Αρχίζει να θυμίζει λίγο την ταινία της Κόπολα «Χαμένοι στη μετάφραση» όλη η ιστορία ανάμεσα στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες – δηλαδή το Βερολίνο. Μόνο που τη θυμίζει σε εκδοχή μεταξύ φάρσας και θρίλερ…
Όμως, όλα αυτά, πολύ σύντομα, σήμερα, το πολύ αύριο, θα τελειώσουν – αν υποτεθεί ότι τελειώνουν χωρίς έκρηξη όπου μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό.
Αν λοιπόν η κατάληξη δεν είναι η έκρηξη, τότε, μόλις περάσει η ιστορία με τις λέξεις, θα έρθουν αμέσως στο προσκήνιο όλα τα υφιστάμενα (αλλά και τα νέα) πραγματικά αδιέξοδα τα οποία η κυβέρνηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει εντός του πλαισίου που της θέτουν. Κάτι το οποίο θα της είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνει.
Γιατί θα της είναι τόσο δύσκολο; Επειδή αυτό είναι το πλαίσιο του ευρώ, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα και ουδείς τολμά / μπορεί να το αμφισβητήσει.
Είναι χαρακτηριστικό το χάος που ήρθε μόλις χθες στη Γαλλία για τον νόμο με τα εργασιακά, όπου η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση αναγκάστηκε να καταφύγει σε εντελώς ακραία νομοθετική διαδικασία έπειτα από τριάντα περίπου χρόνια προκειμένου να περάσει ρυθμίσεις τις οποίες στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός είπε προχθές στη Βουλή ότι αμέσως πρόκειται να καταργήσει!
Με άλλα λόγια: αυτό είναι ένα – κι όχι φυσικά το μόνο – από τα παραδείγματα που δείχνουν ξεκάθαρα ότι το πραγματικό ερώτημα που θέτει η κυβέρνηση, όσο κι αν δεν το λέει με το όνομά του, είναι το αν η Ελλάδα μπορεί να δεχθεί όχι το πλαίσιο της δανειακής σύμβασης, αλλά, στην ουσία, του ευρώ.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια που δεν λέμε: ότι το ευρώ το διοικούν οι Γερμανοί και το διοικούν έτσι όπως βλέπουμε. Και αυτό είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, τουλάχιστον στον ορίζοντα που έχουμε μπροστά μας και πάντως όχι μέσα από συγκεντρώσεις συμπαράστασης ή άλλες συγκινητικές πλην ατελέσφορες εκδηλώσεις.
Συνεπώς κάποτε πρέπει να τολμήσουμε να κοιτάξουμε την αλήθεια αυτή κατάματα, χωρίς υπεκφυγές και χωρίς ωραιοποιήσεις.
Να την κατανοήσουμε, να τη μετρήσουμε και, εν τέλει, να πάρουμε τις πραγματικές αποφάσεις μας σχετικά με το αν η Ελλάδα μπορεί ή δεν μπορεί να ζήσει έτσι. Αν είναι σε θέση να «αναστηθεί» σε αυτό το πλαίσιο ή δεν είναι.
Αν δεν απαντηθεί τελειωτικά αυτό το ερώτημα, η χώρα δεν μπορεί να βρει ένα δρόμο ούτε προς τη μία ούτε προς την άλλη κατεύθυνση.
Ολα τα άλλα, είναι απλώς για να κοροιδεύουμε τον εαυτό μας…
