Αργησε, αλλά ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν: η γερμανική πολιτική στην Ευρώπη που τα τελευταία χρόνια έχει οδηγήσει στην πλήρη κυριαρχία του Βερολίνου και το οικοδόμημα της Ενωσης στη χειρότερη περίοδο της ιστορίας του, επιτέλους, αμφισβητείται σε επίπεδο κορυφής και από πολλές πλευρές.
Οι ημέρες την πλήρους σιωπής απέναντι στη γερμανική πολιτική, φαίνεται ότι αρχίζουν πια να ανήκουν στο παρελθόν: ακόμα και η (γαλλίδα) Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ και ο (ιταλός) Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ μοιάζει, επιτέλους, έστω και για λίγο, να «σήκωσαν κεφάλι» και να ακολουθούν τον πρώην υπουργό Οικονομίας της Γαλλίας Μοντεμπούργκ που οι δηλώσεις του έγιναν η σπίθα για να ανάψει μια φωτιά την οποία περιμέναμε εδώ και πολύ καιρό.
Οι ηγεσίες πολλών χωρών αλλά και θεσμών έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι η πολιτική που έχει διά πυρός και σιδήρου επιβάλλει το Βερολίνο οδηγεί σταδιακά αλλά σταθερά στην έκρηξη και την αποσύνθεση. Το αίτημα για ένα κοινό νόμισμα με χαμηλότερη ισοτιμία, με χαλαρότερη δημοσιονομική πειθαρχία και στραμμένο με πολύ μεγαλύτερη ένταση προς την ανάπτυξη απ’ ότι σήμερα, έχει αρχίσει πια να κερδίζει το έδαφος που χρειάζεται ώστε να μετατραπεί σε αμφισβήτηση.
Όλα αυτά όμως γιατί; Επειδή ο γαλλικός λαός – και άλλοι, αλλά ιδίως αυτός – έδειξε την πλήρη αποστροφή του σε αυτή τη γερμανική Ευρώπη προκαλώντας ένα μεγάλο πολιτικό σεισμό που άνοιξε το ρήγμα της μεταβολής.
Για την Ελλάδα όμως, υπάρχει τώρα μια τραγική ειρωνεία: ότι επειδή η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να υποταχθεί πλήρως στην ηγεμονία του Βερολίνου, η χώρα μας έχει μετατραπεί στον πιο μεγάλο διαφημιστή αυτής της καταστρεπτικής πολιτικής.
Είναι μια πολιτική θλιβερή, ειδικά αν θυμηθεί κανείς ότι την άσκησαν άνθρωποι που πρώτοι απ’ όλους εκτίμησαν ορθά την καταστροφή που θα έφερνε αυτή η πορεία και που ως αντιπολίτευση αντιστάθηκαν σε αυτήν. Δυστυχώς, ως εξουσία, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που είναι πλέον ασύμβατοι με αυτό που έρχεται.
Οι γερμανοί δεν πρόκειται να βάλουν νερό στο κρασί τους, όπως πολλοί αφελώς ακόμα είτε πιστεύουν, είτε θέλουν να λένε ότι πιστεύουν. Είναι δεδομένο ότι θα επιμείνουν μέχρι τέλους σε αυτή την πολιτική, ακριβώς επειδή είναι μια εθνική τους πολιτική που τους καθιστά κυρίαρχους, ισχυροποιεί τους ίδιους και διαλύει όλους τους άλλους. Και αυτό είναι το μόνο που επιδιώκουν, μέσα από τη δήθεν «ευρωπαϊκή» πολιτική τους.
Όμως, τα πράγματα έχουν αρχίσει πλέον να αλλάζουν. Θα πάρει καιρό και θα υπάρξουν παλινωδίες, αλλά οι λαοί της Ευρώπης θα κάνουν εκείνο που δεν έκαναν οι κυβερνήσεις τους: θα αντιδράσουν και θα σταματήσουν αυτή την καταστροφή, που χτύπησε πια την πόρτα όλων των κρατών αυτού του μοιραίου αυτού «κοινού» νομίσματος…
