Και γιατί, παρακαλώ, να μην διδάσκει Ιστορία ο μαθηματικός; Γιατί να μην διδάσκει καλλιτεχνικά ο γυμναστής; Τι πάει ναπει «ειδικότητα»; Ηρθαν τα μνημόνια οπότε όλοι οι καθηγητές θα διδάσκουν απ’ όλα και θα λένε «ευχαριστώ» που έχουν δουλειά_ εκεί έξω υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες αδιόριστοι. Κάπως έτσι βλέπει τα πράγματα ο Ανδρέας Λοβέρδος ο οποίος έδωσε οδηγία να διδάσκεται το μάθημα της Ιστορίας από θεολόγους, γαλλικούδες, κοινωνιολόγους και μαθηματικούς.
Δεν είναι κάτι καινοφανές η ανάθεση της διδασκαλίας της Ιστορίας σε άλλες ειδικότητες. Επί χρόνια αναλάμβαναν οι ξενόγλωσσοι, καθώς δεν συμπλήρωναν το ωράριο διδάσκοντας το αντικείμενό τους. Αποτελεί λοιπόν μια παράδοση, ο καθηγητής ξένων γλωσσών να έχει ελάχιστες ώρες για το μάθημά του, και τα παιδιά να πηγαίνουν στα φροντιστήρια να μάθουν επαρκώς αγγλικά και γαλλικά. Ο καθηγητής ξένων γλωσσών, που έχει σπουδάσει την ποίηση και τον πολιτισμό μιας άλλης χώρας, αναλαμβάνει την ελληνική Ιστορία, ως αυτοδίδακτος. Αυτά δεν πρέπει να τα προσπερνάμε έτσι, άνετα, «έλα μωρέ, θα διαβάσει το βιβλίο και θα τα πει». Η απαξίωση των σπουδών και της εξειδίκευσης είναι πιο επικίνδυνη από όσο φαίνεται.
Η επιπόλαιη ανάθεση των μαθημάτων σε άσχετες ειδικότητες γίνεται για να κουκουλωθεί ένα άλλο δεινό της εκπαίδευσης. Τα κενά διδασκόντων αποτελούν και αυτά μια παράδοση. Δεν έχει ξεκινήσει ποτέ η σχολική χρονιά με όλους τους καθηγητές στη θέση τους. Ναι, ξέρουμε, φταίνε οι καθηγήτριες, που πάνε και γκαστρώνονται τελευταία στιγμή. Το έχουμε ακούσει κι αυτό από υπουργό, ότι οι επαπειλούμενες εγκυμοσύνες ανατρέπουν την οργάνωση του υπουργείου Παιδείας. Πράγματι, στο κλάδο καταγράφεται ύποπτο ποσοστό αδειών τέτοιου τύπου. Παράλληλα κάποιοι αποδέχονται διορισμούς σε ακριτικές περιοχές χωρίς να πηγαίνουν ποτέ. Αυτές οι αντικοινωνικές συμπεριφορές καθηγητών υπάρχουν αλλά είναι τόσο λίγες που δεν είναι ικανές να ανατρέψουν έναν σοβαρό προγραμματισμό.
Είναι τουλάχιστον εξοργιστικό που κάθε χρόνο το υπουργείο Παιδείας αδυνατεί να οργανώσει τους ανθρώπους του. Θα σταθούμε μόνο σε όσα αφορούν το πρόγραμμα_ μια άλλη φορά μπορούμε να μιλήσουμε για το νομάδα καθηγητή, που στην αρχή του καλοκαιριού δεν ξέρει σε ποια πόλη θα βρίσκεται το χειμώνα, συντηρεί δεύτερη εστία, ξοδεύει το μισθό σε μετακομίσεις και τα λοιπά και τα λοιπά.
Ο υπουργός Παιδείας και τα στελέχη του υπουργείου έχουν να κάνουν τους εξής υπολογισμούς: να μετρήσουν πόσοι εκπαιδευτικοί βγαίνουν στη σύνταξη (περί τους 5.000 ετησίως), πόσοι είναι ωρομίσθιοι, πόσοι αναπληρωτές. Κατόπιν να μετρήσουν πόσοι είναι οι μαθητές, από προεγγραφές, υπολογίζοντας από τα νηπιαγωγεία ή με άλλο τρόπο. Να βάλουν κάτω τα μαθήματα και όλα αυτά να τα βάλουν σε σειρά. Αν δεν μπορούν, ας το αναθέσουν σε ομάδα προγραμματιστών. Αν δεν μπορούν, ας πάνε σπίτια τους και να αφήσουν το έργο σε ικανούς.
Την άνοιξη ο Ανδρέας Λοβέρδος έκανε τη διαφορά_ στα λόγια. Είπε ότι βρήκε τις πιστώσεις άρα θα μπορέσει να προσλάβει τους αναπληρωτές που χρειάζονται ώστε να ξεκινήσουν όλα τα σχολεία κανονικά. Τι σημαίνει το «κανονικά»; Το αυτονόητο: όλοι οι μαθητές να έχουν καθηγητές για όλα τα μαθήματα. Τώρα, λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι, ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν πολλά κενά_ είπαμε, ο μαθηματικός θα διδάσκει ιστορία. Κι ενώ ο υπουργός λέει ότι λείπουν μόνον 500 εκπαιδευτικοί, οι συνδικαλιστές έχουν άλλη άποψη, μετρούν αλλιώς τα κενά. Η ασυνεννοησία τους δεν βοηθά την κατάσταση.
Ας δούμε τι λέει ο μεν και τι λένε οι δε:
Ο Ανδρέας Λοβέρδος είπε: «τα 22.500 κενά τα κατεβάσαμε σε 16.500 με λιγότερες αποσπάσεις, περισσότερες παράλληλες αναθέσεις διδασκαλίας και καλύτερη τοποθέτηση των εκπαιδευτικών, αλλά από τις 16.500 κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό, μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε μόνο τις 16.000. Δηλαδή, ξεκινάμε με 500 μείον».
Η ομοσπονδία των δασκάλων (ΔΟΕ) υπολογίζει ότι οι κενές θέσεις στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση θα είναι 8.000, με τα μεγαλύτερα προβλήματα να παρουσιάζονται στα ολοήμερα και τα ειδικά σχολεία.
Η ομοσπονδία των καθηγητών (ΟΛΜΕ) υπολογίζει ότι τα κενά στα γυμνάσια και τα λύκεια θα είναι περίπου 2.000-3.000.
Αυτή λοιπόν είναι η εικόνα ενός άθλιου κράτους, με αθλιότητα πασών των κυβερνήσεων, με πολίτες που ψηφίζουν αυτές τις κυβερνήσεις οι οποίες ούτε ένα σχολείο της προκοπής δεν μπορούν να οργανώσουν. Στον πάτο, διαχρονικά.
