Το να μην αναγνωρίζεις τα θετικά του αντιπάλου σου είναι μία μόνιμη παθογένεια όχι απλώς του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά της ευρύτερης ελληνικής αντίληψης του πώς πρέπει να λειτουργεί ένα κράτος και μία κοινωνία – κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει γενικά στο δυτικό, τουλάχιστον, κόσμο.
Λοιπόν: τα πράγματα είναι απλά και συγκεκριμένα. Ο Σαμαράς, η κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη, έκαναν εκείνο που δεν κατάφερε να κάνει η Δημοκρατία της Βαιμάρης: να δώσουν στο τέρας του ολοκληρωτισμού, και μάλιστα του ναζιστικού, το αποφασιστικό χτύπημα. Πρέπει να είναι κανείς τυφλός να μην το βλέπει.
Με την υπόθεση της Χρυσής Αυγής, ο Σαμαράς έγραψε ιστορία, όπως και ο Δένδιας που έφερε εις πέρας το πολύπλοκο επιχειρησιακό σκέλος με μία αστυνομία προδήλως διαβρωμένη, όπως και η Δικαιοσύνη που έκανε ταχύτατα και άψογα το χρέος της προς τη δημοκρατία και τους νόμους.
Το να αναγνωρίσει κανείς αυτή την αυτονόητη πραγματικότητα δεν αποτελεί ούτε άρση των όποιων αντιρρήσεων μπορεί να έχει έναντι της ευρύτερης κυβερνητικής πολιτικής, όσο ισχυρές κι αν είναι αυτές, ούτε, πολύ περισσότερο, ήττα εκείνου που το αναγνωρίζει. Αποτελεί χρέος προς την ιστορική αλήθεια, προς το πολίτευμα, προς τη χώρα.
Στον πολιτικό σχεδιασμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλουν να αντιληφθούν ότι το νέο ήθος που επαγγέλλονται δεν είναι νέο αν δεν περιλαμβάνει και αυτό το θεμελιώδες στοιχείο, το να μπορείς να συγχαρείς τον αντίπαλό σου όταν προσφέρει κάτι τόσο σημαντικό στον τόπο, την ώρα που τον χτυπάς όσο πιστεύεις σε ότι πιστεύεις ότι πρέπει να τον χτυπήσεις. Η επιλογή της απαξίωσης μιας τέτοιας επιτυχίας είναι λανθασμένη και το μόνο που κάνει είναι να στερεί αξιοπιστία από εκείνους που την κάνουν.
Ακόμα περισσότερο λανθασμένο βέβαια και επιβλαβές γι αυτό το εξαιρετικής σημασίας επίτευγμα της κυβέρνησης, είναι όταν μέσα από το ίδιο το πρωθυπουργικό περιβάλλον εμφανίζονται φωνές που «κλωτσάνε την καρδάρα με το γάλα» και κάθε άλλο παρά συμβάλλουν τόσο στην αναγνώριση αυτής της επιτυχίας, όσο και στις ανάγκες της χώρας. Οι θέσεις που ανέπτυξε χθες ο πρωθυπουργικός φίλος Φαήλος Κρανιδιώτης, όσο κι αν εν μέρει στη συνέχεια τις ανασκεύασε, κάθε άλλο παρά τιμούν αυτό που πέτυχε ο πρωθυπουργός. Καλύτερα να μην είχαν γίνει και πολύ καλύτερα να μην ξαναγίνουν.
Υπάρχουν πλήθος πεδία αντιπαράθεσης. Πολύ περισσότερα από όσα χρειαζόμαστε και αντέχουμε. Όμως, εν προκειμένω, ο Σαμαράς έγραψε ιστορία και ο Τσίπρας πρέπει να το αναγνωρίσει. Δεν θα τον βλάψει, ενώ, ταυτόχρονα, θα ωφελήσει ουσιωδώς τη χώρα.
