3 Οκτωβρίου 1990: η ημέρα επανένωσης της Γερμανίας, η ημέρα από την οποία η Ευρώπη άρχισε όμως και πάλι να διαιρείται, η ημέρα που, τελικά, μας έφτασε ως εδώ: σε μία «κοινή» Ευρώπη που βρίσκεται υπό διάλυση, σε μία Ελλάδα που αντιμετωπίζει τον οξύ κίνδυνο ακόμα και εσωτερικής, εμφυλιακού τύπου σύγκρουσης, για χάρη της γερμανικής ηγεμονίας και του νομίσματός της…
«Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να μπει στο ευρώ. Ο καγκελάριος Σρέντερ δέχτηκε την είσοδο της Ελλάδας και αποδυνάμωσε το Σύμφωνο Σταθερότητας. Και οι δύο αποφάσεις ήταν θεμελιωδώς λανθασμένες και ήταν η αφετηρία για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα» (ξανα)είπε προ καιρού η γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, ρίχνοντας την ευθύνη για το κακό που έχει βρει την Ευρώπη όχι μόνον στις πλάτες του προκατόχου της, αλλά, κυρίως, της Ελλάδας.
Αξίζει να ασχοληθεί κανείς με το ερώτημα: είναι πράγματι έτσι; Ή μήπως τα δεινά που έχουν βρει σήμερα την Ευρώπη και που είναι φανερό ότι κάθε άλλο παρά «μαζεύονται» πια, οφείλονται σε γεγονότα πολύ πιο μεγάλα και ευρύτερης σημασίας, όπως, λ.χ. η στροφή της Γερμανίας προς τον ηγεμονισμό δύο δεκαετίες μετά την επανένωσή της; Μήπως αυτή η επανένωση υπήρξε η πραγματική αρχή των δεινών;
Η παρούσα στήλη έχει εδώ και πάρα πολύ καιρό ασχοληθεί με αυτά τα ζητήματα. Όταν ξεκινούσε να το πράττει εισέπραττε ακόμα και τη χλεύη κάποιων, για τους οποίους και μόνον το να αναφέρει κανείς τη Γερμανία ως υπαίτια της μεγάλης ευρωπαικής κρίσης ήταν εντελώς ακατάληπτο…
Εχουν περάσει από τότε σχεδόν τέσσερα χρόνια. Σήμερα, όλοι πια μιλούν για τη Γερμανία και τον ηγεμονισμό που ασκεί στην Ευρώπη. Κανείς δεν διαφωνεί σε αυτό. Όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά παντού, είναι το κυρίαρχο θέμα συζήτησης. Απλώς, ακόμα, το αποδίδουν στη λογική της λιτότητας και όχι στη λογική της εθνικής πολιτικής περιβεβλημένης με τον «ευρωπαικό» μανδύα, σε μία Ευρώπη που όμως επί της ουσίας δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον στο πεδίο της λήψης αποφάσεων, παρά το γεγονός ότι οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι στις γερμανικές εκλογές πριν από λίγες ημέρες ήταν που κρινόταν το μέλλον όλης της πάλαι ποτέ «ενωμένης» Ευρώπης.
Η μεταπολεμική Ευρώπη χωρίζεται σε δύο περιόδους: σε εκείνη της ευρωπαικής Γερμανίας της Βόννης, του Ψυχρού Πολέμου, και σε εκείνη της Γερμανίας του Βερολίνου, μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Μεγαλώσαμε στην πρώτη, όπως τότε μεγάλωσαν και οι ευρωπαικοί θεσμοί ενοποίησης, αλλά ζούμε στη δεύτερη, στην οποία πια και αυτοί οι θεσμοί έχουν εισέλθει.
Ειδικά εμάς εδώ στην Ελλάδα, αυτή η γερμανική Ευρώπη είναι που μας έφερε στο χάλι που βρισκόμαστε: να αντιμετωπίζουμε 30% ανεργία, 25% συρρίκνωση του ΑΕΠ, διάλυσης της οικονομίας και της κοινωνίας, νεοναζιστική απειλή, ακόμα και συνθήκες εμφυλιοπολεμικής συγκρουσιακότητας.
Κι αυτό, γιατί μέσα από την κρίση χρέους, μας εγκλώβισε στην απόλυτη εσωτερική πτώχευση στερώντας κάθε ελπίδα εξόδου, προκειμένου μόνο και μόνο να προστατευθεί η σταθερότητα του ευρώ.
Ετσι, όλα εκείνα που δήθεν θα αποφεύγαμε με αυτή την πολιτική, είναι ήδη εδώ, την ώρα που το χρέος είναι περίπου 50% υψηλότερο από ότι ήταν όταν ξεκινούσε αυτή η πορεία καταστροφής! Ταυτόχρονα, η χώρα έχει χάσει κάθε ίχνος κυριαρχίας στο μέλλον της, ενώ η ίδια η Γερμανία, σύμφωνα με γερμανικές αναλύσεις, έχει κερδίσει πολλές δεκάδες δις ευρώ από την ελληνική υπόθεση…
Εμείς, όπως και άλλες χώρες, διαλυόμαστε και καταντήσαμε να έχουμε μπροστά μας τον κίνδυνο ακόμα και του νεοναζισμού. Φυσικά, παρά τα όσα λένε οι πολιτικές ηγεσίες, φως σε αυτή την πορεία δεν υπάρχει: το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει και είναι πια φανερό στον καθένα. Αντίθετα, οι Γερμανοί κυριαρχούν πλέον αδίστακτα μέσα από την κρίση.
Κι όμως ακόμα και τώρα, πολλοί αρνούνται να αποδεχθούν την αλήθεια.
Ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του…
