Καθαρίζουμε τη ΔΗΜΑΡ. Σε απλωτό και βαθύ σκεύος ζεσταίνουμε λίγο από σύριζα και σοτάρουμε το ΠαΣοΚ κομμένο σε φετάκια. Ρίχνουμε το κρασί, τις ντομάτες, λίγη Νέα Δημοκρατία, το χυμό του πορτοκαλιού, το σαφράν, τη δάφνη. Βάζουμε αλάτι, σκεπάζουμε και βράζουμε για 58 λεπτά. Μετά βάζουμε στην κατσαρόλα τις πέστροφες, τις πέρκες, τα τσιρονάκια κι ό,τι άλλο φέρει το Ποτάμι. Για να φτιάξουμε τη σάλτσα αντί για πατάτες βράζουμε γενικούς γραμματείς, τους καθαρίζουμε όσο είναι ζεστοί και τους λιώνουμε με πιρούνι.
Το Ποτάμι ανακοίνωσε τον επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας. Είναι μια καλή επιλογή. Ο Παναγιώτης Καρκατσούλης καθηγητής της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης βραβεύτηκε το 2012 ως ο καλύτερος δημόσιος υπάλληλος στον κόσμο. Η καλή επιλογή εντούτοις δεν ανατρέπει τις εντυπώσεις για τις καιροσκοπικές συνεργασίες της τελευταίας στιγμής. Αυτές δίνουν τον τόνο.
Για να δούμε λοιπόν πώς υλοποίησε ο Σταύρος Θεοδωράκης την δέσμευσή του να αναδείξει νέα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή. Με ποιους προσπάθησε να νοστιμίσει τα ψηφοδέλτια.
Ο Σπύρος Λυκούδης, φρέσκος φρέσκος και λαχταριστός, σαν να μην πέρασε ποτέ από κόμμα, σαν να μη έχει ένσημα από ΚΚΕ εσωτερικού, Συνασπισμό, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ. Ο Γρηγόρης Ψαριανός είναι πιο φρέσκος στην πολιτική, εξελέγη πρώτη φορά το 2007 με τον ΣΥΡΙΖΑ, κατόπιν ΔΗΜΑΡ, κατόπιν ανεξάρτητος. Από κοντά να υπολογίσουμε και τις κυρίες της παράταξης, τις εκλεγμένες βουλευτίνες της Δημάρ, τη Νίκη Φούντα, η Κατερίνα Μάρκου. Κι αυτές στην κατσαρόλα.
Κάπου εδώ μπαίνει ως υλικό της συνταγής ο Πέτρος Τατσόπουλος. ΣΥΡΙΖΑ κι αντισύριζα, όλα μια χαρά, οι αριστεροί με τους προοδευτικούς και η σουπίτσα βράζει. Το ΠαΣοΚ κάπου εκεί γίνεται απαραίτητο συστατικό της διεύρυνσης. Η Αννυ Ποδηματά, με την εμπειρία της ευρωβουλευτού, μια χαρά κοπέλα, δεν λέμε, μπαίνει κι αυτή στα ψηφοδέλτια ως υποψήφια. Να συμβάλει και μια παπανδρεϊκιά στην πλούσια γεύση.
Πολύ ενδιαφέρουσα και η περίπτωση του Σπύρου Δανέλλη, που είναι αξιόλογος πολιτικός αλλά δεν είναι αυτό που είχε τάξει το Ποτάμι: υπήρξε βουλευτής του σύριζα και ευρωβουλευτής του ΠαΣοΚ.
Να μην πούμε για τον Χάρη Θεοχάρη που διατέλεσε γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων και είναι υποψήφιος παρά την ξεκάθαρη, σαφή και επαναστατική εξαγγελία του Σταύρου Θεοδωράκη ότι «όσοι ασκούν εξουσία σε γενικές γραμματείες δεν θα είναι υποψήφιοι αν δεν περάσουν 4 χρόνια από τη λήξη της θητείας». Το αυτό ισχύει για την Αθηνά Δρέττα που ήταν γενική γραμματέας μέχρι το 2012 και κατόπιν ανακατώθηκε με τους «58».
Και καλά μέχρι εδώ. Είναι όλοι κεντροαριστεροί. Μπαίνει όμως και δεξιούλης πάνω στη βράση. Ο Γιώργος Αμυράς. Δε λέμε, καλός, χρυσός και άγιος_ προπάντων ποδηλάτης και ακτιβιστής. Πώς είναι όμως δυνατόν να κατέρχεται ως υποψήφιος με το Ποτάμι ενώ είναι δεύτερος επιλαχών ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας; Κι αν πεθάνουν (χτύπα ξύλο) ή παραιτηθούν οι νυν ευρωβουλευτές, θα πάει στη θέση τους; Έχει συμβεί στο παρελθόν να πάει στην ευρωβουλή ο δεύτερος επιλαχών_ η Άννυ Ποδηματά, καλή ώρα…
Εδώ καταλαβαίνουμε ότι κάτι λείπει, κάτι που είναι σαν το φρυγανισμένο ψωμί για τη μπουγιαμπέσα. Λαδώνουμε ελαφρά τη Δράση και τη σερβίρουμε από κοντά. Οι φιλελεύθεροι είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα, η φωνή της λογικής. Οταν ο Λυκούδης θα ομιλεί για κοινωνική πρόνοια θα απαντά η Αντιγόνη Λυμπεράκη, η αντιπρόεδρος της Δράσης.
Τα ψηφοδέλτια σερβίρονται ζεστά. Καλή σας όρεξη.
