Αν είναι να γίνει κυβέρνηση ο Σύριζα (ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα), θέλω να επιτύχει. Θέλω να σώσει την Ελλάδα, που καταστρέφεται. Για να γίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση, πρέπει να πείσει πολύ περισσοτέρους απ’ ό,τι έχει καταφέρει. Για να επιτύχει ως κυβέρνηση πρέπει να κάνει πολλά πράγματα διαφορετικά από αυτά που υπόσχεται είτε πλέον αυτών. Άρα πρέπει να πείσει, τώρα, πριν τις εκλογές, ότι αυτά τα διαφορετικά ή περισσότερα πράγματα θέλει και σχεδιάζει ειλικρινώς να τα κάνει.

Το μεγάλο του μειονέκτημα είναι ότι εν πολλοίς προωθεί πολιτικές, που αρέσουν σε μία μειοψηφία «συνιστωσών» και ατόμων μέσα του, που συστηματικά αντιμάχονται τόσο τα συμφέροντα όσο τις προτιμήσεις της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Πρόκειται για αριστερές ιδεοληψίες κάποιων φανατικών – ιδεοληψίες, που βλάπτουν την χώρα, που ποτέ δεν δούλεψαν, οπουδήποτε, που πάντα ωδήγησαν είτε σε υπανάπτυξι και πείνα (ενδεχομένως ταυτοχρόνως με αύξησι στρατιωτικής ισχύος για κάποιο διάστημα) είτε σε στασιμότητα μετά μία περίοδο ικανοποιήσεως πολύ-πολύ βασικών αναγκών του πληθυσμού – και πάντα με δικτατορία. Γι’ αυτό και ο «υπαρκτός» σοσιαλισμός ωδηγήθηκε στην κατάρρευσι ή, στην Κίνα και πιό σοφά, αντεκατεστάθη απ’ τον καπιταλισμό, αλλά με τα ηνία στα χέρια του ΚΚ.

Ποιές είναι αυτές αι πολιτικές, που αποτελούν μειονέκτημα; Είναι (α) Η υποστήριξη μεγάλου – μεγαλυτέρου – μεγίστου Δημοσίου, αντί εξυπηρετικού και αποτελεσματικού Δημοσίου, που σέβεται και «πονάει» τα λεφτά των φορολογουμένων. (β) Η τάση να καλύπτει και χαϊδεύει πάσαν ανομία, παρατυπία, οκνηρία ή σπατάλη, τόσο όταν αφορά δημοσίους υπαλλήλους όσο όταν αφορά άλλες «λαϊκές» ομάδες, που τις προηγούμενες 10ετίες «την είχαν καλά» διότι συστηματικά και με διάφορες μεθόδους αποσπούσαν προσόδους απ’ την υπόλοιπη κοινωνία χωρίς να προσφέρουν ισοδύναμα ανταλλάγματα. Ειδικά με την πολιτική αυτή ο Σύριζα αναπαράγει – το θέλει άραγε; – τις χειρότερες τάσεις και επιδόσεις του κυριάρχου πολιτικού συστήματος (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), το οποίο, σε αγαστή συνεργασία με μεγάλες ομάδες του πληθυσμού, έφερε την χρεωκοπία. (γ) Η τάση να απορρίπτει, δυσκολεύει, εμποδίζει ή υπονομεύει οιαδήποτε σχεδόν ιδιωτική επένδυσι και επιχειρηματική πρωτοβουλία, πότε γιατί «βλάπτει το περιβάλλον», πότε γιατί «η εκπαίδευση ή η περίθαλψη πρέπει να παρέχωνται μόνο απ’ το Δημόσιο», πότε γιατί το Α ή Β και εν τέλει όλα σχεδόν τα αγαθά είναι «δημόσια». Με αυτήν την απολυτότητα ο Σύριζα χάνει την έξωθεν καλή μαρτυρία ακόμη και όταν αντιτίθεται σε επενδύσεις ή επιχειρήσεις, που όντως βλάπτουν το περιβάλλον ή προσφέρουν όντως κακή εκπαίδευσι ή περίθαλψι – και ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη πρωτίστως από ΚΑΛΕΣ επενδύσεις ή επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, αδιάφορο αν είναι ιδιωτικές ή δημόσιες. (δ) Ομοίως η τάση να εμποδίζει μία αναγκαία στην εποχή μας κινητικότητα στην αγορά εργασίας, τάση που προδίδει αδυναμία να συνδυάσει εργασιακή κινητικότητα με προστασία των συμφερόντων των εργαζομένων, με συνέπεια την καλλιέργεια αγκυλώσεων στην αγορά εργασίας, που οδηγούν εν τέλει σε λειψή παραγωγικότητα και μειωμένες ευκαιρίες απασχολήσεως. (ε) Η τάση άκριτης, απεριόριστης υποστηρίξεως του λαθρομεταναστευτικού ρεύματος, που ευρίσκει αντίθετη την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ο οποίος σωστά διαβλέπει σε αυτό το ρεύμα απειλή: για τις ευκαιρίες απασχολήσεώς του, για τον τρόπο ζωής του, για την ασφάλειά του, ακόμη και για την εθνική του υπόστασι. (στ) Η τάση, τέλος, κάποιων στελεχών του να χαϊδεύουν τρομοκράτες και τρομοκρατικές ή βίαιες ή παράνομες πρακτικές. Είναι όλες αυτές αι τάσεις, που φοβίζουν μέγα μέρος του λαού, που τον εξοργίζουν ακόμη, όταν βλέπει τον Σύριζα να χαϊδεύει κηφήνες ή απατεώνες, που ζουν απ’ τους φόρους του, ενώ ήδη έχει ωριμάσει μες στον λαό η γνώση πως το υπερμέγεθες, αντιπαραγωγικό Δημόσιο και οι πολιτικοί θεσμοί της ανομίας υπήρξαν κύριες αιτίες της υπερχρεώσεώς μας – αλλά και των εξοντωτικών σημερινών φόρων.

Ο φόβος του Σύριζα είναι, βεβαίως, μήπως η εγκατάλειψη και καταδίκη των ανωτέρω τάσεων τον καταστήσουν «δεξιό» κόμμα. Πέραν όμως του ότι τοιαύτη απόφαση θα έδινε στον Σύριζα περισσοτέρους ψηφοφόρους από όσους θα έχανε, το κύριο είναι ότι στην σημερινή Ελλάδα αυτή ακριβώς η απόφαση είναι, που θα τον ανεδείκνυε σε αριστερό κόμμα, το αριστερό κόμμα, που πράγματι θέλει και έχει ανάγκη ο λαός.

Διότι είναι αριστερή πολιτική το να εντοπίσεις και αλλάξεις τους θεσμούς και πρακτικές, που ωδήγησαν στην υπερχρέωσι αφ’ ενός και αποδυνάμωσι της παραγωγικής βάσεως της χώρας, σε όλους τους τομείς, αφ’ ετέρου. Παράδειγμα, η πρακτική του να συσσωρεύεις ελλείμματα στον Κρατ. Προϋπολ. για να το «παίζεις» φιλολαϊκός επειδή αδυνατείς ή δεν θες να δώσεις κίνητρα και θεσμούς στην κοινωνία και οικονομία, που θα κινητοποιούν τις δυνάμεις και τάλαντο καθενός ατόμου. Είναι αριστερή πολιτική το να καταστήσεις σαφές πως πλέον ουδείς κηφήν ή «λαμόγιο» του Δημοσίου ή φοροφυγάς του ιδιωτικού (ή Δημοσίου) τομέως θα είναι ή γίνεται ανεκτός – και πώς θα εγκαταστήσεις θεσμούς πλέον – όχι απλώς πρόσωπα -, που θα εγγυώνται αυτήν την «μηδενική ανοχή». Είναι αριστερή πολιτική το να επιβάλεις τήρησι του νόμου σε ασήμους και επωνύμους – η κοινωνία διψά γιά μία τέτοια ρήξι, για ισότητα έναντι του νόμου. Είναι αριστερή πολιτική το να κάνεις τα άτομα, τα ΄νοικοκυριά, να ξέρουν πως απ’ την μιά έχουν την προστασία του κράτους απέναντι σε ισχυρούς ιδιώτες κι απ’ την άλλη πως έχουν ανεξαρτησία έναντι του κράτους: πως έχουν δικαίωμα να κάνουν, να έχουν και να κληροδοτούν περιουσία – να αναμένουν το κράτος να έχει απέναντί των ακριβώς τις ίδιες υποχρεώσεις, που αυτό αναμένει τα ΄νοικοκυριά να έχουν απέναντί του (και δι’ αυτού, προς το κοινωνικό σύνολο) – να ξέρουν δηλ. τα άτομα πως είναι ΠΟΛΙΤΕΣ. Είναι αριστερή πολιτική, ειδικά στις ελληνικές συνθήκες, το να προωθήσεις εκείνες τις πολιτικές, που περισσότερο και ταχύτερα θ’ αναπτύξουν την οικονομία – κι ας είναι από ιδιωτικά κεφάλαια, ελληνικά ή ξένα. Είναι αριστερή πολιτική (το σύγχρονο αντίστοιχο της Εθνικής Αντιστάσεως 1941-44) το να προστατεύσεις την απασχόλησι, την υγεία, την ησυχία, την ασφάλεια, την εθνική ακόμη ταυτότητα των Ελλήνων απέναντι στα κύματα των λαθρομεταναστών – είτε σταματώντας τα είτε ενσωματώνοντας επιλεκτικά αυτούς που, όσους και για όσο, χρειάζεται η χώρα.

Αυτά ενδιαφέρουν την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, τον «διάμεσο» ψηφοφόρο, τώρα που το άμεσο πρόβλημα είναι η πτώχευση, η φτώχεια, η ύφεση, η ανεργία, η θηλιά του χρέους, ο κίνδυνος δημεύσεως περιουσιών για την πλειοψηφία των ΄νοικοκυριών – και, από θετική σκοπιά, η ανάπτυξη, η αποδέσμευση απ’ την επιτήρησι και έλεγχο των ξένων – όχι για να γυρίσουμε στην ανυποληψία, λαμογιές, ρουσφέτια και δανεικά της προ κρίσεως εποχής, μα, πρώτον, για να ΖΗΣΟΥΜΕ, δεύτερον, για να γλυτώσουμε απ’ τους εξοντωτικούς φόρους, τρίτον δε, για να γίνουμε ως σύνολο ισχυροί, αξιοσέβαστοι διεθνώς και προ πάντων πολίτες με αυτοσεβασμό.

Σ’ αυτήν την αριστερή πολιτική πρέπει να δείξει ότι πιστεύει ο Σύριζα – και για να το κάνει πρέπει όχι μόνο ν’ απαλλαγεί απ’ τους φανατικούς νεοκομμουνιστές στις τάξεις του, μα και από λαμόγια και «τενεκέδες», που αρχίζουν να πυκνώνουν τις στελεχικές γραμμές του. Το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι ότι η ηγεσία του, παρά τον συχνά και αναποφεύκτως αντιφατικό, ίσως και «τρελλό» λόγο της (π.χ., μεγάλο Δημόσιο, χαμηλοί φόροι!), δεν έχει κυβερνήσει (και πιθανόν δεν την «κρατούν» κάποιοι με διαφόρους τρόπους) – ενώ οι πλείστοι όσων μας κυβερνούν είναι αυτοί, που συνέβαλαν (με το ηλίθιο σεγοντάρισμα της Αριστεράς, έστω) και έφεραν την κρίσι. Ισως ακόμη το ότι κάποιοι στην ηγεσία του ενδέχεται να είναι ιδεολόγοι και ρομαντικοί αφ’ ενός, έξυπνοι και πραγματιστές αφ’ ετέρου.

Θα τα καταφέρει; Δυστυχώς, το θεωρώ αυτό το ολιγώτερο πιθανό σενάριο (χωρίς να αποκλείεται κάποιο ακραίο και χειρότερο: σε περίπτωσι αυτοδυναμίας Σύριζα κάποιοι «αριστεροί», όχι κατ’ ανάγκην Συριζαίοι, ν’ αρχίσουν να προβαίνουν συστηματικά σε παράνομες και τρομοκρατικές πράξεις).

Το πλαίσιο, τώρα, εντός του οποίου μιά πιθανή (διόλου όμως σίγουρη) κυβέρνηση Σύριζα θα κληθεί να κυβερνήσει: Είναι το χρέος αφ’ ενός, η αποδυνάμωση της παραγωγικής βάσεως της χώρας αφ’ ετέρου. Το χρέος, μη γελιόμαστε, δεν είναι εξυπηρετήσιμο («βιώσιμο»). Οι ξένοι – οι Γερμανοί κυρίως – σχεδόν σίγουρα το βλέπουν αυτό, μα δεν ΄μπορούν την στιγμή αυτή πολιτικά να το «πωλήσουν» στους ψηφοφόρους των. Ισως μάλιστα ωθήσουν την Ελλάδα προς την τυπική χρεωκοπία κι άλλες μονομερείς ενέργειες, ούτως ώστε τότε να παρουσιάσουν στους ψηφοφόρους των την «κουρά» του χρέους ως την ολιγώτερο βλαπτική για τους ΄δικούς των φορολογουμένους λύσι. (Γιατί σχεδόν σίγουρα δεν θέλουν η Ελλάς να διολισθήσει σε κατάστασι γενικευμένης ανθρωπιστικής κρίσεως και εμφυλίου πολέμου – αν μη τι άλλο επειδή τότε τα αντιευρωενωσιακά και συνήθως ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη θα σαρώσουν.)

Πάντως, είτε ο Σύριζα είτε η ΝΔ κάποια στιγμή, αν η τρόϊκα δεν «κάνει κάτι» να βοηθήσει, θα χρειασθεί να προβούν σε μονομερείς ενέργειες (π.χ., κηρύξεως χρεωκοπίας ή και επιστροφής στην δραχμή) – αν, επαναλαμβάνω, η τρόϊκα δεν κάνει κάτι να βοηθήσει. Πιό πιθανό θεωρώ τον Σύριζα και την διάθεσι να έχει και να είναι σε θέσι να κάνει κάτι τέτοιο, αν και δεν πρέπει να υποτιμάται η «τρέλλα» του Σαμαρά. Ομως τότε το μέγα έγκλημα, που θα κάνει ο Σύριζα σε βάρος του ελληνικού λαού θα είναι να προσπαθήσει ν’ αντιμετωπίσει την τεραστία κρίσι, που θα ξεσπάσει, με την επιβολή κάποιου ακραία κρατιστικού («σοσιαλιστικού», υποτίθεται) καθεστώτος – κι αυτό, αν δεν φύγει απ’ την κυβέρνησι πανικοβλημένος. Αντιθέτως, ειδικά τότε είναι που η μόνη ελπίς για ανόρθωσι θα είναι να επιχειρήσει ο Σύριζα να εφαρμόσει ακριβώς τις ΠΡΑΓΜΑΤΙ αριστερές πολιτικές, που ανέφερα ανωτέρω (δηλ. τις πολιτικές, που θα καταργούν πλήρως τις παθογένειες, που μας έφεραν εδώ).

Αν λοιπόν ο Σύριζα δεν συνδυάσει, όταν το μαχαίρι φθάσει στο κόκκαλο, την καταγγελία του χρέους με τις κατάλληλες πολιτικές για ανόρθωσι της χώρας, αλλά θελήσει να το παίξει Β. Κορέα ή Ρουμανία του Τσαουσέσκου ή κάτι παρόμοιο, η κατάσταση θα γίνει πολύ-πολύ χειρότερη απ’ ό,τι είναι σήμερα, τα δε τραύματα σε οικονομία και κοινωνία θα είναι πολύ-πολύ δύσκολο πιά να επουλωθούν. (Αν κι απ’ την άλλη, θάχουν απομυθοποιηθή μιά για πάντα στην Ελλάδα αι κατ’ επίφασιν «αριστερές», δηλ. κρατιστικές-γραφειοκρατικές-ισοπεδωτικές, ιδέες –άρα θα ΄μπορεί να γίνει η αναγκαία αρχή χωρίς πιά την τροχοπέδη μιάς κλασσικού τύπου Αριστεράς.)

Εν τοιαύτη όμως περιπτώσει, μία κυβέρνηση ΝΔ (ίσως με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι μαζί), ακόμη και χωρίς να έλθει σε ρήξι με την τρόϊκα, θα έχει πιό πολλές πιθανότητες να το «παλαίψει» όσο παίρνει και νάχει πιό πολλές πιθανότητες επιτυχίας – δηλ. να επιτύχει την ανόρθωσι της χώρας – από έναν «σοσιαλιστικά πειραματιζόμενο» Σύριζα.

Συνεπώς, αν ο Σύριζα θέλει κυβερνητική εξουσία πρέπει: (α) Να πείσει ότι θα κάνει τις ΠΡΑΓΜΑΤΙ αριστερές πολιτικές, που ανέφερα πιό επάνω, που ενδιαφέρουν τον πολύ κόσμο και που πράγματι έχει ανάγκη η χώρα – και να πείσει ότι πιστεύει σε αυτές (κι ας παν στον διάβολο αι «αριστερές συνιστώσες» του). (β) Να πείσει ότι θα τις κάνει ακόμη πιό αποφασιστικά αν τυχόν χρειασθεί να έλθει σε ρήξι με την τρόϊκα κι ότι σε ρήξι με την τροϊκα είναι πιό διατεθειμένος να έλθει ο ίδιος παρά η ΝΔ (ή το ΠΑΣΟΚ).