Η συμμετοχή του κ. Τσίπρα στο διεθνές φόρουμ του Κόμο, μπορεί να δυσαρέστησε κάποιος συντρόφους του που προτιμούσαν τη συμμετοχή του στη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης , είναι όμως για όποιους διατηρούν επαφή με την πραγματικότητα, μια αυτονόητη πρωτοβουλία για ένα κόμμα και ένα ηγέτη που φιλοδοξεί να διεκδικήσει την εξουσία. Δυστυχώς ένα τμήμα της ελληνικής αριστεράς, εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να θεωρεί ότι ο διάλογος και η επαφή με όσους δεν συμφωνούν με τις απόψεις της, αποτελεί υποταγή στον «ταξικό αντίπαλο».
Ενα κόμμα όμως, που παρά τις εσωτερικές αντιφάσεις του και παρά τις όποιες διαφωνίες του για τη σημερινή κατάσταση της Ευρώπης, θεωρεί εν τέλει ότι η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να είναι μέλος αυτής της κοινότητας, δεν μπορεί ούτε να απέχει , ούτε να αγνοεί τις διεργασίες που εξελίσσονται. Είναι εύκολο και βολικό, να περιορίζεις τους ορίζοντες σου, με όσους θεωρείς ότι ταυτίζεσαι ιδεολογικά, να συνομιλείς μόνο με ομάδες και κινήματα περιορισμένης απήχησης, αλλά τότε δεν είσαι κόμμα εξουσίας, αλλά μια ομάδα διαμαρτυρίας.
Είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους η εποχή της ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας, ή ακόμα χειρότερα η εμμονή σε δόγματα άλλων εποχών, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Σε μια εποχή που ο κόσμος διαρκώς εξελίσσεται, αλλάζει ,η αριστερά, αν θέλει πράγματι να διεκδικήσει ουσιαστικό ρόλο ,δεν μπορεί να παραμένει περίκλειστη στο δικό της κόσμο. Και το διάλογο με συγγενείς δυνάμεις, αλλά και αντιπάλους πρέπει να επιδιώκει και τους ορίζοντές της πρέπει να διευρύνει και κυρίως πρέπει να διατηρεί επαφή με την πολιτική πραγματικότητα.
Οφείλει επίσης να αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα, αν θεωρεί πράγματι την Ελλάδα ως αναπόσπαστο μέλος της Ευρώπης , ότι δεν μπορεί να είναι απούσα από το διάλογο και την αντιπαράθεση για το μέλλον της. Ο κ.Τσίπρας δείχνει να το συνειδητοποιεί. Είναι καιρός να το συνειδητοποιήσει και το τμήμα εκείνο του κόμματος του, που επιμένει να ταυτίζει το ριζοσπαστισμό και την αριστερά με καθεστώτα τύπου Τσάβες…
ΤΟ ΒΗΜΑ
