Εγινε και πάλι το θαύμα: η «έκτακτη» εισφορά των φυσικών προσώπων που θα τελείωνε οριστικά το 2015 έγινε… άτακτη και μετακόμισε τώρα για το 2016 – ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Φυσικά, η ελληνική πολιτεία αποδείχθηκε όπως πάντοτε μέχρι τώρα απόλυτα αναξιόπιστη απέναντι στους πολίτες της…
Αλλά εκεί που είναι πλέον να εξοργίζεται κανείς, είναι με την υπόθεση των, διαβόητων πια, εκατό δόσεων οι οποίες έκαναν την εμφάνισή τους στη Βουλή. Μόνο που τα κριτήρια και οι προυποθέσεις που τις συνοδεύουν είναι τέτοια ώστε το δώρο να καθίσταται άδωρο για τη μεγίστη πλειοψηφία των ενδιαφερομένων εκατοντάδων χιλιάδων αν όχι εκατομμυρίων ίσως Ελλήνων.
Η προσχηματική αυτή ρύθμιση της οποίας μπορεί να κάνει κανείς χρήση μόνον με εξαιρετικά αυστηρούς και, εκ των πραγμάτων, ιδιαίτερα επισφαλείς για τους περισσότερους πολίτες όρους, δείχνει δύο πράγματα:
Πρώτον, την απίθανη επιμονή του πολιτικού συστήματος να βαφτίζει το κρέας ψάρι, να μην λέει τα πράγματα με το όνομά τους και να ασχολείται με τα λόγια κι όχι με την ουσία.
Δεύτερον και πολύ πιο σοβαρό, δείχνει την τραγική αδυναμία αντιμετώπισης της μάστιγας του ιδιωτικού χρέους στην Ελλάδα, το οποίο έχει λάβει τόσες μορφές και τέτοιες διαστάσεις που θυμίζει Λερναία Υδρα και αποτελεί κυριολεκτικά βόμβα επί της οποίας κάθεται ολόκληρη η ελληνική οικονομία και κοινωνία. Το συναντά κανείς παντού, σε ότι κι αν κάνει, με αμέτρητους τρόπους. Το ιδιωτικό χρέος είναι μία βόμβα για την οποία ουσιαστικά δεν μιλά κανείς: κυβέρνηση, δανειστές και τρόικα κάνουν περίπου σα να μην υπάρχει, ενώ οι αρνητικές επιπτώσεις αυτού του «άλλου» χρέους είναι ίσως ισοδύναμες εκείνων του δημοσίου χρέους.
Οι χθεσινές ρυθμίσεις έδειξαν επί της ουσίας ότι, ακόμα και σήμερα, αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Το πράγμα δεν βγαίνει όπως πάει, η πραγματική κατάσταση είναι τραγικά εύθραυστη και πολύ πιο σύνθετη από όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Λύσεις δεν δίνονται κι ούτε μπορούν δυστυχώς να δοθούν στα ασφυκτικά πλαίσια στα οποία έχουν επιβληθεί, στερώντας κάθε αληθινή ελπίδα…
