Είναι πλέον σαφές ότι έχουμε χάσει εντελώς και πολλαπλώς το μέτρο σε αυτόν το συνεχή αγώνα για διαρκές λιβάνισμα της γερμανικής πολιτικής, στο οποίο η νυν συγκυβέρνηση ξεπερνά ακόμα και τις προηγούμενές της κατά τη διάρκεια της κρίσης.
Τελευταίο κρούσμα, από τον υπουργό Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη, ο οποίος ρωτήθηκε σχετικά με το αίτημα της Γαλλίας να λάβει περισσότερο χρόνο για την εκπλήρωση του στόχου του ελλείμματος μέχρι το 3% του ΑΕΠ και απάντησε τα εξής: «Θα ήταν λάθος εάν η Γαλλία αγνοούσε τον κανόνα του ορίου του 3%. Δεν θα έπρεπε να επαναλάβουμε τα λάθη του 2003 και του 2004, όταν Γερμανία και Γαλλία παραβίασαν τους κανόνες για το έλλειμμα και στη συνέχεια πολλοί έκαναν το ίδιο».
Μάλιστα.
Εκπρόσωπος μιας χώρας πτωχευμένης, που το μόνο που (ίσως) θα την έσωζε θα ήταν να χαλαρώσουν ως ένα βαθμό αυτοί οι κανόνες οι οποίοι έχουν σύρει σχεδόν όλη την Ευρώπη στο χάος, ο έλληνας υπουργός Οικονομικών, προτιμά όχι απλώς να υιοθετεί τη γλώσσα και το περιεχόμενο της ακραίας γερμανικής πολιτικής, αλλά και να… δίνει μαθήματα στη Γαλλία.
Κωμικό είναι, τραγικό είναι, ουδείς γνωρίζει…
Καλό θα ήταν πάντως στην ελληνική συγκυβέρνηση να καταλάβουν ότι το Βερολίνο δεν έχει ανάγκη από πρόθυμους «ευρωτζιχαντιστές» της πτωχευμένης περιφέρειας που θα μιλούν ως βασιλικότεροι του βασιλέως. Οι Γερμανοί δεν καίγονται για πρόθυμους…
Οι γερμανοί δεν πρόκειται να αλλάξουν το παραμικρό και το φωνάζουν άλλωστε διαρκώς και οι ίδιοι. Τα ίδια θα ακούσει και ο πρωθυπουργός στη συνάντησή του στο Βερολίνο με την καγκελάριο Μέρκελ – άλλωστε το ξέρει κι εκείνος και το επιτελείο του….
Του λόγου το αληθές προκύπτει άλλωστε και από τα όσα είπε χθες δια του εκπροσώπου του ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι «οι επικρίσεις που δέχεται η Γερμανία και σύμφωνα με τις οποίες επενδύουμε υπερβολικά λίγο είναι μάταιες», αναφερόμενος και εκείνος στη Γαλλία και στην προσπάθειά της για περισσότερη επένδυση στην ανάπτυξη.
Προσπάθεια που οι γερμανοί έχουν γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και δεν το κρύβουν, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την άλλη μεγάλη συζήτηση που θέλει αλλά δεν μπορεί να ανοίξει η γαλλική κυβέρνηση, την πιο ουσιαστική, για το ύψος της ισοτιμίας του «κοινού» νομίσματος που έχει διαλύσει τη βιομηχανική και άλλη παραγωγή πολλών χωρών.
Ισως λοιπόν θα έπρεπε και εκεί να παρέμβει κάποιος πρόθυμος από την Αθήνα και, για να γίνει αρεστός στο Βερολίνο, να πει πόσο θετικό είναι ότι έχουμε, εμείς οι Ελληνες, ένα νόμισμα διπλά ακριβό σε σχέση λ.χ. με το Φράγκο της φτωχής, κατακαημένης… Ελβετίας….
