Υπάρχει ένα ερώτημα στο οποίο οφείλει να απαντήσει η κυβέρνηση, ιδίως το ΠαΣοΚ: πώς θέλουν να τους πάρει κανείς στα σοβαρά κι εκείνους και τις προθέσεις τους ως προς το σεβασμό στη δημοκρατία και τη χώρα, αν προχωρήσουν τώρα σε αλλαγή του εκλογικού νόμου; Πολύ απλά, δεν γίνεται.
Αν το πράξει η κυβέρνηση, το μόνο που θα πετύχει είναι να πείσει για την απόλυτη αναξιοπιστία της και ειδικά στο ευαίσθητο ζήτημα του σεβασμού της θεσμικής συνέχειας αυτής της χώρας.
Δηλαδή η επίκληση της σταθερότητας και της ανάγκης για ύπαρξη κυβέρνησης, με την οποία κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια, αφορά μόνον τους ίδιους; Αν είναι να χάσουν την εξουσία, είναι προτιμότερο το χάος;
Αυτό ομολογεί η όποια μεταβολή, τώρα, στον εκλογικό νόμο. Νόμος ο οποίος ασφαλώς και πρέπει να αλλάξει γιατί πρόκειται περί τέρατος, αλλά όχι με τέτοιο εκτροπικό τρόπο μα σε στιγμή πολιτικά ουδέτερη και, αν είναι δυνατόν, με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση.
Επιπλέον, μια κυβέρνηση που θα πράξει κάτι τόσο τυχάρπαστο, τόσο φτηνό πολιτικά, τι περιμένει, ότι σε όλα τα υπόλοιπα θα μπορεί να πείσει τον οποιοδήποτε για την ανύπαρκτη πολιτική της μπέσα;
Η περί εκλογικού νόμου μέθοδος που εισηγείται τώρα ο αρχηγός του ΠαΣοΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, το μόνο που θυμίζει είναι οι χειρότερες μέρες του πασοκικού ήθους που έκανε τόσο βαθύ κακό στην Ελλάδα: τον εκλογικό νόμο του μακαρίτη του Μένιου, που τον πλήρωσε ο τόπος πάρα μα πάρα πολύ ακριβά, αλλά και το πολιτικό ήθος του ΄85…
Τα ίδια φυσικά ισχύουν και για την υπόθεση της εκλογής του επομένου προέδρου της Δημοκρατίας: ας μην εγκληματήσουν κατά της δημοκρατίας και της χώρας και ας μην επιχειρήσουν περίεργα «μαγικά» για να «αυγατίσουν» το 154 σε 180.
Θα είναι έγκλημα να σπείρουν τέτοιου είδους ανωμαλία. Αν μπορούν να μαζέψουν τα νούμερα με καθαρό τρόπο, κάτι πολύ δύσκολο, ας το κάνουν. Αν όχι, να ξέρουν ότι θα σπείρουν θύελλες.
Ελπίζει κανείς ότι όλα αυτά δεν θα συμβούν: να βάλουν δηλαδή τη χώρα σε περιπέτειες πολλαπλών εκλογών αλλά, το κυριότερο, θεσμικής ανωμαλίας, μόνο και μόνο για να λαθροπαραμείνει (για πόσο ακόμα, για πάντα;) το ΠαΣοΚ στην εξουσία. Το πάλαι ποτέ «θεσμικό κόμμα» δεν αλλάζει: το ‘χει μέσα του…
Αν όμως ο πρωθυπουργός τελικά γοητευθεί από όλες αυτές τις σειρήνες του τυχοδιωκτισμού των κυβερνητικών εταίρων του και συμφωνήσει, θα πρέπει να γνωρίζει ότι η κυβέρνησή του θα καταγραφεί στην ιστορία ως η τελευταία όχι της Ν.Δ., αλλά του βαθέως ΠαΣοΚ.
Αν θέλει κάτι τέτοιο, εκείνος είναι που θα το αποφασίσει…
