Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία του κ.Τσίπρα και την εξέλιξή του κόμματος που ηγείται και σήμερα κυβερνά τη χώρα, γνωρίζουν ότι βάση της πολιτικής τους αποτέλεσε η αμφισβήτηση της κυρίαρχης άποψης στον κόσμο για την οικονομία, την λειτουργία των αγορών και ιδιαιτέρως των κερδοσκοπικών του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού τομέα, που δίνουν τον τόνο στα διεθνή οικονομικά πράγματα και ορίζουν τον κύκλο των πρωτοφανών στην Ιστορία εισοδηματικών ανισοτήτων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του έχουν γαλουχηθεί και ορίζονται από την συγκεκριμένη αμφισβήτηση.
Στην αρχή, όταν κινούνταν στη ζώνη του 4%, ακολούθησαν το πολύχρωμο διεθνές κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης κι αργότερα, μετά τη μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, επηρεάσθηκε από τις πολλές νεωτερικές εκδοχές του, όπως το αμερικανικό κίνημα κατά της Γουόλ Στρήτ.
Στα χρόνια της πενταετούς ελληνικής οικονομικής κρίσης ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύθηκαν το αντιμνημονιακό κύμα των αγανακτισμένων και με τον καιρό κατάφεραν να το εκφράσουν στο μέγιστο βαθμό.
Παρ’ ότι συντηρητικότερος, ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε με τον καιρό αντισυμβατική στάση και αντισυστημική ρητορική, απορροφώντας επιχειρήματα και ιδέες από τον ευρύ κύκλο της αμερικανικής και ανά τον κόσμο αριστερής διανόησης.
Ο Στίγκλιτς, ο Κρούκμαν, η Ναόμι Κλάιν, ο Πικετί και άλλοι πιο αριστεροί που κατακεραύνωναν τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ του πλανήτη εμπλούτισαν την επιχειρηματολογία ΣΥΡΙΖΑ και του επέτρεψαν να χτίσει ένα σχήμα διεκδίκησης ικανό να διευρύνει την επιρροή του στην ελληνική κοινωνία.
Κάπως έτσι στη διάρκεια της κρίσης και σε χρόνο κατά τον οποίο «καίγονταν» οι παλαιές συστημικές δυνάμεις, ο ΣΥΡΙΖΑ ξέφυγε από την περιθωριοποίηση των μικρών μονοψήφιων ποσοστών και πριν από δυομισι χρόνια έφτασε να διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία.
Εξελισσόμενη η προβληματική διαχείριση της κρίσης κατέληξε να δώσει στον κ.Τσίπρα και στο κόμμα του την εξουσία.
Ταυτόχρονα με την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ανεπτύχθησαν συγγενή, εξίσου περιθωριακά μέχρι πρότινος, πολιτικά σχήματα σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία και αλλού συγκροτήθηκαν με τον καιρό σοβαρές εστίες αμφισβήτησης, οι οποίες κανοναρχούν εναντίον του κυρίαρχου στις δυό τελευταίες δεκαετίες νεοφιλελεύθερου μοντέλου των ανοιχτών και ανεξέλεγκτων αγορών.
Η αμφισβήτηση που δέχεται η κυρίαρχη πολιτική τάξη της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου είναι πλέον υπολογίσιμη και βρίσκει εκφράσεις όχι μόνο στο πεδίο της Πολιτικής, αλλά σε εκείνο της Τέχνης, του Πολιτισμού και των Ιδεών.
Οι πολιτικές που εκπορεύονται από τα διεθνή οικονομικά κέντρα του πλανήτη συναντούν πλέον σοβαρές αντιδράσεις και μπορεί να πει κανείς ότι έχουν καταστεί δύσκολα υπερασπίσιμες. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν κάθε λίγο αποκαλύπτονται τα σκάνδαλα του πλούτου, οι περιβόητες λίστες με τα ιλιγγιώδη ποσά φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής που προκαλούν την οργή των πολιτών παντού στον κόσμο.
Μέχρι τώρα όλο αυτό το πολυεθνικό κύμα αμφισβήτησης έμενε έξω από το «κουτί» της διακυβέρνησης.
Ο κ. Τσίπρας είναι ο πρώτος πολιτικός που εκπροσωπεί από τη θέση του πρωθυπουργού μιας χώρας, ενταγμένης μάλιστα στην Ευρωζώνη, αυτό το άλλοτε περιθωριακό κύμα, το οποίο πλέον κατακτά υπολογίσιμα ποσοστά σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.
Γι’ αυτό και αντιμετωπίζει τόση αντίδραση και αντίσταση.
Ωστόσο, το ευρωπαϊκό δημοκρατικό ιδεώδες, η κουλτούρα, οι αρχές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος δεν επιτρέπουν αποκλεισμούς.
Η κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική τάξη δεν έχει άλλη επιλογή, πέρα από αυτή της ενσωμάτωσης του κ. Τσίπρα και κατ’ επέκταση της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές διαδικασίες.
Γι’ αυτό πέρα από τις τεχνικές λεπτομέρειες η τρέχουσα διαπραγμάτευση δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ένα συμβιβασμό.
Η νέα, μέχρι πρότινος περιθωριακή, ευρωπαϊκή Αριστερά θα μπει στο «κουτί», θα συμμετάσχει στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και κατά πάσα βεβαιότητα θα επηρεάσει με τις δυνάμεις, τις ιδέες και τις προτεραιότητές της τα πράγματα στη Γηραιά Ήπειρο.
