Στο κενό πέφτουν από σήμερα και οι τελευταίες φρούδες ελπίδες της κυβέρνησης για μία αλλαγή στάσης της τρόικας έναντι της Ελλάδας. Η άφιξη των εκπροσώπων των δανειστών στην Αθήνα θα διαλύσει κάθε ύστερη αυταπάτη στην οποία εκείνη επιμένει να στηρίζεται.
Δυστυχώς, η χώρα δεν έλαβε τα πολλαπλά μηνύματα της αδυναμίας της να πετύχει οποιαδήποτε βελτίωση των συνθηκών στις οποίες της επιβάλλεται να λειτουργήσει και έτσι το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση καλλιέργησε ανεδαφικές προσδοκίες, γεγονός που σημαίνει ότι η πτώση τους θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο θόρυβο, περίπου κρότο. Δεν έπρεπε να υποσχεθούν τίποτα, ούτε να αφήσουν να πλανάται ότι κάτι ουσιαστικό θα καταφέρουν να αλλάξουν.
Η Γερμανία έχει αποφασίσει να μην κάνει ουσιαστικά πίσω σε τίποτα ακόμα – η απόφαση αυτή δεν είναι καινούργια, ούτε έχει μεταβληθεί παρά τα όσα εδώ πολλοί θέλουν να πιστεύουν.
Πέραν αυτού δε, είναι πλέον προφανές ότι στο Βερολίνο έχουν λάβει και την απόφαση να κρατήσουν το οτιδήποτε μπορεί να έχουν να δώσουν στην επόμενη ελληνική κυβέρνηση και όχι στην απερχόμενη.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι εκλογές είναι πλέον θέμα χρόνου καθώς η πιθανότητα εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας είναι ελάχιστη έως μηδαμινή και αντιλαμβάνονται ότι αν εξαντλήσουν το οτιδήποτε μπορεί να έχουν να αλλάξουν πριν από τις εκλογές, θα έχουν ναρκοθετήσει με το «καλημέρα» τις σχέσεις τους με την επόμενη πολιτική κατάσταση στη χώρα. Ουσιαστικά, θα οδηγήσουν την επόμενη κυβέρνηση στο μονόδρομο μιας ρήξης, αν εκείνη έρθει και τα χέρια της είναι άδεια και δεμένα.
Αυτό το πολύ απλό και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις δεδομένο σχήμα δεν κατάφερε να το επεξεργαστεί επαρκώς το αρμόδιο κυβερνητικό επιτελείο, ούτε καν όταν είδε ότι η συζήτηση για το χρέος μετατοπίζεται χρονικά διαρκώς, με απόφαση του Βερολίνου, από τα αρχικά σχέδια.
Τώρα, στη Ν.Δ. και στο ΠαΣοΚ πρέπει επειγόντως να συνηθίσουν πλέον στην ιδέα ότι οι ισορροπίες έχουν αλλάξει αποφασιστικά από ότι την εποχή των εκλογών του 2012, τόσο στο εκλογικό σώμα εντός της Ελλάδας, όσο και στη διεθνή ισορροπία της χώρας, στη σχέση του πολιτικού της συστήματος με το διεθνή παράγοντα.
Όλα αυτά, ήταν φυσικό να συμβούν: από την επί δύο σχεδόν χρόνια κάθετη άρνηση του μνημονίου από τη ΝΔ μέχρι το «ουδείς αναμάρτητος» του πρωθυπουργού στο Βερολίνο και τελικά την πολιτική της απόλυτης υποταγής στις γερμανικές απαιτήσεις, ο δρόμος ήταν στρωμένος με αγκάθια, που τα σημάδια τους τώρα θα φανούν.
Η κυβέρνηση αισθάνεται ότι έσωσε την Ελλάδα, ότι με τη στάση της, με αυτή ειδικά τη στροφή, αντί να μείνει στις «δάφνες» της δικαίωσης, έσωσε τελικά τον τόπο, όπως είπε προχθές ο πρωθυπουργός σε μία πολύ φορτισμένη του για τα σαράντα χρόνια της ΝΔ.
Ισως να έχει δίκιο ίσως όχι. Ισως είναι ήρωες, ίσως όχι. Σε κάθε περίπτωση πάντως, μπορούν να είναι σίγουροι ότι, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, η ιστορία θα τους το αναγνωρίσει.
Εν τω μεταξύ, όμως, πρέπει να θυμούνται: οι ήρωες, δεν κλαίνε…
