Η Κεντροαριστερά παρ’ ημίν είναι ένας παροιμιώδης μύθος της πολιτικής μας ζωής. Ενας μύθος που τα τελευταία πενήντα χρόνια στήριξε σχεδόν όλους όσοι κυβέρνησαν τη χώρα. Ο μύθος που έγινε θρύλος!
Δεξιός γνήσιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, προς την Κεντροαριστερά εστράφη, με την περιλάλητη πολιτική της «διεύρυνσης», για να ενισχύσει την πολιτική του δύναμη κατά την τελευταία πρωθυπουργική του θητεία.
Ο Α. Παπανδρέου απεδείχθη αμετανόητος συνεχιστής του διμέτωπου αγώνος∙ της πολιτικής δηλαδή που εφήρμοσε ο πατέρας του Γ. Παπανδρέου, αρνούμενος να συνεργασθεί με την Αριστερά, η οποία επί χρόνια προσπαθούσε να οικοδομηθεί λαϊκό μέτωπο κατά της Δεξιάς.
Οι κυριότεροι συνεργάτες του Κ. Καραμανλή αντιμετώπιζαν με κρυφά χαμόγελα την κατηγορία ότι ήσαν φιλοσοσιαλιστές. Μεταξύ αυτών και ο διάδοχος του Καραμανλή στην πρωθυπουργία το 1980 Γεώργιος Ράλλης. Ο μόνος που δεν δήλωσε κεντροαριστερός την εποχή εκείνη ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ με τη γνωστή φράση «εγώ δεν θα γίνω σοσιαλ-Ηπειρώτ…».
Ο χώρος της Κεντροαριστεράς εκαλύφθη σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από το ΠαΣοΚ, το οποίο απέρριπτε κάθε άμεση ή έμμεση πρόταση της Αριστεράς για πολιτική συνεργασία.
Τα ταμπού εξέλιπαν το 1989 με την απροσδόκητη τότε κυβερνητική συνεργασία της Δεξιάς (ΝΔ) με τους κομμουνιστές. Το ΠαΣοΚ όμως έμεινε ακίνητο, κατεχόμενο από το σύνδρομο του μονοπωλίου της εξουσίας και της (αριστερής) ιδεολογίας.
Οταν το ΠαΣοΚ ξύπνησε, αυτοί που συγκροτούσαν την Κεντροαριστερά είχαν ήδη ανοίξει φτερά και προφανώς αποφάσισαν το πρόδηλο:
Οτι η Κεντροαριστερά είναι χώρος ελεύθερης σκέψης και ψηφίζει συνειδητά αυτό που προφανώς συμφέρει τη χώρα. Γι’ αυτό και η απορία ορισμένων γιατί σημειώνονται μεγάλες μετακινήσεις ψηφοφόρων.
Οτι, τέλος, η Κεντροαριστερά δεν τεμαχίζεται, δεν χαρίζεται και ασφαλώς δεν κληρονομείται.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
