Η Γερμανική Ένωση (κατά κόσμον Ευρωπαϊκή Ένωση), έκανε και πάλι το θαύμα της: φαίνεται να οδήγησε τελικά την Ουκρανία σε Εμφύλιο πόλεμο. Κι επειδή πολλοί ξεχνάνε πολύ εύκολα, οφείλουμε να θυμόμαστε τη σειρά των γεγονότων.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο πρώην πρόεδρος της χώρας Γιανουκόβιτς, άνθρωπος των Ρώσων, κατά πολλούς δικτάτορας πλην όμως εκλεγμένος, απέρριψε ουσιαστικά την προσέγγιση της Ουκρανίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αντίδραση του Βερολίνου ήταν άμεση και έντονη. Αμέσως ξεσηκώθηκε μία σφοδρή επίθεση κατά του Κιέβου, με κορύφωση το ταξίδι του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Βεστερβέλε, ο οποίος πήγε στην ουκρανική πρωτεύουσα στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου και επιτόπου οργάνωσε προσωπικά τις μεγάλες διαδηλώσεις που κατέκαψαν την πόλη.
Στην πρώτη “μεγάλη” πολιτική πράξη του εκτός ορίων Ε.Ε., το Βερολίνο έδειξε με τον πιο αδιανόητο τρόπο το πώς αντιλαμβάνεται την “εξωτερική πολιτική” της, ανύπαρκτης σε αυτό το πεδίο, Ε.Ε. Τα γερμανικά συμφέροντα στην Ουκρανία είναι πολλά, πολλαπλά και μεγάλα. Και καθώς στην κυβέρνηση του Βερολίνου έχουν πλέον εθιστεί στην ιδέα πώς μπορούν να κυβερνούν ανεξέλεγκτα, όπως κάνουν τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην Ε.Ε. μέσα από την κρίση χρέους, προφανώς πίστεψαν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να αποτελέσει μοντέλο και για μια νέα “κοινή” εξωτερική πολιτική.
Μέσα στην παραζάλη της ισχύος τους, ξέχασαν όμως ότι απέναντί τους έχουν τη Μόσχα κι όχι την Αθήνα… Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Κριμαία χάθηκε για την Ουκρανία αναίμακτα μέσα σε λίγες ημέρες, ενώ, τώρα, είναι πολύ πιθανό η χώρα να βρίσκεται μπροστά σε εμφύλια σύγκρουση καθώς η συμβίωση των δύο τμημάτων της, του ρωσόφωνου και του “δυτικού”, μοιάζει πλέον σχεδόν αδύνατη.
Η Μόσχα δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια να κοιτάει τη Γερμανία να αποσταθεροποιεί την Ουκρανία και να αρπάζει την εξουσία σε μία τόσο σημαντική χώρα, την οποία παρέδωσε στους νεοναζιστές – γιατί αυτοί είναι οι συνεργάτες του Βερολίνου που μπήκαν στη νέα κυβέρνηση. Το τραγικό είναι όμως το πόσο ανεύθυνη υπήρξε αυτή η γερμανική πολιτική: αφού οδήγησαν την Ουκρανία ανοιχτά στην εξέγερση, στη συνέχεια, κατατρομαγμένοι από την αμεσότητα της ρωσικής αντίδρασης, στο Βερολίνο έκαναν στροφή 180 μοιρών και απέτρεψαν ακόμα και την Ε.Ε. να προχωρήσει σε ουσιώδη μέτρα κατά της Μόσχας! Όμως τους Ουκρανούς τους είχαν ήδη κάψει.
Η Γερμανική Ένωση έδειξε πολλά πράγματα στην ουκρανική κρίση: έναν επικίνδυνο μικρομεγαλισμό, την έλλειψη σοβαρότητας, τον τυχοδιωκτισμό της, το στόχο της να υπηρετεί αποκλειστικά τα γερμανικά εθνικά συμφέροντα και τις πολιτικές του Βερολίνου με το μανδύα μιας “κοινής Ευρώπης” που δεν υπάρχει πια.
Το ζήτημα όμως δεν είναι πλέον εκεί. Το ζήτημα είναι το τι πραγματικά συμβαίνει μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Και πιθανότατα εκεί είναι πολλά αυτά που ακόμα δεν γνωρίζουμε και τα οποία θα κρίνουν την πορεία των ουκρανικών εξελίξεων και όχι μόνον αυτών. Δεν ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει ανάμεσα στους δύο μεγάλους παίκτες του κόσμου, τους οποίους ένας τρίτος, το “μικρομέγαλο” Βερολίνο, ενέπλεξε ξαφνικά σε περιπέτειες.
