προετοιμάζεται πλέον συστηματικά γι αυτό και για το πώς η χώρα θα μπορέσει να το αντιμετωπίσει και να περιορίσει τις συνέπειές του στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο.

Ψύχραιμα, αλλά και αποφασισμένα.