Σε τροχιά αντίθεσης προς το Βερολίνο φαίνεται να εισέρχεται ο νεόκοπος άξονας Παρισιού – Ρώμης, όπως έδειξε η προχθεσινή έκτακτη σύνοδος κορυφής στο Μιλάνο. Εκεί, όπου η Ελλάδα δυστυχώς υπεραμύνθηκε εκ νέου της πορείας της μέσα από το πρόγραμμα «διάσωσης» και καλλιέργησε ξανά φρούδες ελπίδες, ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ δήλωσε ότι αν η ΕΕ δεν προχωρήσει σε χαλάρωση, η οικονομία της θα εξακολουθήσει να παραπαίει, ενώ ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ρέντσι επισήμανε ότι χωρίς ανάπτυξη δεν υπάρχει δουλειά, χωρίς δουλειά δεν υπάρχει αξιοπρέπεια και χωρίς αξιοπρέπεια, δεν υπάρχει Ευρώπη…
Ετσι είναι. Εκείνο όμως που ξέχασε να πει ο Ρέντσι, είναι το πώς φτάσαμε ως εδώ: μέσα από την απουσία κάθε αξιοπρέπειας στις ευρωπαϊκές ηγεσίες που τρέμουν μπροστά στο Βερολίνο. Που επέτρεψαν στους Γερμανούς να πατήσουν σε μία ελεγχόμενη κρίση χρέους, να τη μεγιστοποιήσουν και να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη. Επιτέθηκαν μετωπικά στις πιο αδύναμες χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος), αλλά, φυσικά, έκαναν πίσω όταν η Ισπανία τους σταμάτησε απειλώντας να αντιδράσει – ίσως πολλοί δεν θυμούνται ότι ο ίδιος ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε πήγε να στήσει αντίστοιχη ιστορία και στη Μαδρίτη αλλά, τελικά, δεν τα κατάφερε.
Με ηγεσίες που δεν τολμούν όμως, όπως ήταν φυσικό, όλα αυτά που είπαν οι Ολαντ και Ρέντσι, έμειναν ξανά στα λόγια: πάλι τίποτα δεν έγινε που να «στρίψει» τα πράγματα προς μια άλλη κατεύθυνση. Αν πάντως συνυπολογίσει κανείς ότι μέχρι πολύ πρόσφατα οι ηγεσίες των δύο αυτών – όπως και πολλών άλλων – χωρών δεν τολμούσαν ούτε να αρθρώσουν λέξη έναντι του Βερολίνου, τότε, ασφαλώς, πρόκειται για μία κάποια πρόοδο, την οποία, δυστυχώς, εμείς δεν ακολουθούμε: προκειμένου η κυβέρνηση να πείσει ότι έχει πάει καλά, έχει μετατρέψει την Ελλάδα στον θερμότερο διαφημιστή της γερμανικής πολιτικής.
Η αντίδραση της Γερμανίας σε όλα αυτά, ήταν φυσικά μια απόλυτη, παγερή αδιαφορία: κατέστησε εκ νέου σαφές, ότι ούτε που συζητάει αλλαγή πολιτικής. Στο Βερολίνο κάνουν το μεγάλο σφάλμα να πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών, τα οποία κατατρόμαξαν τη γαλλική ιδίως ηγεσία αλλά και εκείνη άλλων χωρών, δεν τους αφορούν, ότι είναι… εσωτερική γαλλική υπόθεση.
Φυσικά, κατά βάθος ξέρουν. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται στην καρδιά πλέον της Ευρώπης είναι ικανό να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Όμως επιμένουν. Και θα συνεχίσουν να επιμένουν. Όχι για δήθεν λόγους «οικονομικής ορθοδοξίας» ή κουλτούρας προτεσταντισμού όπως πολλοί θέλουν ακόμα να πιστεύουν, αλλά επειδή αυτή η πολιτική έχει καταστήσει τη Γερμανία μοναδική ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης. Αυτό θέλουν και αυτό έχουν πετύχει.
Μέχρι στιγμής βέβαια. Γιατί, αργά αλλά σταθερά, τα πράγματα αλλάζουν. Και εκείνο που δεν έκαναν ως τώρα οι ηγέτες των κρατών, αφήνοντας τα ίδια και τους λαούς τους να βουλιάξουν σε ένα κόσμο χωρίς αξιοπρέπεια, θα το κάνουν στο εξής οι ίδιοι οι λαοί.
Αυτό κατάλαβαν επιτέλους στο Παρίσι και στη Ρώμη και τρέχουν τώρα να προλάβουν. Μακάρι. Αλλά κι αν δεν προλάβουν, αν πάλι μείνουν στα λόγια κι αν πάλι κάνουν πίσω, η λύση στην Ευρώπη της αναξιοπρέπειας θα δοθεί απ’ τους λαούς. Είναι, πλέον, νομοτέλεια…
