Αριστείδη, ξαναδιαβάζοντας από το βιβλίο σου εκείνο το εξομολογητικό τελευταίο κεφάλαιο: «Ποιος επιτέλους είμαι εγώ;», σκέφτομαι, στη θέση του συγγραφέα, πως (μεταφορικά μιλώντας) επιτέλους το «εγώ» θα μπορούσε να «είμαι» Υπουργός. Τόσο πολύ αισθάνομαι ως δικό μου θέμα αυτή την υπουργοποίηση ως εάν ήμουν (κυριολεκτικά μιλώντας) εγώ ο υπουργός που εσύ θα μπορέσεις να είσαι, πληθυντικά, για όλους εμάς, ζώντες και τεθνεώτες, φίλους και ομότεχνους. Διότι, για να καταστεί η συνάρθρωση ανάμεσα στην αποδόμηση και την πολιτική εφικτή, προϋποτίθενται -μας έλεγε ο Ντεριντά- τέτοιες αλλόκοτες αλλά ειλικρινείς και αποτελεσματικές ταυτοπροσωπίες.