Μια αγωνία πλανάται πλέον πάνω από την Ευρώπη: Εγιναν ξαφνικά εκατομμύρια Ευρωπαίοι και κυρίως οι Γάλλοι ακροδεξιοί; Η χώρα-καρδιά της Ευρώπης με την πιο σπουδαία σύγχρονη δημοκρατική παράδοση της Γηραιάς Ηπείρου, αν όχι του κόσμου, ασπάστηκε ξαφνικά τον φασισμό; Ασφαλώς όχι. Απλώς οι Γάλλοι είπαν στις κάλπες ότι η χώρα τους δεν μπορεί να κυβερνάται από τη Γερμανία στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης «κοινής» Ευρώπης. Εδειξαν στην κυβέρνησή τους ότι δεν θα ανεχθούν άλλο μια φοβική πολιτική που υπηρετεί το Βερολίνο και μόνον αυτό. Που οδηγεί στο συνεχές κλείσιμο των βιομηχανιών τους και στην αύξηση της ανεργίας. Που επιτρέπει στον κάθε Σόιμπλε να επιβάλλει ταπεινωτικά τις θελήσεις του (και) στη Γαλλία ως δήθεν ευρωπαϊκές, οδηγώντας σε έναν ιδιότυπο συνδυασμό φτώχειας και υποτέλειας.
Επειτα από πέντε χρόνια κρίσης, τα οποία για το Βερολίνο ήταν η ευκαιρία να αποκτήσει την εξουσία στην Ευρώπη εις βάρος τόσο της ΕΕ όσο και μιας σειράς κρατών που διαλύθηκαν από την πολιτική του, οι μεγάλοι λαοί της Ευρώπης, Γάλλοι και Αγγλοι, λένε τώρα «όχι» στη γερμανική κυριαρχία. Οποιος είχε παρακολουθήσει το πολύωρο ντιμπέιτ Σαρκοζί – Ολάντ πριν από τον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών θα θυμάται ότι μέγα μέρος του αναλώθηκε στο ερώτημα αν η Ευρώπη θα γίνει γερμανική. Ο Σαρκοζί υπερασπιζόταν τη γερμανική πολιτική, ενώ ο Ολάντ την αντιμαχόταν. Οι Γάλλοι διάλεξαν τον Ολάντ. Εκείνος, όμως, αντί να υπερασπιστεί τις θέσεις που τον έφεραν στην εξουσία, υπέκυψε εύκολα, γρήγορα και πλήρως στη γερμανική ηγεμονία. Τώρα, πάλι η ψήφος των Γάλλων τον έφερε σε επίπεδα συντριβής.
Η στροφή στη Λεπέν (που, προσοχή, αποτάσσει τη φιλοναζιστική Χρυσή Αυγή) είναι ακριβώς η απόδειξη της απόφασης των Γάλλων να θέσουν τέρμα στη γερμανοποίηση της Ευρώπης και σε ό,τι αυτή σημαίνει. Η Λεπέν υπήρχε και στις ευρωεκλογές του 2009. Ηταν όμως στα «υπόλοιπα κόμματα» των τηλεοπτικών καρτών με τα αποτελέσματα. Τι άλλαξε έκτοτε; Επεβλήθη γερμανοποίηση. Ετσι η στροφή αυτή είναι μια άλλη «Γαλλική Επανάσταση», με τους δικούς της Ροβεσπιέρους. Εκδικητές που δεν σημαίνει ότι τα όσα λένε και κάνουν κρίνονται ορθά.
Εκεί όμως που οδήγησε η Γερμανία την Ευρώπη με την επιβολή της ηγεμονίας του Βερολίνου επί πτωμάτων κρατών και ανθρώπων προκύπτει ότι η ιστορία ευνοεί νέους Ροβεσπιέρους. Οχι επειδή δικαιώνει την τρομοκρατία ή πιστεύει σε αυτήν και στη βία της –εν προκειμένω, στις ακροδεξιές ιδέες. Κάθε άλλο. Αλλά επειδή αυτές συνιστούν μια απάντηση σε μια πολύ πιο άγρια τρομοκρατία, εκείνη του Βερολίνου, με την καγκελάριο Μέρκελ στον ρόλο μιας σύγχρονης Αντουανέτας που έχει βαλθεί να υποτάξει στην ισχύ της τα πάντα και με κάθε τίμημα. Καλά θα κάνουν, λοιπόν, αν ακόμη προλαβαίνουν, να το καταλάβουν αυτό οι έντρομοι μικροί ηγέτες της Ευρώπης και να τολμήσουν να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
