Μια αλλιώτικη συζήτηση…

Σε μία από τις πολλές συζητήσεις που διεξάγονται τούτο τον καιρό στην πρωτεύουσα ετέθη το ερώτημα αν η πολιτική κρίση, ως επακόλουθη της οικονομικής, είναι αναπόφευκτη και ικανή να αποδομήσει την όποια σταθεροποίηση της οικονομίας.

Πολλές, ως συνήθως, οι απόψεις και ακόμη περισσότερες οι διαφωνίες για όσα μας καταδιώκουν και για όσα πρόκειται να επισυμβούν.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προμήνυαν ότι τίποτε το συνταρακτικό δεν πρόκειται να συμβεί, ότι κουτσά-στραβά στα ίδια θα μείνουμε, τα αυτά πρόσωπα πάνω-κάτω θα συνεχίσουν να επικρατούν για καιρό ακόμη στη χώρα και ότι, παρά τις πολλές αμφισβητήσεις, το τρέχον πολιτικό σύστημα έχει αποδείξει ότι διαθέτει αντοχές και εν τέλει θα βρει και τις δυνάμεις να αντεπεξέλθει της όποιας κρίσης.

Αλλοι αντέτειναν ότι μια τέτοια σχετικά ομαλή πορεία των πολιτικών πραγμάτων προϋποθέτει βοήθειες από το εξωτερικό και ότι όσο αυτές δεν έρχονται τόσο ολισθηρότερος θα γίνεται ο δρόμος για τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις.

Ορισμένοι σημείωναν επίσης ότι ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, δηλαδή της αμέριστης συμπαράστασης από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα περάσει κλυδωνισμούς και περίοδο ανακατατάξεων απροσδιόριστης έκτασης.

Τα παραπάνω διατυπώνονταν με τον συνήθη ελληνικό τρόπο που διακρίνεται από τις πολλές επιφυλάξεις, τα μήπως, τα γιατί, χωρίς δηλαδή βεβαιότητες και με τη δέουσα καχυποψία για τον καθέναν από τους συνομιλητές.

Ωσπου άρχισε να ομιλεί ένας σχεδόν αφανής ως εκείνη τη στιγμή παρατηρητής, απροσδιόριστης πολιτικής προέλευσης.

Ξεκίνησε ως εξής: «Μια χώρα πνιγμένη σε μακρά οικονομική κρίση και με ανεργία κοντά στο 30% δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίσει κάποια στιγμή μείζονα πολιτική κρίση. Νομοτελειακά θα έλθει η πολιτική κρίση αν δεν διαμορφωθούν τάχιστα συνθήκες εξόδου από την οικονομική. Αυτό διδάσκει η παγκόσμια πολιτική ιστορία. Παντού στον κόσμο χώρες που αντιμετώπισαν οικονομικές κρίσεις τέτοιου βάθους οδηγήθηκαν σε πολιτικές καταρρεύσεις εξαιτίας της απαξίωσης των πολιτικών δυνάμεων που θεωρήθηκαν υπεύθυνες της οικονομικής καταστροφής. Το ίδιο, αργά ή γρήγορα, θα συμβεί και στην Ελλάδα. Η πολιτική κρίση είναι μπροστά και κατά πάσα βεβαιότητα θα οδηγήσει σε μεγάλες ανακατατάξεις, οι οποίες θα πλήξουν κυρίως τις ως τώρα κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις».

«Και τι μας περιμένει;» τον διέκοψε κάποιος άλλος της παρέας διερωτώμενος: «Οι λίμνες, τα ποτάμια, η τηλεδημοκρατία, διάφορα προσωποπαγή σχήματα με σημαίες ευκαιρίας θα αντικαταστήσουν τα παραδοσιακά κόμματα, τα οποία ακόμη και σε τούτες τις συνθήκες μπορούν να εγγυηθούν τα βασικά αγαθά της χώρας, ενώ τα νεότευκτα σχήματα μοιάζουν με εκείνα τα παραδομένα σε ξένες δυνάμεις νέα κόμματα της «υπαίθρου», της «νέας πατρίδας» κτλ. των άλλοτε χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού που δεν μπορούν να εγγυηθούν ούτε την εθνική ενότητα ούτε πολύ περισσότερο την εδαφική ακεραιότητα».

«Αν είναι αυτό το πολιτικό μας μέλλον», προσέθεσε με έμφαση, «χίλιες φορές ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας, όποιος τέλος πάντων λογοδοτεί σε σχήματα οργανωμένα και ελέγχεται υποτυπωδώς παρά ο καθένας που «φούσκωσε» μέσα στις ιδιαίτερες σημερινές συνθήκες, διαμόρφωσε πλάνη μεγίστη ότι μπορεί να χειρισθεί μείζονα προβλήματα και ανεμίζει ξύλινο σπαθί σωτηρίας».

«Αγαπητοί μου», επανήλθε ο ξένος στη συζήτηση, «μην οργίζεσθε, νομοτελειακά θα έλθει η πολιτική κρίση, υπάρχουν πάμπολλα ιστορικά παραδείγματα, θα σαρωθούν τα παλαιά κόμματα, δεν είναι υπερασπίσιμα, θα υποκατασταθούν από καινούργια, τα οποία θα έχουν πιθανώς χαρακτηριστικά σαν αυτά που διακρίνουν τα νέα κόμματα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης που αντικατέστηκαν σχήματα και πολιτικές κουλτούρες έξι και επτά δεκαετιών, με όλες βεβαίως τις συνέπειες από τις οποίες μπορεί να συνοδεύεται μια τέτοια μεγάλη αλλαγή, αλλά δεν μπορείτε να την αποτρέψετε» κατέληξε εμφαντικά. «Θα συμβεί νομοτελειακά γιατί έτσι συμβαίνει στις μεγάλες κρίσεις».

Σε αυτές τις τελευταίες αναφορές αντέδρασε ο γηραιότερος της παρέας σημειώνοντας: «Αυτά μπορεί να μοιάζουν νομοτελειακά για άλλες χώρες, αλλά για μας εδώ, για την Ελλάδα, δεν γίνεται να εξελιχθούν ανώδυνα και ειρηνικά, θα οδηγήσουν σε εκρήξεις κοινωνικές και σε απώλειες εθνικές, δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς στο ξήλωμα της χώρας. Ο πολιτικός κόσμος, όσο απαξιωμένος κι αν είναι, θα αντιδράσει και να είστε βέβαιος ότι θα βρει τις δυνάμεις και τις δυνατότητες μπρος στους κινδύνους να κινητοποιήσει τον κόσμο, να επιτύχει την εθνική συνεννόηση και να επιδιώξει συντεταγμένα και οργανωμένα την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου».

Κάπως έτσι εξελίσσονται οι πολιτικές συζητήσεις τον τελευταίο καιρό στην πολύπαθη χώρα μας, στο σώμα της οποίας ασκούνται πάμπολλες δυνάμεις, καλές, κακές, ανάποδες, εθνικές και υπερεθνικές. Και ο Θεός να βάλει το χέρι του…