Γονείς έδερναν τα παιδιά τους. Σύνηθες και μάλιστα σε περίοδο κρίσης ακόμη πιο σύνηθες. Ας δούμε τα δεδομένα μιας φρικτής υπόθεσης, που έγινε γνωστή από την καταδίκη στα Δικαστήρια της Θεσσαλονίκης.
Τα παιδιά είναι σήμερα 9 και 10 ετών. Οι γονείς τα έστελναν να κλέψουν. Όταν επέστρεφαν με άδεια χέρια τα τιμωρούσαν. Τα έδεναν πισθάγκωνα και τα χτυπούσαν με πλάστη ή με βέργα. Τα έστελναν τη νύχτα να κοιμηθούν έξω γυμνά. Τα έκαιγαν με τσιγάρο ή μεταλλική βέργα από τη σόμπα. Ο παρατατικός σημαίνει ότι αυτό γινόταν εξακολουθητικά. Στη δικογραφία δεν υπάρχει αόριστος χρόνος «τα έδεσαν», «τα έκαψαν». Τα βασανιστήρια επαναλαμβάνονταν.
Τα παιδιά σώθηκαν χάρη σε έναν δάσκαλο. Αυτός είχε το θάρρος να σταθεί πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στους εγκληματίες. Αυτός είχε το κουράγιο να κινήσει τη διαδικασία, είχε τη θέληση να αφιερώσει τον προσωπικό του χρόνο. Δεν ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε αλλά ήταν εκείνος που επέμεινε. Πριν από αυτόν, με απόσταση ενός έτους, είχε προσπαθήσει και ο διευθυντής του σχολείου να επικοινωνήσει με τους γονείς. Δεν τα κατάφερε και εν γνώσει του επέτρεψε τη συνέχιση των βασανισμών.
Δεν είναι μόνο ο διευθυντής σε αυτή τη θέση, δηλαδή να ξέρει ότι κάποια παιδιά τρώνε ανελέητο ξύλο. Υπάρχει η γειτονιά. Στην Κατερίνη, όπου ζει η οικογένεια, πολύς κόσμος έβλεπε, ήξερε και υποψιαζόταν. Νίκησε η νοοτροπία που συμπυκνώνεται σε δυο φράσεις: «δεν βαριέσαι» και «πού να μπλέκεις». Πιθανώς συνέβαλε στην ολιγωρία η καταγωγή των παιδιών. Πρόκειται για οικογένεια Ρουμάνων. Πρόκειται για οικογένεια που βιοποριζόταν από κλοπές οπότε τούτο καθιστά τα παιδιά λιγότερο «παιδιά».
Λίγα στατιστικά. Πόσες είναι οι επώνυμες καταγγελίες για κακοποίηση παιδιών; Δηλαδή πόσα άτομα βλέπουν μελανιές, ακούνε ουρλιαχτά και σηκώνουν το τηλέφωνο με το όνομά τους προκειμένου να προστατεύσουν ένα παιδί; Από το «χαμόγελο του παιδιού» μαθαίνουμε ότι το πρώτο εξάμηνο του 2014 καταγράφηκαν 284 καταγγελίες για σοβαρά περιστατικά κακοποίησης παιδιών.
Δεν αντιστοιχεί ένα παιδί σε κάθε τηλεφώνημα. Τα θύματα είναι περισσότερα, συνολικά 548 και είτε έχουν υποστεί κακοποίηση (ξύλο) ή έχουν παραμεληθεί. Εξώθηση σε πορνεία είναι 1%, σεξουαλική κακοποίηση είναι 0,5%.
Από τις καταγγελίες που καταγράφηκαν μόνο το 1% ήταν επώνυμες. Ο κόσμος αδιαφορεί, βαριέται ή φοβάται. Δεν θέλει μπλέξιμο. Ορισμένοι εγκρίνουν το ξύλο ως μέθοδο συνετισμού των παιδιών. Σύμφωνα με τη μη κερδοσκοπική οργάνωση Humanium, το 60% των ελλήνων γονιών νιώθει άνετα με τις παιδαγωγικές σφαλιάρες. Από την ίδια οργάνωση μαθαίνουμε ότι δεν υπάρχουν εθνικά στατιστικά στοιχεία για την κακοποίηση των παιδιών. Το «χαμόγελο του παιδιού» λοιπόν αποτυπώνει μεμονωμένα τις βάρβαρες πρακτικές.
Ας επιστρέψουμε στην οικογένεια της Κατερίνης. Τα παιδιά φιλοξενούνται σε ίδρυμα και οι γονείς καταδικάστηκαν σε 15 χρόνια κάθειρξης. Το δικαστήριο αποφάσισε να τους αφήσει ελεύθερους μέχρι το Εφετείο υπό τον όρο της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της εμφάνισης κάθε εβδομάδα στην Αστυνομία. Η μητέρα τα αρνήθηκε όλα όσα της καταλόγισαν τα ίδια τα παιδιά της. Ανάμεσα στα άλλα είπαν ότι τα άφηνε νηστικά ενώ έτρωγε επιδεικτικά μπροστά τους. Ο σύζυγός της δήλωσε μετανιωμένος για ό,τι συνέβη. Θέλει ξανά τα παιδιά του. Είπε: «Θα πολεμήσω και θα τα πάρω πίσω».
