Τα όσα συμβαίνουν με την τρόικα τις τελευταίες ημέρες ούτε παράδοξα είναι ούτε αναπάντεχα. Ηταν, αντιθέτως, προδιαγεγραμμένο ότι θα συμβούν, παρά την «έκπληξη» που εκφράζει για τις εξελίξεις η κυβέρνηση.
Την ίδια ώρα έρχονται οι δραματικές χθεσινές διαβεβαιώσεις του υπουργού Οικονομικών περί παραμονής της Ελλάδας στην ευρωπαική οικογένεια(!), που με τη δραματικότητά τους το μόνο που κατάφεραν είναι να αναδείξουν το μέγεθος του προβλήματος το οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί συστηματικά να κρύψει.
Είναι απορίας άξιον αν ο υπουργός κατάλαβε τι ακριβώς είπε κι αν κατάλαβε, γιατί το έπραξε…
Όπως και να έχει, η τακτική που έχει εδώ και πολύ καιρό υιοθετήσει ο κλειστός πυρήνας της ομάδας Σαμαρά έχει ένα καθαρά προπαγανδιστικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Το βασικό δόγμα είναι ότι λέγεται κάτι, φτάνει ακόμα και να νομοθετείται, και, στη συνέχεια, αυτό το κάτι ανατρέπεται από την τρόικα η οποία δεν έχει συμφωνήσει σε αυτό…
Φυσικά, οι δανειστές δεν εγκλωβίζονται από τέτοιου είδους παιχνιδάκια, τα οποία αφήνουν να εξελίσσονται μέχρι που θα έρθει η στιγμή να κόψουν τα πόδια της κυβέρνησης, όπως αυτή τη στιγμή συμβαίνει. Είναι η στιγμή που οι όλοι οι λεονταρισμοί και οι εξυπνάδες αυτού του είδους θα παρασυρθούν από τις ασφυκτικές προθεσμίες σαν από τσουνάμι και τίποτα δεν θα μείνει όρθιο…
Με αυτό τον τρόπο, η τρόικα στέλνει τριπλό μήνυμα κυριαρχίας:
Πρώτον προς την ίδια την κυβέρνηση, ότι αυτές οι εξυπνάδες δεν περνάνε – στην ουσία αυτό συμβαίνει από την πρώτη ημέρα της διαβόητης «επαναδιαπραγμάτευσης»
Δεύτερον, προς την αντιπολίτευση, η οποία βλέπει το τι κάνουν οι τροικανοί προς τα «δικά τους παιδιά» και μπορεί έτσι να φανταστεί τι θα κάνουν με εκείνην όποτε πάρει την εξουσία και
Τρίτον, προς τον ελληνικό λαό στο σύνολό του, ο οποίος, φυσικά, μάτια έχει και βλέπει ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό στην υπόθεση…
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το μεγάλο δημοσιονομικό κενό των 3 δις που εκτιμά η τρόικα για το 2015 και, κυρίως, σε συνδυασμό με την γερμανική απόφαση να μην υπάρξει κούρεμα, αναδιάρθρωση ή οτιδήποτε άλλο ουσιώδες ως προς το αδιανόητου πλέον ύψους ελληνικό χρέος, συνθέτουν ένα σκηνικό απόλυτης και χωρίς διαφυγή πορείας προς το κενό – ειδικά δε από την ώρα που στη θέση αυτή προσχώρησε πλέον και επισήμως και η ΕΚΤ δια του ίδιου του Μάριο Ντράγκι.
Ακόμα και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές αυτού του αδιέξοδου δρόμου έχουν πια αντιληφθεί και παραδέχονται τη φύση του. Παραδέχονται δε πια και τον ρόλο της γερμανικής πολιτικής σε αυτό το στραγγαλισμό της χώρας, ο οποίος την οδηγεί σταθερά προς την ασφυξία.
Δυστυχώς, όμως, είναι πλέον πολύ αργά…
