Στην Κορυφή της Ευρώπης βρέθηκε χθες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Κυριολεκτικά γιατί αυτή ήταν η πρώτη του Σύνοδος Κορυφής στην οποία μάλιστα μονοπώλησε όχι το ελληνικό, ούτε καν το ευρωπαικό, αλλά περίπου το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Στάθηκε όπως παντού: με απόλυτη άνεση και αυτοπεποίθηση, ακομπλεξάριστος και σίγουρος για τους σκοπούς και για τα βήματά του. Εχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που η Ελλάδα αντιπροσωπεύθηκε τελευταία φορά τόσο καλά και τόσο εθνικά σε επίπεδο ευρωπαικής Κορυφής, ενώ για πρώτη φορά αυτό συνδυάζεται και με τέτοιο διεθνές ενδιαφέρον.
Οσο για την πρώτη του συνάντηση με τη Γερμανίδα καγκελάριο, ήταν η πρώτη φορά στη διάρκεια των τελευταίων ετών που Ελληνας ηγέτης την κοιτά ευθεία και με αυτοπεποίθηση στα μάτια, χωρίς τον τρόμο ή την υποτέλεια να σκιάζει το πρόσωπό του…
Μεταφορικά όμως, το ζήτημα είναι ακόμα πιο σημαντικό: ο Τσίπρας βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην κορυφή, στην αιχμή μιας νέας ευρωπαικής πρωτοπορίας, η οποία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να παλεύει για να ξαναδώσει στην Ευρώπη το χαμένο νόημά της. Ο Τσίπρας είναι ο πιο ευρωπαίος των ευρωπαίων πολιτικών σήμερα, καθώς υπερασπίζεται τις αρχετυπικές θεμελιώδεις αξίες ενός κόσμου που απειλείται από τη λαίλαπα μιας αδίστακτης ηγεμονικής γερμανικής πολιτικής.
Είναι λοιπόν στην κορυφή των αγώνων για αληθινή δημοκρατία, που όλο και υποχωρεί, για αλληλεγγύη, που όλο και συρρικνώνεται, για πολιτικές και πολιτισμικές αξίες που τα τελευταία χρόνια χάνουν συνεχώς έδαφος.
Και αυτό συμβαίνει για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή το μοντέλο κράτους που γέννησε την ενωμένη Ευρώπη, δηλαδή το μοντέλο κράτους της γαλλικής επανάστασης, υποχωρεί συνεχώς απέναντι στο αντίπαλο δέος του πρωσικού μοντέλου κράτους που πάντοτε στην ιστορία του υπήρξε κατά βάθος αντιευρωπαικό, εκτός κι αν αυτό διοικούσε τα πάντα, όπως σήμερα επιχειρείται.
Με αυτό έχει να τα βάλει ο Τσίπρας, τόσο ως Ελληνας, όσο και ως Ευρωπαίος.
Η μάχη θα είναι πολύ δύσκολη, σίγουρα άνιση. Όμως, ένα είναι βέβαιο: ότι αξίζει και τον κόπο και τις θυσίες. Και ότι δεν πρέπει για κανένα λόγο να μείνει στη μέση: η ιστορία δεν χτυπά κάθε μέρα την πόρτα. Ο Τσίπρας, το ξέρει καλά.
