Είναι κοινώς παραδεκτό ότι το κεφαλαιώδες λάθος του Γιώργου Παπανδρέου αμέσως από τις νικηφόρες εκλογές του 2009 ήταν ότι δεν αναγνώρισε την κρισιμότητα των περιστάσεων και επέμεινε στην εφαρμογή των προεκλογικών του υποσχέσεων.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά εκείνη την περίοδο γνωρίζουν ότι ο τότε πρωθυπουργός αγνόησε τις πολλές προειδοποιήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος αλλά και των ευρωπαίων εταίρων για τη μεγάλη υπέρβαση των δημοσίων ελλειμμάτων και αντί περιοριστικών μέτρων προτίμησε να προσφέρει μικροπαραχές.
Δεν ακολούθησε το παράδειγμα του πατέρα του, ο οποίος το 1993 αντιμετώπισε με δυναμικό τρόπο, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις, τις υπερβάσεις ελλειμμάτων που άφησε πίσω της η διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Επηρεάσθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου από ένα στενό κύκλο αμερικανών συμβούλων, οι οποίοι τον καθησύχαζαν ότι οι αγορές είναι ανοιχτές και τον παράσερναν στη αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ θυμούνται την μυστική επίσκεψη που πραγματοποίησε το Νοέμβριο του 2009 στην Αθήνα ο τότε αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Λ. Παπαδήμος, προκειμένου να τον πείσει να αλλάξει ρότα, να ακολουθήσει γενναία οικονομική πολιτική, να επιδιώξει λύση εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να αποφύγει πάση θυσία τα παιγνίδια με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Ο κ. Παπανδρέου τον αγνόησε. Προτίμησε εκείνους που του χάιδευαν τα αυτιά και τον παραμύθιαζαν ότι θα βρεθούν δανεικά στην Κίνα, στη Ρωσία κι αλλού.
Μέχρι που άρχισαν οι υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας από τους οίκους αξιολόγησης και οι πόρτες των αγορών έκλεισαν ερμητικά για την Ελλάδα. Χρειάσθηκε να νιώσει την ψυχρολουσία στο Νταβός για να καταλάβει ότι το παιγνίδι είχε κριθεί και ότι δεν είχε άλλη επιλογή πέραν εκείνης του μνημονίου, στο οποίο σύρθηκε θέλοντας και μη λίγους μήνες αργότερα.
Η αναδρομή έχει τη σημασία της και αφορά τον θεωρούμενο από πολλούς «επερχόμενο πρωθυπουργό», τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρα.
Και αυτός και το κόμμα του τηρούν επαμφοτερίζουσα στάση και παίζουν με τη θέση της χώρας στο ευρώ.
Κολακεύονται από τις προτροπές και τις θωπείες αντίστοιχων αμερικανικών κύκλων, οι οποίοι κάθε λίγο και λιγάκι περιγράφουν ως διαπραγματευτικό όπλο και λύση για την Ελλάδα την έξοδό της από την ευρωζώνη. Είναι οι ίδιοι που ενθάρρυναν τον κ. Παπανδρέου να αγνοήσει την Ευρώπη και να αναζητήσει στήριξη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Όπως τότε έτσι και τώρα, η Ελλάδα προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον στους διασυνδεδεμένους με τις αγορές αμερικανικούς ακαδημαϊκούς κύκλους.
Ενδεχόμενη έναρξη διαδικασίας σύγκρουσης μιας χώρας μέλους με την ευρωζώνη θα αποτελέσει μοναδικό παγκόσμιο θέαμα, τόσο για τους ακαδημαϊκούς κύκλους, όσο και για τους μεγάλους παίκτες των αγορών.
Στην αρχή θα συζητούν, θα θέλουν να μάθουν για τον κ. Τσίπρα και το κόμμα του, θα αφιερώνουν σελίδες επί σελίδων, η φωτογραφία του θα κοσμεί τις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου και τα διεθνή μίντια θα στήσουν αντίσκηνα έξω από την Κουμουνδούρου. Ταυτόχρονα όμως οι παίκτες των αγορών θα τοποθετούνται προσβλέποντας σε τρελό κερδοσκοπικό χορό.
Όλα αυτά βεβαίως μέχρι να καταλήξουν. Κάποια στιγμή τα φώτα θα σβήσουν και η ερημιά δεν θα έχει τέλος όχι μόνο για τον κ. Τσίπρα, αλλά για την Ελλάδα ολάκερη.
Ας τα έχει όλα αυτά υπ’ όψιν του ο κ.Τσίπρας. Μπορεί να του χρησιμεύσουν…
