Μια σπουδαία ηθοποιός, η Ρωσίδα Αλα Ντεμίντοβα, γράφοντας στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της για τους επαγγελματίες του θεάτρου, το πάθος και την αυτοθυσία που πρέπει να τους διακρίνει, λέει: «Ο αληθινός καλλιτέχνης πρέπει να πληρώνεται όταν κάθεται, όχι όταν δουλεύει».
Ετσι φοβάμαι, άθελά της, με αυτό το μότο, δόξασε διά παντός και τη διαφορά του απλού θνητού από τον ταμένο υπηρέτη της τέχνης αλλά ταυτόχρονα τον καταδίκασε ανεπιστρεπτί.
Μοιάζει σαν να μίλησε, χωρίς βέβαια να το ξέρει, για τον καλλιτέχνη στην Ελλάδα τον καιρό της κρίσης. Που αργά και σταθερά μετατρέπεται σε αφανή χορηγό της ίδιας του της εργασίας, του πάθους του και της υψηλής αποστολής του. Πολλές φορές, μάλιστα, όχι μόνο αφανή αλλά και προφανή. Γιατί αλήθεια πόσοι χορευτές, ζωγράφοι, μουσικοί, λογοτέχνες, θεατρολόγοι, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σκηνογράφοι… πόσοι αλήθεια ζουν (πια) από τη δουλειά τους;
Στο θέατρο, με τη συνέργεια των σχολών που παράγουν πλέον ασύστολα εκατοντάδες άνεργους νέους ηθοποιούς τον χρόνο, θα ξαναπώ και θα ξαναγράψω ώστε να γίνω γραφικός μέχρι να βραχνιάσω, είναι επιτακτική η ανάγκη της δημιουργίας μιας Ανωτάτης Κρατικής Σχολής Θεάτρου γιατί αυτό θα είχε άμεση επίπτωση και στη δημιουργία και στην ανεργία.
Οταν η ενασχόληση με την τέχνη είναι πια τόσο προβληματική, σημαίνει ότι μια κοινωνία δεν είναι φτωχή, είναι άρρωστη. Ο αλλοπρόσαλλος πολιτισμός μας είναι αφοσιωμένος εν μέρει στην άκρατη νεολαγνεία που σαν τέλειο άλλοθι συνδυάζει το εμπόριο με το δήθεν ουσιώδες.
Ατελείωτες στρατιές ανερχοκατερχόμενων νέων ανθρώπων προτού καν συνειδητοποιήσουν τι οφείλουν στην τέχνη θεωρούν συχνά ότι η τέχνη κάτι τους οφείλει… Ενας πολιτισμικός αθηνοκεντρισμός, αρκετά συντηρητικός και απολύτως ατομικιστικός. Που πορεύεται χωρίς πνοή συνόλου, όπως πορεύεται και ολόκληρη η κοινωνία μας. Που συνεχίζει να ζει στην κοινωνία μας –ή να επιβιώνει με την τυφλή ελπίδα πως κάποιοι γνήσιοι καλλιτέχνες που διάβασαν Ντεμίντοβα θα του δώσουν το φιλί της ζωής δουλεύοντας τζάμπα.
Ο κ. Στάθης Λιβαθινός είναι σκηνοθέτης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
