Ακούγεται συχνά και από πολλούς η άποψη ότι ζούμε σε μία εποχή χωρίς ηγεσία, ότι, ειδικά η Ευρώπη στο σύνολό της, πάσχει σήμερα από απουσία ηγετών. Έτσι ερμηνεύεται σύμφωνα με αυτή την άποψη η απώλεια προσανατολισμού του ευρωπαϊκού χώρου και η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού που είναι πλέον ραγδαία σε όλο και περισσότερες χώρες της Ευρώπης.
Πρόκειται για μία άποψη εντελώς λανθασμένη. Σήμερα, το μόνο που δεν λείπει, είναι ισχυρή, αποφασισμένη και θεληματική ηγεσία. Αντίθετα, θα ήταν πολύ καλύτερα αν η ηγεσία αυτή, εντός της Ε.Ε., είχε και ορισμένες αναστολές και αμφιβολίες γι αυτό που κάνει. Τότε, θα ήταν πιο εύκολο να διατηρήσει το παλαιό ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε συνοχή.
Φυσικά, η ηγεσία αυτή είναι η γερμανική. Η καγκελάριος Μέρκελ είναι μία ηγέτης πρώτου διαμετρήματος όχι μόνον συγκρινόμενη με το τι συμβαίνει στην Ευρώπη την ίδια στιγμή, αλλά και σε σύγκριση με το παρελθόν. Αλλά με μία διαφορά: η Μέρκελ είναι μία εθνική και όχι μία ευρωπαία ηγέτης.
Επικαλείται διαρκώς την Ευρώπη και το μέλλον της, αλλά εκείνο που πραγματικά υπηρετεί, είναι τα εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας. Και το υπηρετεί πολύ αποτελεσματικά, καθώς, στην ουσία, έχει πετύχει να εξελίξει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε μηχανισμό υπηρέτησης αυτών των εθνικών συμφερόντων του Βερολίνου. Τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Όσο κι αν αυτό είναι τραγικό για μια σειρά από χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, όσο κι αν υπονομεύει αποφασιστικά το μεσοπρόθεσμο μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης των πάλαι ποτέ ισότιμων κρατών μελών, δεν παύει να αποτελεί πραγματικότητα την οποία οφείλει κάποιος να αναγνωρίσει είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί μαζί της. Το τι κακό θα κάνει αυτό στο μέλλον σίγουρα της “κοινής” Ευρώπης, αλλά ακόμα και της ίδιας της Γερμανίας, είναι μία άλλη συζήτηση…
Το πόσο μεγάλη είναι η σημερινή γερμανική ηγεσία, το βλέπει κανείς δε όχι μόνον αυτοτελώς, αλλά και συγκριτικά: όπου κι αν κοιτάξει στην Ευρώπη, η εικόνα είναι περίπου τραγική. Πέραν του Βερολίνου, άλλες ηγεσίες δεν υπάρχουν. Όλοι οι υπόλοιποι απλώς παρακολουθούν εκείνα που επιβάλλει η Γερμανία χωρίς να είναι σε θέση να κάνουν τίποτα γι αυτό. Οι ηγέτες σε μία σειρά από χώρες που είχαν κάποτε κεντρικό ρόλο, σήμερα είναι ελάχιστοι, περίπου ανύπαρκτοι.
Η μόνη άλλη εξαίρεση μιας ηγεσίας που όχι απλώς είναι ισχυρή, θεληματική και δημιουργεί δεδομένα και εξελίξεις, αντί να παρακολουθεί αμήχανη, δεν βρίσκεται μέσα στην Ε.Ε., ούτε αλλού στο λεγόμενο “δυτικό” στρατόπεδο. Βρίσκεται στη Μόσχα. Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ίσως ο πιο σημαντικός από τους ηγέτες της εποχής μας, καθώς εκείνος γράφει την ιστορία και οι άλλοι τον παρακολουθούν αμήχανα.
Τόσο ως προς τον τρόπο που αρχικά ανόρθωσε τη χώρα του εκ νέου στο στάτους της διεθνούς μεγάλης δύναμης σε πολύ σύντομο χρόνο, αλλά και ως προς τον τρόπο με τον οποίο διεκδίκησε και πήρε την ηγετική θέση στις εξελίξεις το τελευταίο διάστημα, από τη Συρία μέχρι τώρα στην Κριμαία, ο Πούτιν έχει αναμφίβολα καταστεί μακράν ο πιο σημαντικός ηγέτης της εποχής μας, με τη Μέρκελ να είναι η μόνη που τον ακολουθεί σε σημασία. Αυτοί είναι οι ηγέτες της εποχής μας, καθώς αυτοί κινούν την ιστορία, στην οποία όλοι οι υπόλοιποι είναι κάτι ανάμεσα σε κομπάρσους και θεατές…
