Αν ζούσαμε στο Βυζάντιο, τότε που με τα ονόματα χαρακτήριζαν τις πράξεις των ηγεμόνων, σίγουρα αυτό θα ήταν το προσωνύμιό του: Γιώργος ο Μοιραίος.
Μοιραίος πρώτα και κυρίως για την Ελλάδα, μοιραίος τώρα και για το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του, το ΠαΣοΚ, χάρη στον οποίο έγινε και πρωθυπουργός – ουδείς αμφιβάλλει για το πόσο δύσκολο θα ήταν να γίνει όχι πρωθυπουργός αλλά οτιδήποτε στο δημόσιο βίο ο Γιώργος Παπανδρέου, αν δεν είχε υπάρξει γιος και εγγονός λαοπρόβλητων πρωθυπουργών και… δημοκράτης φυσικός κληρονόμος ενός μεγάλου κόμματος…
Αυτός ο άνθρωπος υπήρξε πραγματικά μοιραίος για την Ελλάδα, με τρόπο που πολλοί λίγοι στην ιστορία μπορεί να το «πετύχουν». Στις μέρες του η χώρα υπήχθη στον διεθνή οικονομικό έλεγχο, πιθανότατα δε χωρίς πραγματικό λόγο: με αλλοιωμένα στοιχεία και ενώ είχε ακόμα τη δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές.
Ο ίδιος, ως πρωθυπουργός, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου κατά της Ελλάδας απευθυνόμενος στους ηγέτες της Ε.Ε. και λέγοντάς τους ότι η χώρα έχει καταρρεύσει, τη στιγμή που δεν είχε!
Το τι έγινε τότε, το πιστοποιούν πλέον και ουδέτερες αξιόπιστες μαρτυρίες, όπως εκείνες άλλων ευρωπαίων υπουργών και πρωθυπουργών της εποχής που έχουν αρχίσει να μιλούν και να γράφουν για όλα αυτά.
Όμως ο Γιώργος δεν αρκέστηκε σε αυτό: αφού έβαλε την Ελλάδα σε μια πρωτοφανή, αδιανόητη περιπέτεια χωρίς ούτε για ένα λεπτό να προσπαθήσει να την αποφύγει (ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν μαρτυρεί ότι η απόφαση αυτή μάλιστα έρχεται από πολύ νωρίτερα από το Καστελόριζο), φρόντισε να τα τινάξει όλα στον αέρα με το διαβόητο δημοψήφισμα.
Ηταν εκεί που, είτε επειδή δεν κατάλαβε τι έκανε, είτε επειδή… κατάλαβε(;), οδήγησε εκ νέου την Ελλάδα σε ακόμα πιο βαθιά καταστροφή.
Στη συνέχεια, γύρισε τον κόσμο και έδωσε επ΄ αμοιβή διαλέξεις για το πώς καταστρέφεις μια χώρα – ήταν η αφήγηση της ελληνικής τραγωδίας την οποία ο ίδιος ο κατασκευαστής της αξιοποίησε με αυτό τον τρόπο, ο εμπνευστής του άλλου διαβόητου «λεφτά υπάρχουνε»…
Τώρα, ο Γιώργος επιστρέφει. Για να διαλύσει, μετά τη χώρα, και το κόμμα του πατέρα του.
Ισως τελικά, δεν θα έπρεπε να θυμίζει Βυζάντιο, αλλά, αρχαία τραγωδία.
Ή, έστω, φροιδική μελέτη…
