Η πολιτική της πλήρους και απόλυτης ευθυγράμμισης της Ελλάδας με τις θελήσεις της Γερμανίας επί όλων των ζητημάτων δεν μπορούσε παρά να εκφραστεί και στην υπόθεση της διαδοχής του προέδρου της Κομισιόν.
Αρχικά, το Βερολίνο κράτησε αποστάσεις από την εκλογή Γιούνκερ ως διαδόχου του Μπαρόζο, έχοντας προδήλως κατά νου και άλλες λύσεις.
Ο ίδιος ο υποψήφιος όμως “θεσμοποίησε” το ζήτημα της εκλογής ως μια μορφή “δικαιώματός” του που πήγαζε από την πρωτιά στις ευρωεκλογές του κόμματος το οποίο αντιπροσωπεύει.
Μπροστά στον κίνδυνο να γυρίσει όλο αυτό σε μπούμερανγκ, το Βερολίνο έδωσε πλέον την πλήρη του στήριξη στον Γιούνκερ, ειδικά από την ώρα που στο πρόσωπό του η Βρετανία συμβολοποίησε την αντίθεσή της στην τρέχουσα πορεία της Ευρώπης.
Ετσι, τώρα πια, από εκεί που στην αρχή δεν τον στήριξαν και φυσικά ούτε που το περιμένανε, για τους γερμανούς η εκλογή του έγινε ένα είδος “νίκης” της Ευρώπης που οι ίδιοι χτίζουν.
Ολα αυτά κατανοητά. Είναι όμως δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το πώς μπορεί να συνδιάσει τον Γιούνκερ με τη συμβολοποίηση ενός άλλου ζητήματος: της ανάγκης για ανάπτυξη ή για μια, υποτίθεται, “διαφορετική” Ευρώπη.
Επί των ημερών του Γιούνκερ είναι που διαμορφώθηκαν όλα όσα ζούμε σήμερα. Ηταν εκείνος ο οποίος ανέλαβε να δώσει “σάρκα και οστά” στη γερμανική πολιτική της επιθετικής λιτότητας, όπως και το κατάφερε – ο διάδοχός του δεν είχε να κάνει και πολλά. Απλώς έπρεπε να ακολουθήσει, όπως και έπραξε.
Είναι συνεπώς απόλυτα υποκριτικό να συνδέει κανείς τον Γιούνκερ με μία δήθεν άλλη πολιτική και είναι τραγικό το να φαντάζεται ότι μπορεί στο πρόσωπό του να εκφραστεί μία μετάβαση σε αυτήν.
Φυσικά, όχι πως όλα αυτά έχουν και πάρα πολύ μεγάλη σημασία.
Κι αν δεν ήταν ο Γιούνκερ και ήταν κάποιος άλλος, δεν πρόκειται να διαδραματίσει αυτός τον κεντρικό ρόλο.
Αλλοι είναι εκείνοι που θα του λένε τι να κάνει…
