Μπορεί ο Χριστόδουλος Ξηρός να πήρε πλέον το δρόμο της φυλακής, με τα δελτία ειδήσεων να παρουσιάζουν το θέμα περίπου ως νέα Οδύσσεια, όμως, είναι άραγε αυτός ο μόνος τρομοκράτης με τον οποίο θα έπρεπε να ασχολούμαστε αυτό τον καιρό, ή υπάρχουν κι άλλοι, ενδεχομένως δε περισσότερο επικίνδυνοι για τη χώρα;
Δυστυχώς, το δρόμο της πολιτικής τρομοκρατίας έχει επιλέξει ακόμα μια φορά η κυβέρνηση η οποία, ακολουθώντας φυσικά τις πρακτικές, αν όχι και τις εντολές του Βερολίνου, επιμένει να μην αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα.
Το 2015 δεν είναι το 2012. Ο διχαστικός και ο τρομολαγνικός λόγος δεν περνάνε πλέον. Το έχουμε πει τόσες φορές και εδώ και τόσο πολύ καιρό, που θα έπρεπε να το έχουν ήδη αντιληφθεί. Το βλέπουν άλλωστε καθαρά πια από την ώρα που ξεκίνησε επισήμως η προεκλογική περίοδος.
Η κυβέρνηση επιμένει να τρομοκρατεί με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, με την απώλεια καταθέσεων, με την έλευση εξωγήινων και με πανούκλες και χολέρες.
Δεν είναι βέβαια παράδοξο ότι στρέφεται και πάλι εκεί: από την ώρα που δεν έχει τίποτε άλλο να πει, καθώς τα περί ανάπτυξης, success story, μείωσης της ανεργίας και όλα τα συναφή έχουν αποδειχθεί κουραφέξαλα, τι άλλο της μένει; Τίποτα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ασκεί πολιτική τρομοκρατία. Είναι εγκληματικό αυτό που έχει επιλέξει να κάνει, από μόνο του εγκληματικό.
Βέβαια, τους βγήκε το 2012, όπου πάλι επιστρατεύθηκε η ίδια μέθοδος κατατρομοκράτησης των πολιτών. Τώρα όμως, δεν βγαίνει πια, ενώ μέχρι και ορισμένοι τίμιοι άνθρωποι στις Βρυξέλλες το έχουν αντιληφθεί και το λένε ότι πρέπει να σταματήσουν αυτές οι αθλιότητες.
Στις δύο εβδομάδες που μένουν μέχρι τις εκλογές, η κυβέρνηση οφείλει να αλλάξει τροπάριο.
Όχι μόνον γιατί είναι άθλια η πολιτική τρομοκρατία και σε τίποτα δεν συνάδει με δήθεν ευρωπαιστές και μεταρρυθμιστές σύγχρονους πολιτικούς (της κακιάς ώρας), αλλά και επειδή κινδυνεύει πια να της γυρίσει τόσο ανάποδα, ώστε η ήττα της να είναι όχι απλώς μεγάλη, αλλά δραματική…
