Πώς γίνεται η Ελλάδα να παραμένει πρωταθλήτρια της ανεργίας, οι πολίτες της να έχουν υποστεί δραματική μείωση των εισοδημάτων και ταυτόχρονα να εξακολουθεί να παρουσιάζει την εικόνα μιας χώρας που ζει περίπου σε ρυθμούς προ κρίσης; Οποιος περπατήσει ένα βράδυ στην Αθήνα, για να μη μιλήσουμε για το τι συμβαίνει πέριξ των απανταχού παραλιών, θα διαπιστώσει το αδιαχώρητο στις ταβέρνες, στα μπαράκια, στις πλατείες. Προφανώς, παρά τις γκρίνιες, κάποιοι –και δεν είναι λίγοι –έχουν περιθώρια να ξοδεύουν ένα σημαντικό μέρος των εισοδημάτων (;) τους για να περνούν καλά…
Πώς γίνεται να πληρώσαμε παραπάνω από μισό δισ. επιπλέον φόρο εισοδήματος σε σύγκριση με πέρυσι και ταυτόχρονα οι καταθέσεις των νοικοκυριών να αυξάνονται κατά σχεδόν 300 εκατ. τον Ιούλιο; Είναι λογικό έπειτα από τέτοια αφαίμαξη λόγω της υπέρμετρης φορολογίας το διαθέσιμο εισόδημα να αυξάνεται, έστω και σε μικρό ποσοστό; Και δεν αναφερόμαστε βέβαια στα χρήματα που βγήκαν, νόμιμα ή παράνομα, στο εξωτερικό την πρώτη περίοδο της κρίσης –κάπου 70 δισ. –και δεν έχουν επιστρέψει…
Απατηλή εικόνα, θα σπεύσει ίσως να απαντήσει κάποιος, που δεν αντικατοπτρίζει τη σκληρή πραγματικότητα. Γιατί υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται να επιβιώσει, που βρέθηκε στο περιθώριο. Οπως υπάρχουν και οι χιλιάδες νέοι επιστήμονες που έφυγαν στο εξωτερικό για να αναζητήσουν ένα πιο σίγουρο μέλλον. Προφανώς όμως υπάρχει και ένα επίσης σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που μπορεί μεν να περιόρισε αλλά δεν άλλαξε δραματικά τον τρόπο ζωής του. Πρέπει να εθελοτυφλεί κάποιος για να μην το βλέπει…
Προφανώς για κάποιους υπάρχουν λεφτά ακόμη. Παρά τους περιορισμούς, παρά τους ελέγχους της Εφορίας, η παραοικονομία και το μαύρο χρήμα εξακολουθούν να δίνουν τη δυνατότητα για μια ζωή που δεν ανταποκρίνεται στα οικονομικά δεδομένα της χώρας. Οπως φαίνεται επίσης, παρά τη μιζέρια που εκπέμπουν κάποιοι, έστω και δειλά, έστω και με τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, η οικονομία έχει αρχίσει να κινείται και να παράγει εισοδήματα και πλούτο.
Το σίγουρο είναι ότι η σημερινή εικόνα της Ελλάδας δεν έχει καμιά σχέση με αυτήν που ζούσαμε δύο-τρία χρόνια πριν. Αρκεί να θυμηθούμε το καλοκαίρι του 2011 και τους «Αγανακτισμένους» στο Σύνταγμα για να έχουμε μια εικόνα σύγκρισης με το τι συμβαίνει σήμερα. Η αίσθηση οργής, απαξίωσης που κυριαρχούσε τότε, που είχε καταστήσει την Αθήνα επίκεντρο της παγκόσμιας κοινής γνώμης, έχει αντικατασταθεί από την εικόνα μιας ήρεμης, φιλικής και κυρίως γεμάτης ζωντάνια πόλης που βλέπει τους τουρίστες να την ανακαλύπτουν και πάλι.
Είτε γιατί μάθαμε να ζούμε με την κρίση είτε γιατί κάποιοι βρήκαν τρόπους να την υπερβούν είτε γιατί έπειτα από πέντε χρόνια κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει, η γενική απαισιοδοξία έχει αρχίσει να δίνει τη θέση της σε μια αίσθηση εξόδου από το τούνελ. Το αν και αυτή η αίσθηση μετουσιωθεί και σε πραγματικά οικονομικά δεδομένα θα το διαπιστώσουμε πολύ σύντομα…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
