Παρά τα όσα περί του αντιθέτου υποστηρίζονταν μέχρι χθες από κυβερνητικής πλευράς, οι εκπρόσωποι των δανειστών έφυγαν από την Ελλάδα χωρίς να υπάρξει το ελάχιστο σημείο σύγκλισης απόψεων σε όσα πεδία συστηματικά και διαρκώς τις τελευταίες εβδομάδες καλλιεργούνται τεχνητές προσδοκίες. Ο πρώτος κύκλος έληξε εντελώς άδοξα και τα πάντα είναι στον αέρα. Οι δε προοπτικές διαγράφονται ήδη αρνητικές για τον δεύτερο κύκλο, σε όλα όσα διαφημίζονταν περίπου ως δεδομένα για χάρη των προεκλογικών αναγκών.
Αν όμως αυτός ο λαϊκισμός έχει οξυνθεί τις τελευταίες εβδομάδες με υποσχέσεις που δεν έχουν αντίκρισμα, τότε τι μπορεί να πει κανείς για τον άλλο, τον πολύ πιο επικίνδυνο λαϊκισμό της θεωρίας ότι η Ελλάδα ετοιμάζεται να διώξει ξαφνικά και πρόωρα το ΔΝΤ;
Οι συνέπειες αυτού του νεόκοπου πυροτεχνήματος έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται και θα πυκνώνουν συνεχώς, προκαλώντας μεγάλους κινδύνους για τη χώρα, η οποία κινδυνεύει να βρεθεί τώρα στην εξής μοναδική κατάσταση: και να βρίσκεται σε διεθνή οικονομικό έλεγχο (γιατί φυσικά αυτός δεν θα φύγει ακόμα κι αν φύγει το ένα σκέλος του), αλλά και να έχει όλους τους κινδύνους της αδυναμίας να δανειστεί από τις αγορές.
Δηλαδή, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να θέσει άμεσα, η ίδια, με δική της πρωτοβουλία σε κίνδυνο όλα αυτά που υποστηρίζει ότι εκείνη ως τώρα πέτυχε. Και, σε Ευρώπη και Αμερική, ήδη χτυπούν καμπάνες…
Δυστυχώς, δεν υπάρχει προηγούμενο λαϊκισμού τέτοιου επιπέδου και διακινδύνευσης. Και δεν είναι μόνον αυτό. Είναι και το κρισιμότατο ζήτημα του χρέους: πόσο πραγματικά βοηθά τη χώρα να βγει αυτή τη στιγμή από την εξίσωση ο μόνος εκ των δανειστών που έχει σαφώς διακηρυγμένη θέση για την ανάγκη μείωσης του ελληνικού χρέους, κάτι που η ευρωπαϊκή πλευρά, δηλαδή το Βερολίνο, δέχεται, όπως διαρκώς λέει, ούτε να ακούσει;
Η προοπτική των εκλογών έχει καταφανώς τρομοκρατήσει την κυβέρνηση και αποσυντονίσει πλήρως τη δράση της με τα διαλυτικά φαινόμενα να είναι συνεχή σε όλα τα επίπεδα: από τα πιο πάνω κρισιμότατα ζητήματα «υψηλής» πολιτικής, μέχρι την αδιανόητη ιδέα της φορολόγησης των… εταιρικών τηλεφώνων η οποία έχει φέρει τσουνάμι αντιδράσεων καθώς, αν μη τι άλλο, θυμίζει καλή, παλιά, κουμουνιστική δικτατορία…
Οσο κι αν αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι εκλογές φέρνουν αυτόν τον πανικό με αυτά τα αποτελέσματα, δεν μπορεί πάντως να μην αναρωτηθεί δύο πράγματα: πρώτον, που θα μπει επιτέλους ένα φρένο σε αυτό τον λαϊκισμό του να κάνεις, ενόψει κάλπης, τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα που λες ότι πιστεύεις και, δεύτερον, τι θα γινόταν στην Ελλάδα αν αυτό ακριβώς το υποσχόταν σήμερα λ.χ. ο Τσίπρας, ή όποιος άλλος από την αντιπολίτευση; Αν δηλαδή έλεγε ότι άμα πάρει την εξουσία θα διώξει πρόωρα το ΔΝΤ από τη χώρα.
Αλήθεια, τότε τι θα λέγανε όλοι όσοι σήμερα κουνούν το δάχτυλο κατά του λαϊκισμού, αλλά, στην πράξη, είναι οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί του, επιστρέφοντας εκ νέου –και με ακόμα πιο επικίνδυνο τρόπο – στη λογική της διαβόητης «επαναδιαπραγμάτευσης» με την οποία εξελέγησαν αλλά την οποία ουδέποτε έκαναν πράξη; Ας το σκεφτούν αυτό το ερώτημα στο Μέγαρο Μαξίμου και όπου αλλού χρειάζεται. Θα το βρουν μπροστά τους…
