Όσοι αναλυτές είχαν επενδύσει στην ελληνική χρεοκοπία,στην απόλυτη κατάρρευση και στην παρεπόμενη έξοδο από τη ζώνη του ευρώ, ευλόγως σήμερα νοιώθουν μπερδεμένοι και λένε ότι να είναι.
Από τον Μινχάου των Financial Times μέχρι τον δικό μας Βαρουφάκη ακούγονται απίθανα πράγματα.
Για τον αναλυτή των F.T. η παρούσα συγκυρία είναι η καταλληλότερη για μια ελληνική χρεοκοπία, επειδή υπάρχει το πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά δεν υπάρχει ανάπτυξη!
Άρα κατά τον γίγαντα της σκέψης είναι η κατάλληλη στιγμή για τρέλες!
Αντιστοίχως οι δικοί μας εδώ, πετάνε διάφορα ότι δήθεν η επάνοδος στις αγορές είναι κόλπο πολιτικό και ότι το χρέος παραμένει στα ύψη και ότι δήθεν δεν πρόκειται να υπάρξει καμία προοπτική ανάκαμψης με όλα αυτά, παρά προκοπή θα δούμε μόνο, με διάγραφή του χρέους και επιστροφή στη χρεοκοπία!
Αγνοούν ή καλύτερα υποτιμούν και δεν αναγνωρίζουν, όλοι αυτοί οι γίγαντες της σκέψης, τις θυσίες και τα βάρη που ανέλαβε ο ελληνικός λαός.
Δεν μετρούν, δεν υπολογίζουν την καρτερικότητα και την υπομονή που επέδειξε στην ένταση και το βάθος της δημοσιονομικής και διαρθρωτικής προσαρμογής.
Όπως κι αγνοούν ότι ο ελληνικός λαός δεν θέλει έπ’ ουδενί να χάσει το ευρώ και να επιστρέψει στη δραχμή.
Δεν έγιναν όσα έγιναν χωρίς την ανοχή του ελληνικού λαού.
Τίποτε δεν θα πέρναγε αν ο ελληνικός λαός ενδόμυχα δεν αποδεχόταν ότι ότι το προηγούμενο μοντέλο οικονομίας τελείωσε και δεν έδινε την σιωπηρή, έστω δια της αποχής και της ανοχής, συγκατάθεσή του στη μεγάλη προσαρμογή και επέμβαση.
Αλλά αν τα παραπάνω είναι δύσκολα ανιχνεύσιμα, οι οπαδοί της συμφοράς δεν λογαριάζουν ούτε την έξοδο της χώρας από την ύφεση, ούτε το αναμενόμενο επερχόμενο γύρισμα της οικονομίας και βεβαίως δεν τους περνάει καν από το μυαλό πόσο μπορεί να διευκολυνθεί η ελληνική οικονομία από την συμφωνημένη, όπως όλα δείχνουν, νέα ρύθμιση των χρεών.
Δεν αξιολογούν ακόμη ότι σε ονομαστικούς όρους το χρέος μειώθηκε στην τετραετία, παρά το «διαβάζουν» μόνο ως ποσοστό του ΑΕΠ, επειδή έτσι τους βολεύει.
Όταν το ΑΕΠ αρχίσει να αυξάνεται και ενισχυθεί ο παρανομαστής θα ψελλίζουν πάλι διάφορες θεωρίες.
Επιπλέον δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν, την αναμενόμενη εισροή αναπτυξιακών πόρων και κεφαλαίων, που η δημοσιονομική και η διαρθρωτική προσαρμογή θα επιφέρει.
Ούτε βεβαίως τη φορά των πραγμάτων.
Η εξήγηση είναι απλή. Δεν τους βγήκε το σενάριο της απόλυτης καταστροφής και δεν έχουν το σθένος να αποδεχθούν το λάθος.
Αρκεί ωστόσο για να ζητήσει κανείς απ’ όλους αυτούς τους φωστήρες, Έλληνες και ξένους, να σκίσουν τα πτυχία τους…
