Με όραμα τη…. δεκαετία του ’50

Υποτίθεται ότι στον χώρο της Κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας γενικότερα, ευδοκιμούν οι πιο σοβαρές μεταρρυθμιστικές αντιλήψεις, οι δυνάμεις με τον πιο σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Κι όμως οι πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν σήμερα αυτόν τον χώρο κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδείξουν ότι το μόνο που τους απασχολεί είναι η συντήρηση των κομματικών μαγαζιών τους με την όποια εναπομείνασα πελατεία τους. Αρχηγοί, φερέλπιδες αρχηγίσκοι, βουλευτές και κομματάρχες που το μόνο προσόν τους είναι η θητεία τους στον κομματικό η κρατικό σωλήνα διαγκωνίζονται για το ποιος θα σκάψει τον λάκκο του άλλου, για το ποιος θα ελέγξει τους αποσαθρωμένους μηχανισμούς στους οποίους οφείλουν την ύπαρξή τους. Μπορεί η κοινωνία να τους έχει γυρίσει σχεδόν την πλάτη, αλλά αυτοί επιμένουν –πεισμωμένοι και… δυστυχισμένοι –ότι θα αναστηλώσουν τις κομματικές σημαίες που οι ίδιοι εν πολλοίς έχουν κουρελιάσει.

Ενας… αυτοκτονικός ιδεασμός κυριαρχεί σε κομματικά επιτελεία, σε δελφίνους που ονειρεύονται να καταλάβουν τις κομματικές… Βαστίλλες. Ο μόνος κοινός σκοπός που τους ενώνει είναι οι προσωπικές φιλοδοξίες και όχι η διάσωση της παράταξης στην οποία οφείλουν θώκους και καριέρες. Καμία έννοια συλλογικότητας, μόνο καιροσκοπικοί τακτικισμοί με κυρίαρχο στόχο την επικράτηση στα παραπαίοντα μαγαζάκια.

Το γεγονός ότι και το ΠαΣοΚ και η ΔΗΜΑΡ βρίσκονται στα όρια της πολιτικής επιβίωσης δεν συγκινεί κανέναν. Ενώ η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια πολιτική δύναμη με καθαρό μεταρρυθμιστικό λόγο, με ανοικτούς ορίζοντες προς την Ευρώπη αλλά και την κοινωνία, που θα μπορέσει να αντιπαρατεθεί στον διάχυτο λαϊκισμό, οι ηγετικές ομάδες και των δύο κομμάτων διαγκωνίζονται ποια θα υπερισχύσει της άλλης. Σκιαμαχούν για τη διατήρηση μηχανισμών που φθίνουν, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο αφενός σε μια παραπαίουσα ΝΔ και αφετέρου σε έναν ανερμάτιστο ΣΥΡΙΖΑ.

Η μυωπική τους στάση παραπέμπει στο σκοτεινό μετεμφυλιακό παρελθόν της δημοκρατικής παράταξης, των αρχών της δεκαετίας του ’50, όπου προσωποπαγείς ομάδες και υποψήφιοι πρωθυπουργοί αδυνατούσαν να συνεργαστούν και να συνεννοηθούν μεταξύ τους, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την καθολική επικράτηση της Δεξιάς. Με αναπόφευκτη συνέπεια να χρειαστεί μια δεκαετία και πλέον για να μπορέσει ο πολιτικός αυτός χώρος να γίνει και πάλι υπολογίσιμη δύναμη.

Ο σημερινός κατακερματισμός, οι διαρκείς πολιτικές παλινωδίες, οι εμφανείς προσωπικές επιδιώξεις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μια πορεία φθοράς και μεγαλύτερης απαξίωσης. Την ώρα που ένα καθόλου ασήμαντο τμήμα της κοινωνίας βοά για την ανάγκη μιας καινούργιας αρχής, για τη δημιουργία μιας σύγχρονης παράταξης απαλλαγμένης από τις αγκυλώσεις και τις αμαρτίες του παρελθόντος, κάποιοι επιμένουν στη συντήρηση του μικρού, αλλά ελεγχόμενου κομματικού τους φέουδου. Οταν αντιληφθούν όμως ότι έχουν χάσει και το τελευταίο ίχνος εμπιστοσύνης από τους πολίτες που αγωνιούν για το αύριο, θα είναι πολύ αργά και για τους ίδιους αλλά και για τη δημοκρατική παράταξη…